Devotio moderna

Devotio moderna (łac. „nowoczesna pobożność”) – nurt pobożności rozwijający się w XIV i XV wieku w Niderlandach i Nadrenii wśród zamożnych i wykształconych mieszczan. Propagował ideały (cnoty) ubóstwa i miłosierdzia[1].

Charakterystyka

Twórcą ruchu był Gerard Groot, który swoje przemyślenia zawarł w dziele „Devotia moderna”. Jego zwolenników określano mianem Braci Wspólnego Życia[2]. Stowarzyszenie było dobrowolne, bez zobowiązujących ślubów. Członkowie winni byli żyć w ubóstwie i czystości. Zamiast żebrać, mieli pracować w dwóch niekontrolowanych przez cechy lub gildie zawodach: kopisty manuskryptów oraz kucharza. Mogli też zarabiać ucząc dzieci. Mieli około 100 domów, wśród których przeważały żeńskie.

W 1386 przyłączyli się do zakonu augustianów[3], lecz nadal bez składania ślubów. Na soborze w Konstancji w 1415 obronili się przed zarzutem herezji. Ich wychowankiem i najsłynniejszym przedstawicielem był Tomasz à Kempis[4]. Wiele z zasad wyznawców devotio moderna przejął też Erazm z Rotterdamu.

Przypisy

  1. U. Borkowska, M. Daniluk, Devotio moderna, [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 3, Lublin 1979, kol. 1220.
  2. M. Banaszak, Historia Kościoła katolickiego, t. 2: Średniowiecze, Warszawa 1989, s. 251-252.
  3. D. Olszewski, Devotio moderna, [w:] Powszechna Encyklopedia Filozofii, t. 2, Lublin 2001, s. 521.
  4. M. Banaszak, Historia Kościoła katolickiego, t. 2: Średniowiecze, Warszawa 1989, s. 251.

Bibliografia

  • U. Borkowska, M. Daniluk, Devotio moderna, [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 3, Lublin 1979, kol. 1220-1222.
  • Epoki literackie, t. 2: Średniowiecze, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, s. 67.

Linki zewnętrzne