Dezercja

Niemieccy dezerterzy uciekający do neutralnej Holandii w czasie I wojny światowej

Dezercja (łac. desertio „opuszczenie”) – przestępstwo w postaci samowolnego opuszczenia jednostki wojskowej lub pozostawania poza nią, z zamiarem uchylania się od służby wojskowej^[1]. Żołnierz dokonujący dezercji określany jest dezerterem.

Zjawisko dezercji znane było od początku istnienia armii, a jej przypadki wspominane były już w starożytnej Grecji i Rzymie^[2]. Zagrożona była surowymi karami: do XIX wieku karana z reguły śmiercią^[3]. W XX wieku w wojskowych kodeksach karnych wprowadzono rozróżnienie między dezercją a samowolnym oddaleniem się od oddziału, co utrzymało się do dziś.

Dezercja w armiach świata

W dawnych armiach często stosowane były surowe kary za dezercję. Przykładem może być, iż w siłach zbrojnych Rzeszy Wilhelmińskiej za pierwszą ucieczkę można było dostać karę od 6 miesięcy do 2 lat więzienia, za drugą do 5 lat więzienia, za dalsze do 10 lat w zakładzie karnym o zaostrzonym rygorze. W czasie wojny – przy ucieczce z pola bitwy czy oblężonej twierdzy – groziła kara śmierci. Dezerterzy w stopniu oficera byli usuwani z wojska, podoficerowie degradowani, a prości żołnierze kierowani do batalionów karnych. Nieco łagodniejsze było prawodawstwo Austro-Węgier, gdzie za dezerterów uważano tylko takich żołnierzy, którzy już złożyli przysięgę.

Pluton egzekucyjny armii amerykańskiej rozstrzeliwuje dezertera w czasie wojny secesyjnej

W czasie wojny secesyjnej w latach 1861–1865 z armii obu walczących stron zdezerterowało około 300 000 ludzi. Podczas I wojny światowej z armii USA uciekło wielu żołnierzy, 24 z nich skazano na karę śmierci. Nie zostali jednak zabici, ponieważ wszystkich ułaskawił prezydent Woodrow Wilson. W tym czasie Francuzi rozstrzelali 600 żołnierzy, którzy porzucili służbę, a Brytyjczycy 304^[4]. W armii niemieckiej w latach 1914–1918 skazano za dezercję około 130 000 żołnierzy. Z wydanych 49 wyroków śmierci, wykonano 18^[5]. Z armii rosyjskiej w czasie I wojny światowej zdezerterowało ponad 2 000 000 żołnierzy^[6].

Pomimo że psychiatrzy amerykańscy uznali 1 750 000 poborowych za niezdolnych do służby wojskowej, w czasie II wojny światowej z armii USA zdezerterowało około 50 000 żołnierzy. W armii brytyjskiej w omawianym okresie służbę w wojsku porzuciło około 100 000 żołnierzy^[7]. Żaden z byłych żołnierzy nie stracił jednak życia, ponieważ w 1930 roku rząd laburzystów zniósł karę śmierci za samowolne opuszczenie pola walki^[4]. Najbardziej znanym dezerterem z armii USA był szeregowiec Eddie Slovik (Amerykanin polskiego pochodzenia). W 1944 roku pisemnie odmówił pójścia na front, wolał posiedzieć w więzieniu niż zginąć. Wojny jednak nie przeżył, ponieważ został skazany na śmierć za dezercję i rozstrzelany. Jego żonie wysłano list, w którym poinformowano ją, że mąż zginął na europejskim teatrze wojny. Ponieważ jego historia stała się bardzo głośna, w 1974 roku powstał film The Execution of Private Slovik, którego kanwą była jego historia^[8]. W czasie II wojny światowej na żołnierzy armii USA wydano 2500 wyroków (w tym 139 wyroków śmierci). Oprócz jednego, wszystkie wyroki śmierci zostały złagodzone^[9]. Osobną kategorię stanowili żołnierze, którzy zdezerterowali, aby dołączyć do organizacji przestępczych. Działając na terenie Francji i Włoch opanowali czarny rynek. Zajmowali się handlem kobietami, alkoholem i papierosami oraz hazardem, wymuszeniami i napadami z bronią w ręku. Do tego należy doliczyć gwałty na francuskich i włoskich kobietach^[10].

Kary za dezercję stosowano we wszystkich armiach świata, dotyczyły one także Wehrmachtu i Armii Czerwonej. Dezercje stały się problemem dla Armii Czerwonej w 1941 roku, natomiast dla armii niemieckiej w 1945 roku^[9]. Pod koniec wojny w ręce SS i żandarmerii wpadły dziesiątki tysięcy zbiegłych żołnierzy i cywilów włączonych do tzw. Volkssturmu, których w myśl maksymy Adolfa Hitlera Der Soldat kann sterben, der Deserteur muss sterben („Żołnierz może umrzeć, dezerter musi umrzeć”) rozstrzeliwano lub wieszano na miejscu.

Pomnik dezerterów z Wehrmachtu w Wiedniu

Oblicza się, że w ostatnich tygodniach oblężenia Berlina w kwietniu 1945 w mieście ukrywało się co najmniej 50 000 dezerterów. Według historyka Benjamina Ziemanna do końca 1944 roku z Wehrmachtu zdezerterowało 100 000 żołnierzy, jednak według innych ocen liczba ta mogła wynosić nawet 300 000^[11]. Sądy wojenne III Rzeszy w 22 750 przypadkach orzekły karę śmierci, z tego w 15 000 przypadków wyroki wykonano^[12]. W 2002 roku Bundestag zrehabilitował żołnierzy skazanych za dezercję przez sądy III Rzeszy, uznając wyroki za bezprawne^[5].

W Armii Czerwonej nie tylko natychmiast rozstrzeliwano dezerterów, ale także uważano jeńców wojennych przebywających w obozach niemieckich za podejrzanych o dezercję, gdyż dali się wziąć do niewoli zamiast umrzeć. Bardzo surowe kary stosowano także po wojnie wobec dezerterów z Armii Radzieckiej stacjonującej w NRD, których wśród rekrutów było wielu ze względu na sadystyczne traktowanie młodych kolegów przez starszych, tzw. „diedowszczynę”. W RFN roczna liczba dezercji wynosi obecnie ok. 50, w Wielkiej Brytanii przeciętnie około 100 (w roku 2005: 530, prawdopodobnie w związku z udziałem w wojnie w Iraku). W armii USA dezerterów nazywa się AWOL (Absent Without Official Leave). W r. 2005 było ich około 5000. Kara za dezercję jest tam stosowana dopiero po 30 dniach nieobecności.

Dezercja w armii polskiej

I Rzeczypospolita

W Polsce przedrozbiorowej dezercja wspominana jest już w Statutach wiślickich (1347) jako przestępstwo chodzenia luzem. Artykuły wojenne hetmańskie traktowały ucieczkę z pola walki jako sprawę gardłową^[13]. Wydane w 1635 roku przez hetmana Krzysztofa Radziwiłła artykuły za ucieczkę całego oddziału z pola walki przewidywały śmierć dla oficerów i dla co dziesiątego żołnierza wyłonionego w drodze losowania. Oficerowie mieli być ścięci a żołnierze powieszeni^[14].

W czasie powstania listopadowego, fala dezercji zaczęła narastać gdy żołnierze pochodzenia chłopskiego zauważyli, iż rząd polski nie robił nic aby poprawić ciężkie położenie chłopów polskich. Zachowane raporty potwierdziły dezercję około 800 żołnierzy. Skala dezercji była jednak tak duża, że władze powstańcze zdecydowały o organizowaniu obław na uciekinierów^[15]. Z aktów dezercji rozgrzeszał żołnierzy pochodzenia chłopskiego nauczyciel i żołnierz Kazimierz Deczyński, argumentując że szlachta jest przeciw zniesieniu pańszczyzny pod którą chłopi od dawna jęczą^[16].

II Rzeczypospolita

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, poborowi wywodzący się ze społeczności chłopskiej byli nadal przeciwni służbie w Wojsku Polskim, w związku z czym unikanie poboru i dezercje stały się zjawiskiem nagminnym^[17]. W czasie wojny polsko-bolszewickiej wielu mężczyzn uchylało się przed poborem a wielu dezerterowało z jednostek wojskowych. Powodem był lęk o własne życie, marne zaopatrzenie lub złe relacje oficerów z szeregowymi. Dezerterów było tak wielu, że gen. Bolesław Roja wydał zarządzenie dla żandarmerii, dowództw garnizonów i Policji Państwowej o przeprowadzenie obław. W maju 1920 roku tylko na obszarze Kielecczyzny schwytanych zostało ponad 2000 dezerterów i poborowych uchylających się od służby w wojsku polskim^[18]. Zakończenie wojny nie zakończyło problemu dezercji, np. tylko w sierpniu 1922 policja na terenie województwa kieleckiego zatrzymała 154 poborowych uchylających się od służby i dezerterów^[19]. Kodeks karny wojskowy z 1932 za opuszczenie jednostki lub stanowiska służbowego wbrew obowiązkowi służbowemu groził więzieniem do lat 2, w czasie wojny do lat 3 (art. 43). Jeśli sprawca działał w zamiarze trwałego uchylenia się od obowiązku wojskowego bądź gdy nieobecność w jednostce trwała powyżej 6 miesięcy, było to zagrożone więzieniem do lat 10, w czasie wojny więzieniem od 1 roku (art. 46), za popełnienie tego w obliczu nieprzyjaciela kara śmierci (art. 48).

Polska Ludowa

Problem dezercji dotyczył także Ludowego Wojska Polskiego. Najbardziej znany przypadek dotknął 31 Pułku Piechoty, z którego w nocy z 12 na 13 października 1944 roku zdezerterowało 636 żołnierzy, w tym dwóch oficerów^[20]. W związku z tym 16 października 1944 roku Naczelny Dowódca WP, gen. broni Michał Rola-Żymierski nakazał rozformować pułk, który jako zhańbiony, został wykreślony z rejestrów Wojska Polskiego^[21]. Kodeks wojskowy PRL obowiązujący w latach 1944–1969 w art. 115 i następnych przewidywał kary do 5 lat więzienia, podczas gdy dezercja w czasie wojny, ucieczka wraz z innymi żołnierzami czy przywłaszczenie sobie broni mogły prowadzić do kary śmierci.

III Rzeczypospolita

16 grudnia 2021 roku w czasie kryzysu migracyjnego na granicy polsko-białoruskiej żołnierz Emil Czeczko służący w 11 Mazurskim Pułku Artylerii (ze składu 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej Wojska Polskiego), zdezerterował i uciekł na terytorium Białorusi gdzie wystąpił o azyl^[22]. Został tam następnie wykorzystany do działań propagandowych wymierzonych przeciwko Polsce^[23][24].

Obecnie w polskim prawodawstwie rozróżnia się samowolne oddalenie się bez zamiaru trwałego uniknięcia służby wojskowej, karane jako przewinienie dyscyplinarne, od właściwej dezercji (w celu trwałego uchylenia się od służby wojskowej), która jest przestępstwem podlegającym karze wg części wojskowej kodeksu karnego z 1997^[25].

Przypisy

Bibliografia

• Georg von Alten, Handbuch für Heer und Flotte, Band 3, Berlin 1911.
• Praca zbiorowa: Z dziejów policji polskiej w latach 1919-1945. Kielce: KTN, 2010. ISBN 978-83-60777-34-3.
• Ignacy Blum, Sprawa 31 pułku piechoty. Tło, przebieg i charakter masowej dezercji żołnierzy 31 pp w 1944 r., Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (46), Warszawa 1965.
• Piotr Zychowicz: Alianci. Opowieści niepoprawne politycznie V. Wyd. 1. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o., 2020. ISBN 978-83-8188-236-1.
• Mała Encyklopedia Wojskowa (A-J). Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
• Charles Glass: Dezerterzy. Ostatnia nieopowiedziana historia II wojny światowej. Wyd. 1. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o., 2014. ISBN 978-83-7818-517-8.
• Guido Knopp: Wehrmacht: od inwazji na Polskę do kapitulacji. Wyd. 1. Warszawa: Bellona, 2009. ISBN 978-83-11-11641-2.
• Mikołaj Gołowin: Armia rosyjska w wielkiej wojnie. Wyd. 1. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2018. ISBN 978-83-7889-763-7.
• Piotr Korczyński: Zapomniani. Chłopi w Wojsku Polskim. Wyd. 1. Kraków: Znak Horyzont, 2022. ISBN 978-83-240-8535-4.
• MarekM. Przeniosło MarekM., StanisławS. Wiech StanisławS., Wieś polska wobec wyzwań, przełomów i zagrożeń (XIX i XX w.), wyd. 1, Kielce: Wszechnica Świętokrzyska w Kielcach, Kieleckie Towarzystwo Naukowe w Kielcach, 2002, ISBN 83-88274-01-5 .
• Władysław Lewandowski: Uczestnicy powstania listopadowego opowiadają. Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1959.