Di Xin

Di Xin (chin. 商帝辛), znany również jako Zhou Xin (紂辛), a pośmiertnie król Zhou (紂王) – ostatni władca Chin z dynastii Shang^[1]. Przybliżone lata jego panowania to 1075–1046 p.n.e.

Biografia

Wstąpił na tron po śmierci swojego ojca Di Yi. Starożytna chińska kronika Zapiski historyka autorstwa Sima Qiana informuje, że władca odznaczał się olbrzymią siłą fizyczną, a także bystrym umysłem i elokwencją. Na początku panowania prowadził zwycięskie wojny z okolicznymi plemionami powiększając granice swojego państwa^[2].

Według kroniki Sima Qiana, Di Xin w późniejszym okresie panowania porzucił dotychczasową moralność zaczął ignorować sprawy państwowe oddając się coraz bardziej wyszukanym zabawom i orgiom. By zdobyć na nie środki znacznie podwyższył podatki. W źródłach ukazany jest jako osoba znajdująca się pod wpływem jednej z konkubin Daji, znanej z arogancji i okrucieństwa. By zaspokoić jej sadystyczne skłonności miał dokonać wielu straceń, których ofiarą padali zarówno zwykli ludzie, jak i wysoko postawieni urzędnicy państwowi oraz wasale królewscy. Ofiary egzekucji poddawano przed śmiercią wymyślnym torturom.

W 1046 roku p.n.e. jeden z wasali - władca państwa Zhou, podniósł bunt. Do buntu przyłączyli się inni wasale, a nawet arystokraci i krewni króla. Do decydującej bitwy doszło pod Muye. Armia Di Xina została rozgromiona, a sam król uciekł do stolicy, gdzie popełnił samobójstwo. Zwycięzca wkroczył do Yin nie napotykając oporu. Oszczędził cały klan królewski, kazał tylko stracić powszechnie znienawidzoną Daji. Przyjął hołd od arystokracji i objął władzę jako król Wu - pierwszy z dynastii Zhou.

Przypisy