Diagonalizm
Kompozycja diagonalna: Jacopo Tintoretto, Ostatnia Wieczerza (1594)
Diagonalizm (łac. linea diagonalis „linia skośna, przekątna”) – w sztukach plastycznych zasada komponowania obrazu lub rzeźby, polegająca na akcentowaniu jednej lub kilku osi ukośnych i ograniczeniu kompozycyjnego znaczenia pionów i poziomów.
Ukośny kierunek kompozycji nazywamy diagonalą. Stosowali ją już m.in. Michał Anioł i Jacopo Tintoretto. W XVII w. stała się charakterystyczną cechą malarstwa barokowego (np. Peter Paul Rubens, Francisco Zurbaran, iluzjonistyczne malarstwo włoskie). Ponownie pojawia się w malarstwie romantycznym.
Zobacz też
Bibliografia
- Słownik terminologiczny sztuk pięknych, red. S. Kozakiewicz, Warszawa: Wydaw. Nauk. PWN, 2011, ISBN 978-83-01-12365-9
- Słownik wiedzy o kulturze, Wojciech Antosik, Krystyna Kubalska-Sulkiewicz (red.), Warszawa: Arkady, 2009, ISBN 978-83-213-4465-2, OCLC 836686644.
- Słownik wyrazów obcych PWN, red. Mirosław Bańko, Warszawa: Wydaw. Nauk. PWN, 2005, ISBN 83-01-14455-6
