Diak (prawosławie)

Ten artykuł od 2017-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Diak (gr. διάκονος diákonos 'sługa', również daskał, od greckiego didaskalos, por. didaskalia) – funkcja kościelna w Kościołach tradycji bizantyjskiej.

Diak to kantor, który w cerkwi prowadzi śpiewy i zna się na obrządku. Towarzyszy i pomaga kapłanowi w jego posłudze, tzn. śpiewa podczas nabożeństw, w czasie udzielania sakramentów lub na pogrzebach.

Był również doradcą chłopów, czytał im Psałterz i literaturę ludową, nauczał w szkółce parafialnej, dbał o wygląd cerkwi, organizował prace chóru i bractw cerkiewnych.

Na terenie Galicji w 1782 większą część ich majątku (diakówki) przejęto na Fundusz Kościelny, resztę w latach 70. XIX wieku na rzecz szkół. Wtedy też ze szkół zaczęli wypierać ich nauczyciele świeccy. W 1886 zorganizowali własne towarzystwo wzajemnej pomocy, jednak środki przez nie zgromadzone okazały się niewystarczające. W związku z tym w latach 90. XIX wieku rozpoczęli oni walkę o stałe wynagrodzenie za pracę na rzecz parafii, w 1892 wystąpili nawet z żądaniem przyznania statusu urzędników.

Zobacz też