Dialekt północno-zachodniokajkawski

Dialekty kajkawskie według podziału Belicia

Dialekt północno-zachodniokajkawski[1], dialekt zagorski[1] (serb.-chorw. sjeverno-zapadni kajkavski dijalekt) – jeden z dialektów wyodrębnianych w grupie serbsko-chorwackich dialektów kajkawskich m.in. przez Aleksandra Łukjanienkę i Aleksandra Belicia[1].

Obszar użycia dialektu południowo-zachodniokajkawskiego obejmuje zasadniczo krainę Zagorje[1]. Z tego powodu jest on pod względem językowym szczególnie bliski sąsiednim grupom dialektów słoweńskichdialektom styryjskim i panońskim – z którymi dzieli swoje podstawowe cechy[1].

Cechy językowe

Do charakterystycznych cech fonetyki dialektu północno-zachodniokajkawskiego należą:

  • przejście długiego ē w ā, np. žānȍ ‘kobieta’, dop. žená[1],
  • przejście i długiego (ī) oraz z akcentem długim opadającym (î) w dyftong ei, np. vēisȅk < psł. *vysokъ ‘wysoki’[1],
  • przejście długiego ō w üe, np. küētȅl < psł. *kotьlъ ‘kocioł’, a krótkiego o w lub rzadziej ü, np. ȅvco ‘owca’[1],
  • przejście pierwotnego długiego ū oraz z akcentem długim opadającym û w , a pozostałe u przechodzą w ü, np. müho ‘mucha’, dop. l. mn. mêüh ‘much’[1].

Z osobliwych cech morfologii należy wymienić końcówkę narzędnika liczby pojedynczej rzeczowników żeńskich na spółgłoskę, która brzmi -oj, jak w sąsiednich dialektach słoweńskich[2].

Przypisy

  1. a b c d e f g h i Sławski 1962 ↓, s. 88.
  2. Sławski 1962 ↓, s. 86.

Bibliografia

  • Franciszek Sławski: Zarys dialektologii południowosłowiańskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1962.

Media użyte na tej stronie

Kajkavian dialects in Cro and BiH.PNG
Autor: Ceha, Licencja: CC BY-SA 4.0
Kajkavski dijalekti (grupirani)