Dialekt staroakadyjski

(c) Rama, CC BY-SA 3.0 fr
inskrypcja klinowa króla Naram-Sina z Akadu (ok. 2254-2218 p.n.e.) zapisana w dialekcie staroakadyjskim; zbiory Luwru w Paryżu.

Dialekt staroakadyjski – najstarszy znany dialekt języka akadyjskiego, poświadczony w mezopotamskich źródłach pisanych z 2 połowy III tys. p.n.e.[1] Na źródła te składają się dokumenty ekonomiczno-prawne oraz imiona własne, a także niewielka liczba inskrypcji królewskich. Staroakadyjski był żywym językiem do około 1950 roku p.n.e. Do jego podziału na dwa dialekty – północny asyryjski i południowy babiloński – wpłynęły migracje i osiedlanie się w regionie ludności semickiej[2].

Przypisy

  1. ↑ K. Łyczkowska, Gramatyka..., s. 10.
  2. ↑ M. L. Uberti, Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu..., s. 32.

Bibliografia

  • Łyczkowska K., Gramatyka języka akadyjskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1975.
  • Maria Luisa Uberti, Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu, Andrzej Mrozek (tłum.), Marek Stępień (red.), Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2010, s. 32–33, ISBN 978-83-235-0680-5, OCLC 751354697.

Media użyte na tej stronie