Dialekt wschodniokajkawski

Dialekty kajkawskie według podziału Belicia

Dialekt wschodniokajkawski (serb.-chorw. istočni kajkavski dijalekt) – jeden z dialektów wyodrębnianych w grupie serbsko-chorwackich dialektów kajkawskich m.in. przez Aleksandra Łukjanienkę i Aleksandra Belicia^[1].

Używany jest na wschód od linii prowadzącej przez Varaždin, Zagrzeb, Kupę i Sawę^[1]. Graniczy z dialektem południowo-zachodnio- i północno-zachodniokajkawskim, a także z dialektami sztokawskimi i obszarem języka węgierskiego.

Cechy językowe

Dialekt wschodniokajkawski wyróżnia się wpływami sztokawskimi, do których należą:

• ď (okolice Varaždina), typowo sztokawskie đ (w północnej części) bądź też ǯ (w południowej) na miejscu prasłowiańskiej grupy *ď (*dj), np. pređa, wobec zachodniokajkawskiego j, np. meja^[2],
• grupy *šč, *žǯ (ždž) dały šč, žǯ, które w północnej części obszaru zachowały swoją miękkość^[2],
• rozwój prasłowiańskiej nosówki *ǫ do u, np. zub, ruka wobec zachodniokajkawskiego o, np. mộž, pôt^[2],
• cr- jako kontynuant grupy čr- w północnej części dialektu, nad Drawą, np. crn obok typowo zachodniokajkawskiego čer-, np. čerêⁱp^[3].

Pozornie wpływem sztokawskim jest też występująca od co najmniej XVI wieku forma zaimka pytajnego što ‘co’, jednak wywodzi się je z psł. *kъto (a nie *čьto, jak sztokawskie što~šta) przez rozwój kt > št (znany z dialektu prekmurskiego)^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Franciszek Sławski: Zarys dialektologii południowosłowiańskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1962.