Diana Barnato Walker

Diana Barnato Walker
Ilustracja
Diana Barnato w kabinie Airspeeda Oxforda
First Officer (kapitan) First Officer (kapitan)
Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1918
Londyn

Data śmierci

28 kwietnia 2008

Przebieg służby
Lata służby

1941–1945

Siły zbrojne

Air Transport Auxiliary

Główne wojny i bitwy

druga wojna światowa

Diana Barnato Walker

Diana Barnato Walker (ur. 15 stycznia 1918, zm. 28 kwietnia 2008) – brytyjska lotniczka, pilot Air Transport Auxiliary w czasie drugiej wojny światowej, pierwsza Brytyjka, która przekroczyła prędkość dźwięku.

Życiorys

Urodziła się w Londynie podczas nalotu prowadzonego przez niemiecki sterowiec[1]. Była córką brytyjskiego kierowcy wyścigowego Woolfa Barnato i jego amerykańskiej żony[2]. Jako dziewczyna z majętnego domu uczestniczyła w przyjęciach dla wyższych sfer, w tym na dworze króla Edwarda VIII, ale denerwowało ją ciągłe towarzystwo przyzwoitek. Rozpoczęła naukę latania w Brooklands, żeby się od nich uwolnić; w samolocie szkolnym de Havilland Tiger Moth były miejsca tylko dla dwóch osób: instruktora i ucznia[3].

W początkowym okresie wojny była pielęgniarką[4]. Namówiona przez znajomych, wiosną 1941 roku przystąpiła, mimo niewystarczającego nalotu, do egzaminu dla kandydatów do służby jako pilot w Air Transport Auxiliary. Zdała, ale niedługo potem została poważnie ranna w wypadku podczas jazdy konnej i rozpoczęła służbę dopiero dziewięć miesięcy później[5]. Podczas służby w ATA słynęła z rozrywkowego trybu życia[6]. W ciągu trzech lat wojny wykonała loty rozprowadzające kilkuset samolotami, w tym 260 Supermarine’ami Spitfire’ami[7]. W samym tylko wrześniu 1944 roku dostarczyła trzydzieści trzy samoloty czternastu różnych typów[4], a na liście samolotów, za których sterami zasiadła, figuruje też między innymi Supermarine Walrus i North American B-25 Mitchell[1].

W 1942 roku zaręczyła się z pilotem Humphreyem Gilbertem, który jednak zginął miesiąc później[7][8]. W maju 1944 roku poślubiła Wing Commandera Dereka Walkera. We wrześniu udała się z nim parą rozpoznawczych Spitfire’ów na miesiąc miodowy do Brukseli; oficjalnie chodziło o dostarczenie obu maszyn, a gdy wyszło na jaw, że Derek Walker załatwił żonie możliwość odbycia tego lotu wraz z nim, ukarano go odebraniem żołdu na trzy miesiące[9]. Diana owdowiała w listopadzie roku 1945, gdy jej mąż zginął w katastrofie P-51 Mustanga[7]. Później nawiązała wieloletni romans z żonatym pilotem i kierowcą wyścigowym Whitneyem Straightem i w 1947 roku urodziła ich syna, któremu nadano imię Barney (tak samo miał na imię dziadek Diany)[4][7]. Nigdy więcej nie wyszła za mąż[10].

W 1963 roku została – w samolocie English Electric Lightning T.4 (dwumiejscowa odmiana tego myśliwca przechwytującego) numer XM996 – pierwszą Brytyjką, która osiągnęła prędkość ponaddźwiękową, i najszybszą kobietą świata[11]. Jej żeński rekord prędkości pobiła rok później Jacqueline Cochran w F-104G Starfighterze[1][4].

Również w 1963 roku zdiagnozowano u niej nowotwór[11], dożyła jednak wieku dziewięćdziesięciu lat[4]. W 1965 roku została członkiem Orderu Imperium Brytyjskiego[2]. Ostatni lot w Spitfirze, który uważała za swój ulubiony typ samolotu, odbyła jako osiemdziesięcioośmiolatka[1]. Opublikowała autobiografię pod tytułem Spreading My Wings.

Przypisy

  1. ↑ a b c d Glancey 2008 ↓.
  2. ↑ a b Jarrett 2008 ↓.
  3. ↑ Whittell 2014 ↓, s. 144.
  4. ↑ a b c d e Burns 2008 ↓.
  5. ↑ Whittell 2014 ↓, s. 146–147.
  6. ↑ Whittell 2014 ↓, s. 240.
  7. ↑ a b c d Rennell 2008 ↓.
  8. ↑ Whittell 2014 ↓, s. 36.
  9. ↑ Whittell 2014 ↓, s. 330–334.
  10. ↑ Whittell 2014 ↓, s. 357.
  11. ↑ a b Whittell 2014 ↓, s. 356.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Walker Spitfire.jpg
Diana Barnato Walker climbing into the cockpit of a Spitfire while serving with the Air Transport Auxillary
Taxi Walker.jpg
Diana Barnato Walker in the pilots seat of an Airspeed Oxford serving with the Air Transport Auxillary
First Officer (ATA).svg
Naramiennik Pierwszego Oficera (kapitana) ATA