Dibenzepina

Dibenzepina
Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 5-[2-(dimetyloamino)etylo]-11-metylobenzo[b][1,4]benzodiazepin-6-on
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C18H21N3O
Masa molowa	295,38 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	4498-32-2
PubChem	9419
SMILES CN1C2=CC=CC=C2C(=O)N(C3=CC=CC=C31)CCN(C)C
InChI InChI=1S/C18H21N3O/c1-19(2)12-13-21-17-11-7-6-10-16(17)20(3)15-9-5-4-8-14(15)18(21)22/h4-11H,12-13H2,1-3H3 InChIKey QPGGEKPRGVJKQB-UHFFFAOYSA-N
Właściwości logP 2,5[1]
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji według kryteriów GHS są niedostępne. Dawka śmiertelna LD50 220 mg/kg (szczur, doustnie)[1]
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC	N06 AA08

Dibenzepina (łac. Dibenzepinum) – organiczny związek chemiczny, stosowany jako trójcykliczny lek przeciwdepresyjny.

Działanie

Posiada wyraźne działanie przeciwdepresyjne i przeciwlękowe przy niewielkiej sedacji, podobnie jak imipramina. Czas półtrwania dibenzepiny wynosi około 9 godzin, wiąże się ona silnie z białkami osocza (w 80%).

Jest pochodną dibenzodiazepiny, ma strukturę zbliżoną do benzodiazepin oraz niektórych neuroleptyków (olanzapina, klozapina, kwetiapina). Różni się strukturalnie od większości trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych, będących aminami czwarto- lub drugorzędowymi.

Wprowadzona do lecznictwa w roku 1965 przez koncern Ciba – Geigy (dzisiaj Novartis) pod nazwą Noveril^[2].

Działania uboczne

Charakteryzuje się typowymi dla leków trójpierścieniowych działaniami ubocznymi, jednakże jej dawka toksyczna leży dużo wyżej niż dla innych leków z tej grupy (powyżej 3000 ng/ml), jej wpływ cholinolityczny jest wyraźnie mniejszy niż imipraminy^[3].

Dawkowanie

Zalecana dawka dobowa wynosi od 240 mg do 720 mg^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Małgorzata Rzewuska: Leczenie zaburzeń psychicznych. Wyd. 3. Warszawa: PZWL, 2006. ISBN 83-200-3354-3.