Dick Norman

Dick Norman

Państwo	Belgia
Data i miejsce urodzenia	1 marca 1971 Waregem
Wzrost	203 cm
Masa ciała	95 kg
Gra	leworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1991
Zakończenie kariery	17 czerwca 2013
Trener	Jan Dewitt
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	85 (6 listopada 2006)
Australian Open	2R (2006)
Roland Garros	3R (1997)
Wimbledon	4R (1995)
US Open	2R (2002)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	4
Najwyżej w rankingu	10 (26 kwietnia 2010)
Australian Open	2R (2006, 2013)
Roland Garros	F (2009)
Wimbledon	SF (2009, 2010)
US Open	QF (2009, 2010)
Strona internetowa

Dick Norman (ur. 1 marca 1971 w Waregem) – belgijski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, zwycięzca turniejów ATP World Tour w deblu.

Kariera tenisowa

Leworęczny zawodnik, jeden z najwyższych graczy wśród tenisistów (2,03 m), zadebiutował w gronie zawodowców w 1991 roku. Dnia 17 czerwca 2013 roku, w wieku 42 lat, zakończył karierę tenisową podczas turnieju w 's-Hertogenbosch^[1].

W grze pojedynczej pierwsze sukcesy zaczął odnosić w roku 1995 kiedy to w maju doszedł do IV rundy wielkoszlemowego Wimbledonu, eliminując kolejno trzech byłych mistrzów tego turnieju (dwóch w grze pojedynczej) – Pata Casha, Stefana Edberga i deblistę Todda Woodbridge; przegrał w 1/8 finału z innym dawnym zwycięzcą wimbledońskim, Borisem Beckerem. W lipcu tegoż samego roku wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP Challenger Tour, w Newcastle. Dwa lata później wygrał zawody tej samej rangi w Dreźnie i Neumünster oraz dotarł do III rundy Rolanda Garrosa; przegrał z późniejszym finalistą i byłym triumfatorem turnieju Hiszpanem Sergim Bruguerą. W roku 2001, w maju, wygrał rozgrywki ATP Challenger Tour w Antwerpii, a w 2002 roku w Magdeburgu, San Luis Potosí, Andorze i Quito. Sezon 2003 zakończył z jednym zwycięstwem - w San Luis Potosí, a w roku 2004 zatriumfował w Ischgl. W roku 2005 zwyciężył na początku lutego w Belgradzie, a pod koniec sezonu w Dnipropietrowsku. W sezonie 2007 doszedł do swojego pierwszego półfinału turniejów rangi ATP World Tour, na trawiastych kortach w Newport, eliminując m.in. Michaela Berrera; przegrał z Nicolasem Mahutem. W roku 2009, przechodząc najpierw eliminacje, wygrał zawody ATP Challenger Tour w Meksyku. Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 85. miejscu na początku listopada 2006 roku.

W grze podwójnej pierwszy finał turniejów ATP World Tour osiągnął w 1995 roku w Pekinie grając w parze z Fernonem Wibierem. Mecz o tytuł przegrali z deblem Tommy Ho-Sébastien Lareau. Na początku 2007 roku wygrał wspólnie Xavierem Malissem turniej w Ćennaju pokonując w finale wynikiem 7:6, 7:6 hiszpańską parę Rafael Nadal-Bartolomé Salvá-Vidal. Drugie turniejowe zwycięstwo wywalczył w lutym 2009 roku, kiedy w parze z Amerykaninem Jamesem Cerretanim wygrali turniej w Johannesburgu. Wiosną tegoż roku osiągnął wielkoszlemowy finał na paryskich kortach im. Rolanda Garrosa w parze z Wesleyem Moodiem. Debliści wyeliminowali m.in. amerykańskich bliźniaków Boba i Mike'a Bryanów, jednak w finale musieli uznać wyższość hindusko-czeskiego duetu Leander Paes-Lukáš Dlouhý przegrywając 6:3, 3:6, 2:6. W wieku 38 lat stał się najstarszym finalistą paryskiego turnieju wielkoszlemowego w erze open. Pod koniec czerwca zwyciężył wspólnie z Moodiem w turnieju rozgrywanym na kortach w 's-Hertogenbosch. Czwarty deblowy tytuł Belg wywalczył na początku lutego 2011 roku w Zagrzebiu. Razem z Horią Tecău pokonali w finale hiszpańską parę Marcel Granollers-Marc López. W maju 2012 roku razem z Xavierem Malissem wystąpił w finale turnieju w Monachium. W meczu o mistrzostwo ulegli parze František Čermák–Filip Polášek 4:6, 5:7. Najwyższą pozycję w zestawieniu deblistów Norman osiągnął pod koniec kwietnia 2010 roku- nr 10.

W 1995 roku debiutował w reprezentacji Belgii w Pucharze Davisa; przyczynił się do awansu Belgów do najwyższej grupy rozgrywek, grupy światowej, wygrywając dwa mecze w grze pojedynczej oraz występując w zwycięskim deblu (z Filipem Dewulfem) w spotkaniu z Norwegią. Rok później wystąpił w meczu I rundy grupy światowej ze Szwecją, ponosząc porażki zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. Powrócił do reprezentacji narodowej po kilkuletniej przerwie w 2004 roku (mecz z Chorwacją). W 2005 roku wystąpił w meczu z Serbią i Czarnogórą, w 2006 roku ze Słowacją, w 2007 z Niemcami (ponownie w grupie światowej). W tym ostatnim spotkaniu pokonał Philippa Kohlschreibera.

Finały w turniejach ATP World Tour

Gra podwójna (4–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	22 października 1995	Pekin	Dywanowa (hala)	Fernon Wibier	Tommy Ho Sébastien Lareau	6:7, 6:7
Zwycięzca	1.	7 stycznia 2007	Ćennaj	Twarda	Xavier Malisse	Rafael Nadal Bartolomé Salvá-Vidal	7:6(4), 7:6(4)
Zwycięzca	2.	8 lutego 2009	Johannesburg	Twarda	James Cerretani	Ashley Fisher Rik de Voest	6:7(7), 6:2, 14–12
Finalista	2.	6 czerwca 2009	French Open, Paryż	Ceglana	Wesley Moodie	Lukáš Dlouhý Leander Paes	6:3, 3:6, 2:6
Zwycięzca	3.	21 czerwca 2009	's-Hertogenbosch	Trawiasta	Wesley Moodie	Johan Brunström Jean-Julien Rojer	7:6(3), 6:7(5), 10–5
Zwycięzca	4.	6 lutego 2011	Zagrzeb	Twarda (hala)	Horia Tecău	Marcel Granollers Marc López	6:3, 6:4
Finalista	3.	6 maja 2012	Monachium	Ceglana	Xavier Malisse	František Čermák Filip Polášek	4:6, 5:7

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie ATP (ang.). Association of Tennis Professionals. [dostęp 22 sierpnia 2013].
• Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 22 sierpnia 2013].
• Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). Davis Cup. [dostęp 22 sierpnia 2013].