Diecezja tyniecka

Diecezja tyniecka

Klasztor w Tyńcu
Państwo	Wolne Miasto Kraków
Siedziba	Tyniec
Data powołania	1821
Data zamknięcia	1826
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Katedra	Kościół św. Piotra i Pawła w Tyńcu
Położenie na mapie Krakowa kościół śśw. Piotra i Pawła w Tyńcu
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de kościół śśw. Piotra i Pawła w Tyńcu
Położenie na mapie województwa małopolskiego kościół śśw. Piotra i Pawła w Tyńcu
50°01′10″N 19°48′07″E/50,019444 19,801944

Diecezja tyniecka – historyczna diecezja Kościoła rzymskokatolickiego. Istniała w latach 1821–1826.

Plany powołania nowej diecezji pojawiły się po Kongresie Wiedeńskim w 1816, gdy wyodrębniono terytorium Wolnego Miasta Krakowa i ukształtowały się nowe granice pomiędzy Austrią i Rosją.

Diecezja została powołana w 1821 przez papieża Piusa VII. Powstała z części diecezji krakowskiej, która znajdowała się na prawym brzegu Wisły. Kościołem katedralnym ustanowiono pobenedyktyński kościół św. Piotra i św. Pawła w Tyńcu, a biskupem mianowano benedyktyna, Grzegorza Zieglera.

Diecezja tyniecka obejmowała teren 4 cyrkułów: bocheńskiego, myślenickiego, nowosądeckiego i tarnowskiego, o łącznej powierzchni 14.117 km². W jego skład wchodziło 18 dekanatów i 278 parafii.

Kilka lat po utworzeniu diecezji biskup Ziegler opuścił Tyniec i rozpoczął starania o przeniesienie stolicy biskupstwa do Bochni lub Tarnowa. W 1826 siedziba biskupstwa została przeniesiona do Tarnowa. W miejsce diecezji tynieckiej utworzono diecezję tarnowską.

Bibliografia

• Diecezja tyniecka w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2016-08-22]