Diecezja wileńsko-lidzka

Diecezja wileńsko-lidzka
Ilustracja
Cerkiew Św. Ducha w Wilnie
Państwo Polska
SiedzibaWilno
Data powołania1921
Data zamknięcia1939
Wyznanieprawosławne
KościółPolski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Biskup diecezjalnyostatni: arcybiskup Teodozjusz (Fieodosijew)
Dane statystyczne
Liczba wiernych306 152
Liczba kapłanów125
Liczba dekanatów12
Liczba parafii97

Diecezja wileńsko-lidzka – jedna z diecezji Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Była to najmniejsza z jednostek administracyjnych PAKP, obejmująca terytorium województwa wileńskiego oraz trzech powiatów nowogródzkiego: lidzkiego, stołpeckiego i wołożyńskiego[1]. Według danych z 1922 dzieliła się na 12 dekanatów, na terenie których działało 97 parafii i 22 placówki filialne[1]. Pracę duszpasterską prowadziło w nich 125 kapłanów[1]. Na terytorium eparchii zamieszkiwało 306 152 wiernych[1]. W diecezji wileńsko-lidzkiej działały trzy monastery: Monaster Świętego Ducha w Wilnie, monaster Trójcy Świętej w Wilnie i monaster św. Marii Magdaleny w Wilnie[2].

Diecezje PAKP w II RP

Diecezja przestała funkcjonować w dotychczasowym kształcie w 1939, gdy jej ordynariusz, arcybiskup Teodozjusz (Fieodosijew) odszedł z urzędu i zamieszkał w monasterze Świętego Ducha w Wilnie. Zarząd nad terytorium diecezji oddał metropolicie Eleuteriuszowi (Bogojawleńskiemu), który przed I wojną światową był arcybiskupem wileńskim i litewskim, zaś w dwudziestoleciu międzywojennym kierował strukturami prawosławnymi na terytorium niepodległej Litwy. Oznaczało to ponowne przejście diecezji w jurysdykcję Patriarchatu Moskiewskiego[3].

Przypisy

  1. ↑ a b c d A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 100. ISBN 83-7431-046-4.
  2. ↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 149. ISBN 83-7431-046-4.
  3. ↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 207. ISBN 83-7431-046-4.
Diecezje Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego
Współczesny podziałDiecezje Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego 2016.svg
Diecezje w okresie II RP

Media użyte na tej stronie

Diecezje Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego II RP.png
Autor: Mix321, Licencja: CC BY-SA 4.0
Dioceses of Polish Orthodox Church in interwar period.
Diecezje Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego 2016.svg
Autor: , Licencja: CC BY-SA 4.0
Podział administracyjny Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (stan na rok 2014); opracowano na podstawie Mapa prawosławnej diecezji lubelsko-chełmskiej, Lubelski Instytut Kultury Prawosławnej 2014, ISBN 978-83-938799-1-5, zaktualizowana nazwa diecezji przemysko-nowosądeckiej, od 2016 przemysko-gorlickiej