Difluorek radonu
| |||||||||
| |||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||
| Wzór sumaryczny | RnF2 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa | 260,01 g/mol | ||||||||
| Identyfikacja | |||||||||
| Numer CAS | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Difluorek radonu, RnF
2 – nieorganiczny związek chemiczny fluoru i radonu, prawdopodobnie wykazujący charakter soli.
Powstaje w podczas ogrzewania radonu z fluorem w temperaturze ok. 400 °C. Po schłodzeniu mieszaniny reakcyjnej do −78 °C osadza się na ściankach reaktora jako ciało stałe[1]:
- Rn + F
2 → RnF
2
W późniejszych badaniach okazało się, że fluorek radonu powstaje spontanicznie w reakcji radonu z gazowym fluorem w temperaturze pokojowej, a także z fluorem w stanie ciekłym w temperaturze −195 °C. Siłą napędową tych reakcji jest intensywne promieniowanie α radonu[2][3].
Fluorek radonu został otrzymany w ilościach mikrogramowych i jest słabo poznany[4]. Jego stechiometria jest niepewna[4], jednak obliczenia wskazują na istnienie trwałych cząsteczek RnF
2[5] i tak jest opisywany w literaturze[6]. Prawdopodobnie ma budowę jonową[5], przy czym kationami mogą być Rn2+
lub RnF+
[4].
Jest mniej lotny niż XeF
2 i jest trwały do 200 °C (w atmosferze wodoru)[1]. Powyżej 250 °C rozkłada się na pierwiastki[4], natomiast w atmosferze wodoru w temperaturze >500 °C ulega szybkiej redukcji[3]:
- RnF
2 + H
2 → Rn + 2HF
Rozpuszczony w BrF
3 ulega prawdopodobnie następującej dysocjacji elektrolitycznej[2][7]:
- RnF
2 ⇄ RnF+
+ F−- RnF+
⇄ Rn2+
+ F− - RnF+
Kationy te migrują do katody w trakcie elektrolizy, lecz, co zaskakujące, nie ulegają na niej neutralizacji i gromadzą się w przedziale katodowym[2][3][7]. W obecności nadmiaru jonów F−
mogą powstawać aniony[3]:
- RnF
2 + F−
⇄ RnF−
3- RnF−
3 + F−
⇄ RnF2−
4 - RnF−
Przypisy
- ↑ a b Paul R. Fields, Lawrence Stein, Moshe H. Zirin, Radon Fluoride, „Journal of the American Chemical Society”, 84 (21), 1962, s. 4164–4165, DOI: 10.1021/ja00880a048 [dostęp 2021-05-18] (ang.).
- ↑ a b c Lawrence Stein, „Chemistry”, 47 (9), 1974, s. 15 (ang.).
- ↑ a b c d Lawrence Stein, The Chemistry of Radon, „Radiochimica Acta”, 32 (1-3), 1983, DOI: 10.1524/ract.1983.32.13.163 [dostęp 2021-05-18] (ang.).
- ↑ a b c d L. Stein, Ionic Radon Solutions, „Science”, 168 (3929), 1970, s. 362–364, DOI: 10.1126/science.168.3929.362 [dostęp 2021-05-18] (ang.).
- ↑ a b Kenneth S. Pitzer, Fluorides of radon and element 118, „Journal of the Chemical Society, Chemical Communications” (18), 1975, 760b, DOI: 10.1039/c3975000760b [dostęp 2021-05-18] (ang.).
- ↑ Roderick M. Macrae, Terence J. Kemp, Oganesson: A Most Unusual ‘Inert Gas’, „Science Progress”, 101 (2), 2018, s. 101–120, DOI: 10.3184/003685018X15173976099750 [dostęp 2021-05-18] (ang.).
- ↑ a b V.V. Avrorin i inni, The Chemistry of Radon, „Russian Chemical Reviews”, 51 (1), 1982, s. 12–20, DOI: 10.1070/RC1982v051n01ABEH002787 [dostęp 2021-05-18] (ang.).
Media użyte na tej stronie
