Diksonia antarktyczna

Diksonia antarktyczna
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domenaeukarionty
Królestworośliny
Podkrólestworośliny zielone
Nadgromadatelomowe
Gromadanaczyniowe
Klasapaprocie
Podklasapaprotkowe
Rządolbrzymkowce
Rodzinadiksoniowate
Rodzajdiksonia
Gatunekdiksonia antarktyczna
Nazwa systematyczna
Dicksonia antarctica Labill.
Nov. Holl. Pl. 2: 100, t. 249 1807
Synonimy
  • Balantium antarcticum C.Presl
  • Cibotium billardierei Kaulf.[3]

Diksonia antarktyczna (Dicksonia antarctica Labill.) – gatunek paproci z rzędu olbrzymkowców[4].

Podawane są jej polskie nazwy diksonia antarktyczna[5], dwuwijka antarktyczna lub diksonia południowa[6], pochodzące od nazwy naukowej Dicksonia antarctica Labill.

Jest to drzewiasta paproć pochodząca z południowo-wschodniej Australii. Wysokość zazwyczaj ok. 4,5-5 m, choć może dojść nawet do 15 m. Jej pierzaste liście osiągają długość do 3 m. Pień wyprostowany, gęsto pokryty włóknistymi korzeniami, na których często wyrastają epifityczne storczyki, a także inne paprocie. W naturalnym siedlisku rośnie w górach, w których bardzo często występują mżawki i mgły[5].

  • Liście (górna powierzchnia)

  • Młode liście

  • Przekrój pnia

  • Pień

  • Uprawa doniczkowa

  • W naturalnym siedlisku

  • Liście z zarodniami

Uprawa

Jest uprawiana jako roślina ozdobna. W uprawie rzadko przekracza wysokość 3 m. Jest mało odporna na mróz, znosi tylko kilkustopniowe mrozy (strefy mrozoodporności 8–10), w warunkach polskich uprawia się ją jako roślinę pokojową. Preferuje torfową i wilgotną glebę, stanowisko w półcieniu. Źle znosi przesuszenie. Rozmnaża się z wytwarzanych latem zarodników[5].

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS ONE”, 10 (4), 2015, e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-02-28] (ang.).
  2. ↑ The Pteridophyte Phylogeny Group. A community-derived classification for extant lycophytes and ferns. „Journal of Systematics and Evolution”. 54 (6), s. 563–603, 2016. DOI: 10.1111/jse.12229. 
  3. ↑ Dicksonia antarctica Labill.. W: Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2020-01-29].
  4. ↑ World Flora Online [dostęp 2019-11-25].
  5. ↑ a b c Geoffrey Burnie i inni, Botanica : ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.
  6. ↑ Janet Marinelli (red.), Wielka Encyklopedia Roślin, Warszawa: wyd. Świat Książki, 2006, s. 318, ​ISBN 83-7391-888-4​

Media użyte na tej stronie

Dicksonia antarctica Cultivated GardenEngland.jpg
Tree Fern (Dicksonia antarctica) in an English garden.
Balantium antarcticum in Jardin des Plantes de Toulouse 02.jpg
Autor: Krzysztof Golik, Licencja: CC BY-SA 4.0
Balantium antarcticum w Jardin des Plantes de Toulouse
Ferns.jpg
Autor: unknown, Licencja: GFDL 1.2
Naracoorte Caves National Park 1.jpg
Autor: Feral Arts, Licencja: CC BY 2.0
Naracoorte Caves National Park
Balantium antarcticum Ł1.jpg
Autor: Jerzy Opioła, Licencja: CC BY-SA 4.0
Balantium antarcticum. Location: Poland, Botanical Garden, Łodź
Dicksonia antarctica14 kew.jpg
Autor: User:Mmparedes, Licencja: CC BY-SA 2.5
Dicksonia antarctica Labill. (Soft Tree Fern). Sori details. Taken at Palm House, Kew Gardens, (London, UK)
Flora Mount Field 6.jpg
Autor: LBM1948, Licencja: CC BY-SA 4.0
Fiddleheads of a tree fern . Mount Field National Park, Tasmania, Australia