Dinghui si

Dinghui si

Puji si, Pujichan si, Jiaoshan si

(c) rheins, CC BY 3.0 Ogólny wygląd klasztoru
Państwo	Chiny
Miejscowość	Suzhou, wzgórze Jiao
Rodzaj klasztoru	klasztor buddyjski
Właściciel	chan
Prowincja	Jiangsu
Typ zakonu	męski
Założyciel klasztoru	Zhiyi
Materiał budowlany	drewno, cegła, kamień
Data budowy	591
Położenie na mapie Chin Dinghui si
32°14′13″N 119°29′02″E/32,236972 119,483833

Dinghui si (chiń. 定慧寺; pinyin: Dìnghuì sì lub Dinghuichan si) – klasztor buddyjski należący do szkoły caodong tradycji buddyzmu chan. Znany jest także jako Jiaoshan.

Historia klasztoru

Klasztor został wybudowany w 591 r. w czasie panowania dynastii Sui na wzgórzu Jiaoshan. Według tekstu Xugao sengzhuan Daoxuana powstałego w okresie dynastii Tang, cesarz Yang^[a] przewodził zgromadzeniu tysięcy mnichów w Yangzhou. W czasie tego spotkania przechodził tamtędy założyciel szkoły tiantai Zhiyi, który postanowił wybudować w Rugao świątynię. Aby postawić klasztor wyburzono okoliczne domy. W tym samym czasie wybudowano także pagodę^[1]. Oryginalna nazwa klasztoru to Puji. Gdy w okresie Song został przejęty przez tradycję buddyzmu chan i nosił nazwę Pujichan si. W okresie dynastii Yuan nazwa została zmieniona na Jiaoshan si, jednak po wizycie cesarza Kangxi zmieniono ponownie nazwę na Dinghui^[2].

W czasie panowania dynastii Song klasztor został poważnie zniszczony w czasie wojen. W okresie panowania cesarza Jiajinga (chiń. 嘉靖, pan. 1521-1567) z dynastii Ming rząd Yangzhou przeznaczył 46410 taeli dla miasta Rugao w celu naprawienia całego miasta po częstych atakach wokou („japońskich” piratów). Podczas panowania cesarza Wanli (chiń. 萬曆, pan. 1572-1620) klasztor został całkowicie odbudowany i dodano budynek biblioteki.

Klasztor należał do centrów ordynacyjnych w prowincji obok takich klasztorów jak Jinshan, Gulin w Nankinie, Jiechuang w Suzhou, Qingliang w Zhangzhou, Guangxiao w Taixian i Qixia^[3].

Klasztor nominalnie był klasztorem chan należącym do szkoły caodong jeszcze pod koniec panowania dynastii Qing. Jak właściwie wszystkie klasztory od okresu panowania dynastii Ming, prowadził praktykę chan zmieszaną z praktyką Czystej Krainy (chiń. chanjing shuangxiu). Zwykle takie klasztory posiadały zarówno pawilon medytacji, jak i pawilon recytowania imienia Buddy. Inne, tak jak i Dinghui, prowadziły specjalną połączoną praktykę przystosowaną do jednej sali^[4]. W okresie republikańskim stał się właściwie klasztorem prowadzącym praktykę różnych szkół buddyjskich, chociaż opatami byli zawsze mistrzowie z caodong. Opat Daxu wzmocnił w klasztorze praktyki Czystej Krainy^[5].

W ostatnich pięćdziesięciu latach panowania dynastii Qing, czyli pomiędzy 1864 a 1912, odnowiono, odbudowano i rozbudowano wiele klasztorów, między innymi i Dinghui^[6].

W ramach współpracy Dinghui si współpracował z Jinshan si w prowadzeniu sierocińca. Klasztory opiekowały się ponad setką dzieci do 1937 r., kiedy japońska inwazja prawie całkowicie ograniczyła dochody klasztorów^[7][8].

W 1937 r. klasztor został ostrzelany i częściowo zniszczony, gdy armia nacjonalistyczna wykorzystała klasztor jako punkt obronny, który blokował japońskie natarcie wzdłuż rzeki Jangcy^[9]. Klasztor był zrujnowany, a posągi buddów były poważnie uszkodzone. Dzięki zarządowi Rugao klasztor został odnowiony i odbudowany do jego pierwotnego wyglądu^[10].

W listopadzie 1983 r. decyzją władz klasztor został otwarty dla publiczności.

Ważniejsze obiekty klasztoru

Plan klasztoru przypomina chiński znak 回. Świątynie są zgrupowane w środku. Brama klasztoru znajduje się po północnej stronie, co w Chinach była bardzo rzadkie, gdyż zwykle główna brama znajdowała się na południu. Głównym budynkiem klasztoru jest Daxiongbaodian, wybudowany w stylu okresu Ming. Wewnątrz znajdują się posągi Siakjamuniego, Akszobhji i Amitabhy. Po obu stronach sali znajdują się rzeźby 18 arhatów. Jest on skierowany na północ. Tak jak i pawilon biblioteki^[11]

Na południowym zachodzie klasztoru stoi 2-kondygnacyjny pawilon Huayan.

Powierzchnia klasztoru to prawie 10000 m².

Adres klasztoru

• Dinghui si, 17 Shuguang Road, Rugao, Jiangsu, Chiny
• Dinghui si, 34 Dunghuisi Alley, Fenghuang Str., Suzhou, Jiangsu, Chiny

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Holmes Welch. The Practice of Chinese Buddhism 1900-1950. Harvard University Press. Cambridge. 1967. s. 568.
• Holmes Welch. The Buddhist Revival in China. Harvard University Press. Cambridge. 1968. s. 385.

Galeria