Dionizja Wawrzykowska-Wierciochowa
Dionizja Wawrzykowska-Wierciochowa (ur. 22 września 1908 roku w Opatowcu, zm. 1997) – polska historyczka, nauczycielka, pisarka i eseistka.
Życiorys
Ukończyła Wydział Historii Wyższego Kursu Nauczycielskiego w Krakowie, Studium Pracy Społeczno-Oświatowej w Warszawie oraz Wydział Pedagogiczny Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Jako pisarka debiutowała w 1929 roku na łamach prasy. W latach 1932-1939 pracowała w szkolnictwie. W okresie wojny działała w tajnym nauczaniu. W 1944 roku uzyskała tytuł doktora. Od 1946 roku mieszkała w Warszawie. W latach 1950-1959 pracowała ponownie w szkolnictwie. W 1978 roku otrzymała nagrodę Ministra Obrony Narodowej.
Wybrana twórczość
- Mazurek Dąbrowskiego. Dzieje polskiego hymnu narodowego
- Maria Bohuszewiczówna
- Muza Słowackiego i Chopina: Opowieść biograficzna o Marii Wodzińskiej
- Najdziwniejszy z adiutantów. Opowieść o Annie Henryce Pustowójtównie
- Naprzód Warszawa!
- Promienna. Opowieść biograficzna o Klaudynie z Działyńskich Potockiej
- Sercem i orężem ojczyźnie służyły. Emilia Plater i inne uczestniczki powstania listopadowego 1830-1831
- Wysłouchowa. Opowieść biograficzna
- Z orlego gniazda
- Z umiłowania. opowieść biograficzna o Wandzie z Wolskich Umińskiej
- Od prządki do astronautki[1]
Wybrane publikacje historyczne
- Z dziejów kobiety wiejskiej, Warszawa 1961.
Przypisy
- ↑ Szczegółowy opis. katalog.nukat.edu.pl
Bibliografia
- Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9.