Dionizy (Konstantinow)

Dionizy
Dmitrij Konstantinow
Biskup szepetowski i sławucki
Kraj działaniaUkraina
Data i miejsce urodzenia7 lipca 1960
Ceadîr-Lunga
Biskup szepetowski i sławucki
Okres sprawowania2011–2014
Wyznanieprawosławne
KościółUkraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego
InkardynacjaEparchia szepetowska
Śluby zakonne1996
Diakonat1995
Prezbiterat1997
Nominacja biskupia14 czerwca 2011
Chirotonia biskupia18 czerwca 2011
Sukcesja apostolska
Data konsekracji18 czerwca 2011
MiejscowośćKijów
MiejsceŁawra Peczerska
KonsekratorWłodzimierz (Sabodan)
WspółkonsekratorzyAntoni (Fiałko), Mitrofan (Jurczuk), Aleksander (Drabynko), Symeon (Szostacki), Efrem (Kycaj), Jan (Siopko), Antoni (Pakanycz), Ireneusz (Semko), Włodzimierz (Melnyk), Hilary (Szyszkowski), Pantelejmon (Łuhowy), Antoni (Borowyk), Pantelejmon (Poworozniuk), Józef (Maslenikow)

Dionizy, imię świeckie Dmitrij Aleksiejewicz Konstantinow (ur. 7 lipca 1960 w Ceadîr-Lunga) – biskup Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.

Życiorys

Absolwent seminarium duchownego w Odessie i Kijowskiej Akademii Duchownej. Święcenia diakońskie przyjął w 1995, zaś kapłańskie – w 1996. Był już wtedy mnichem; śluby wieczyste złożył rok wcześniej, przyjmując imię zakonne Dionizy na cześć św. Dionizego Pieczerskiego. W tym samym roku został wyznaczony na kierownika kancelarii metropolii kijowskiej. W 2000 otrzymał godność archimandryty. W 2003 został zwolniony z pracy w kancelarii. Zamieszkał w ławrze Peczerskiej i został mianowany zastępcą przewodniczącego Synodalnego Wydziału Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego ds. Monasterów[1].

14 czerwca 2011 Synod Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego wyznaczył go na biskupa szepetowskiego i sławuckiego. Jego chirotonia biskupia odbyła się w cerkwi refektarzowej ławry Peczerskiej, z udziałem konsekratorów: metropolitów kijowskiego i całej Ukrainy Włodzimierza, chmielnickiego Antoniego, arcybiskupów białocerkiewskiego i bogusławskiego Mitrofana, perejasławsko-chmielnickiego i wiszniewskiego Aleksandra, winnickiego i mohylewsko-podolskiego Symeona, krzyworoskiego i nikopolskiego Efrema, chersońskiego i taurydzkiego Jana, boryspolskiego Antoniego, biskupów nieżyńskiego i priłuckiego Ireneusza, włodzimiersko-wołyńskiego Włodzimierza, makarowskiego Hilarego, iwano-frankiwskiego i kołomyjskiego Pantelejmona, aleksandryjskiego i swietłowodskiego Antoniego, wasylkowskiego Pantelejmona oraz konotopskiego i głuchowskiego Józefa[2].

W 2014 odszedł z urzędu na własną prośbę i przeszedł w stan spoczynku[3].

Przypisy

Media użyte na tej stronie