Diplaziopsidaceae

Diplaziopsidaceae
Ilustracja
Homalosorus pycnocarpos
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

telomowe

Gromada

naczyniowe

Klasa

paprocie

Podklasa

paprotkowe

Rząd

paprotkowce

Rodzina

Diplaziopsidaceae

Nazwa systematyczna
Diplaziopsidaceae X.C.Zhang & Christenh.
Phytotaxa 19: 15. 2011[2]
Homalosorus pycnocarpos

Diplaziopsidaceaerodzina paproci z rzędu paprotkowców (Polypodiales). Obejmuje dwa rodzaje z czterema gatunkami[2]. Jeden, monotypowy rodzaj Homalosorus występuje we wschodniej części Ameryki Północnej, zaś trzy gatunki z rodzaju Diplaziopsis występują w południowej i wschodniej Azji oraz na niektórych wyspach Oceanu Spokojnego[3]. Są to paprocie naziemne i naskalne[4] rosnące zwykle w lasach, często w pobliżu cieków[5].

Morfologia

Pokrój
Paprocie średnich i dużych rozmiarów. Kłącze grube, płożące się, podnoszące do prosto wzniesionego[5], zwykle krótkie, nierozgałęzione i pokryte całobrzegimi łuskami[3].
Liście
Nagie lub czasem z nitkowatymi łuskami, nieco mięsiste[4][3]. Ogonek liściowy z dwoma wiązkami przewodzącymi[4]. Blaszka pojedynczo pierzastozłożona, z odcinkami całobrzegimi. Wiązki przewodzące w blaszce zwykle otwarte i siateczkowato połączone[3].
Zarodnie
Zebrane w wydłużone kupki zarodni rozwijające się wzdłuż wiązek przewodzących blisko osi listków, okryte także wydłużonymi, błoniastymi zawijkami[5]. Kupki zarodni tworzą się pojedynczo lub po dwie wzdłuż jednej wiązki[3]. Zawijki osiągają zwykle 3–8 mm długości, czasem do 1–2 cm[5].
Gametofit
Sercowaty, z bocznymi łatkami gruczołowato owłosionymi[3].

Systematyka

Rodzina w rzędzie paprotkowców (Polypodiales) w systemie PPG I (2016)[2]. Znajduje się w podrzędzie Aspleniineae H.Schneid. & C.J.Rothf. 2016 odpowiadającym kladowi „eupolypods I” w systemie Smitha i in. (2006)[2]. W systemie Smitha i in. (2006) rodzaje tu zaliczane włączone były do szeroko ujmowanej rodziny rozrzutkowatych Woodsiaceae[6]. W systemach szeroko ujmujących rodzinę zanokcicowatychAspleniaceae – rodzaje tu zaliczane tworzą podrodzinę Diplaziopsidoideae[3]. Do rodziny tej włączano także ze względu na pewne podobieństwa morfologiczne rodzaj Hemidictyum, ale analizy molekularne wykazały, że w takim ujęciu rodzina ma charakter polifiletyczny[3].

Pozycja filogenetyczna rodziny w rzędzie paprotkowców[7][8][2]
paprotkowce


Saccolomataceae




Cystodiaceae




Lonchitidaceae



Lindsaeaceae







Pteridaceaeorliczkowate




Dennstaedtiaceae





Cystopteridaceaepaprotnicowate





Rhachidosoraceae




Diplaziopsidaceae




Desmophlebiaceae




Aspleniaceaezanokcicowate



Hemidictyaceae








Thelypteridaceaezachylnikowate




Woodsiaceaerozrzutkowate





Onocleaceaeonokleowate



Blechnaceaepodrzeniowate




Athyriaceaewietlicowate









Didymochlaenaceae




Hypodematiaceae




Dryopteridaceaenerecznicowate





Nephrolepidaceaenefrolepisowate



Lomariopsidaceae





Tectariaceae




Oleandraceae




Davalliaceaedawaliowate



Polypodiaceaepaprotkowate













Wykaz rodzajów[2]
  • Diplaziopsis C.Chr., Index Filic. 227. 1905
  • Homalosorus Small ex Pic.Serm., Webbia 31(1): 246. 1977

Przypisy

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2021-12-10] (ang.).
  2. a b c d e f g The Pteridophyte Phylogeny Group. A community-derived classification for extant lycophytes and ferns. „Journal of Systematics and Evolution”. 54 (6), s. 563–603, 2016. DOI: 10.1111/jse.12229. 
  3. a b c d e f g h Maarten J.M. Christenhusz, Michael F. Fay, Mark W. Chase: Plants of the World. Richmond UK, Chicago USA: Kew Publishing, Royal Botanic Gardens, The University of Chicago Press, 2017, s. 56-57. ISBN 978-1-842466346.
  4. a b c David J. Mabberley: Mabberley's Plant-Book. Cambridge University Press, 2017, s. 300. ISBN 978-1-107-11502-6.
  5. a b c d He Zhaorong, Masahiro Kato: Diplaziopsidaceae. W: Flora of China [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2021-12-10].
  6. Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf. A classification for extant ferns. „Taxon”. 55 (3), s. 705–731, 2006 (ang.). 
  7. Samuli Lehtonen. Towards Resolving the Complete Fern Tree of Life. „PLoS ONE”. 6, 10, s. e24851, 2011. DOI: 10.1371/journal.pone.0024851. 
  8. Carl J. Rothfels, Anders Larsson, Li-Yaung Kuo, Petra Korall, Wen- Liang Chiou, Kathleen M. Pryer. Overcoming Deep Roots, Fast Rates, and Short Internodes to Resolve the Ancient Rapid Radiation of Eupolypod II Ferns. „Systematic Biology”. 61, 1, s. 70, 2012. 

Media użyte na tej stronie

Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Homalosorus pycnocarpos 133040640.jpg
Autor: Summit Metro Parks, Licencja: CC BY 4.0
narrow-leaved glade fern (Homalosorus pycnocarpos)
Homalosorus pycnocarpos 163542706.jpg
Autor: Shaun Pogacnik, Licencja: CC0
narrow-leaved glade fern (Homalosorus pycnocarpos)