Direction générale de la Sécurité extérieure

Generalna Dyrekcja Bezpieczeństwa Zewnętrznego Direction générale de la Sécurité extérieure
Siedziba DGSE (Paryż)
Państwo	Francja
Data utworzenia	2 kwietnia 1982
Siedziba	141 Boulevard Mortier, Paris XX
Dyrektor	Bernard Emié[1]
Budżet	2011: 543,5 mln EUR (autorisations d’engagement[a]) 559 mln EUR (crédits de paiement[b])[2]
Zatrudnienie	2019: 7000[3]
Położenie na mapie Paryża (c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0 Generalna Dyrekcja Bezpieczeństwa Zewnętrznego
Położenie na mapie Francji Generalna Dyrekcja Bezpieczeństwa Zewnętrznego
48°52′27,8″N 2°24′24,2″E/48,874389 2,406722
Strona internetowa

Generalna Dyrekcja Bezpieczeństwa Zewnętrznego^[4], fr. Direction générale de la Sécurité extérieure (DGSE) – francuska agencja wywiadu wojskowego i strategicznego^[4], która została powołana w 1981 roku, a formalnie rozpoczęła działalność 2 kwietnia 1982 roku. Powstała w miejsce Służby Dokumentacji Wywiadu i Kontrwywiadu SDECE.

Utworzenie

Dyrekcja Generalna Bezpieczeństwa Zewnętrznego DGSE została utworzona w 1981 roku, choć działalność rozpoczęła dopiero 2 kwietnia następnego roku. Powołana została inicjatywy prezydenta François Mitterranda, na miejsce osławionej Służby Dokumentacji Wywiadu i Kontrwywiadu SDECE, która działała we Francji w latach 1947–1982. Generalna Dyrekcja Bezpieczeństwa Zewnętrznego jest jedną ze struktur Ministerstwa Obrony Francji.

Zadania

Generalna Dyrekcja Bezpieczeństwa Zewnętrznego gromadzi dane wywiadowcze o charakterze wojskowym, strategicznym, elektronicznym, przemysłowo-ekonomicznym, a także rozpracowuje organizacje terrorystyczne tradycyjnymi metodami wywiadowczymi. DGSE zajmuje się też kontrwywiadem poza granicami Francji.

Reorganizacja i kadra

Pierwszego szefa DGSE mianowano 17 czerwca 1981 roku, został nim były prezes francuskich linii lotniczych Air France, Pierre Marion. 10 listopada 1982 roku jego miejsce zajął admirał Pierre Lacoste, pierwszy oficer Marynarki Wojennej, który kiedykolwiek kierował wywiadem we Francji.

Podczas zarządzania DGSE przez Pierre’a Lacoste’a agencja zatrudniała ok. 2800 pracowników etatowych, w tym ponad 1800 wojskowych. Pierre Marion dokonał także gruntowej reorganizacji nowej agencji.

Struktura organizacyjna DGSE (1983)

Wydziały:

• I: gromadzenie i analiza danych wywiadowczych
• II: kontrwywiad i bezpieczeństwo
• III: operacje

Operacje i skandale

DGSE przeciwko Greenpeace

10 lipca 1985 roku, agenci Wydziału III DGSE, wysadzili w powietrze statek „Rainbow Warrior”, który należał do międzynarodowej organizacji ekologicznej Greenpeace. Jednostka brała udział w akcji protestacyjnej przeciwko francuskim próbom jądrowym na Pacyfiku. Śmierć poniósł znajdujący się na jej pokładzie fotograf. Ujawnienie udziału w tej akcji DGSE wywołało skandal na międzynarodową skalę. Z tego powodu ze stanowiska musiał ustąpić ówczesny szef DGSE, Pierre Lacoste. Stanowisko szefa DGSE opuścił 19 września 1985 roku. Już następnego dnia, 20 września 1985 roku, jego miejsce zajął generał Rene Imbot.

DGSE kontra CIA

W następnych latach działalności agencji dochodziło do kolejnych skandali. W 1993 roku Centralna Agencja Wywiadowcza (CIA) podała, że jest w posiadaniu dowodów, które świadczyły, że podczas dorocznej wystawy lotniczej w Paryżu, agenci DGSE zamierzali dokonać kradzieży danych technologicznych ponad 40 amerykańskich firm lotniczych. Następnie CIA uprzedziła, by miały się na baczności przed francuskimi agentami. Będący wówczas szefem DGSE Claude Silberzahn nie odparł tych zarzutów, przyznał się do winy, i 7 czerwca 1993 roku został zdymisjonowany.

Podsłuchy

Po upadku Związku Radzieckiego i tym samym zakończeniu zimnej wojny, dawni sojusznicy z Zachodu obrócili się przeciwko sobie. W pierwszej połowie lat 90. głównymi zadaniami francuskiego wywiadu, a zwłaszcza Generalnej Dyrekcji Bezpieczeństwa Zewnętrznego, była gospodarka, nauka, technologia i finanse. Fakt że obszarem największej aktywności agentów DGSE były przedsiębiorstwa amerykańskie, potwierdził oficjalnie kontrwywiad Stanów Zjednoczonych, Federalne Biuro Śledcze (FBI). DGSE planowała między innymi umieszczenie własnych agentów we francuskich filiach IBM, Texas Instruments i Corning.

DGSE miała też założyć podsłuch w postaci pluskiew w samolotach francuskich linii lotniczych Air France, obsługujących linię Paryż – Nowy Jork, umożliwiając sobie w ten sposób podsłuchiwanie podróżujących amerykańskich biznesmenów. Władze amerykańskie opierając się na informacjach zdobytych przez Federalne Biuro Śledcze (FBI), przypisywały tej agencji również próby ulokowania informatorów w europejskich filiach amerykańskich przedsiębiorstw. Amerykanie oskarżali Francuzów też o podsłuchiwanie, używanych przez te firmowe oddziały, państwowych linii telefonicznych, a także kradzież informacji o warunkach kontraktów dotyczących dostawy od amerykańskich producentów samolotów myśliwskich do Indii, które konkurowały z ich francuską konkurencją.

Dawni sojusznicy, amerykańska CIA, niemiecka BND czy brytyjska Tajna Służba Wywiadowcza MI6, nadal prowadzą ciche wojny w stolicach Europy, przeważnie polegające na wzajemnym wykradaniu najnowszych technologii.

Dyrektorzy DGSE

• 1981–1982: Pierre Marion
• 1982–1985: adm. Pierre Lacoste
• 1985–1987: gen. René Imbot
• 1987–1989: gen. François Mermet
• 1989–1993: Claude Silberzahn
• 1993–1999: Jacques Dewatre
• 1999–2002: Jean-Claude Cousseran
• 2002–2008: Pierre Brochand
• 2008–2013: Erard Corbin de Mangoux
• 2013–2017: Bernard Emié
• 2017: Jean-Pierre Palasset (tymczasowy)
• 2017–: Bernard Émié^[1]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Christopher Andrew, Wasylij Mitrochin, Archiwum Mitrochina, Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, Warszawa, 2001
• Normam Polmar, Thomas B. Allen, Księga Szpiegów, Wydawnictwo Magnum, Warszawa, 2000

Linki zewnętrzne

• oficjalna strona (fr. • ang. • hiszp.)