Dołżyca (powiat sanocki)

Dołżyca
	wieś
	; Filialny kościół rzymskokatolicki
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Powiat	sanocki
Gmina	Komańcza
Wysokość	525 m n.p.m.
Liczba ludności (2020)	95
Strefa numeracyjna	13
Kod pocztowy	38-543
Tablice rejestracyjne	RSA
SIMC	0354264
	Położenie na mapie gminy Komańcza Dołżyca
	Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Dołżyca
	Położenie na mapie województwa podkarpackiego Dołżyca
	Położenie na mapie powiatu sanockiego Dołżyca
	49°19′43″N 22°01′24″E/49,328611 22,023333
	Strona internetowa

Artykuł	49°19′43″N 22°1′24″E
- błąd	39 m
WD	49°19'N, 22°1'E
- błąd	2337 m
Odległość	1493 m

Dołżyca (j. łemkowski Должыця, w latach 1977–1981 Długopole) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie sanockim, w gminie Komańcza^[3]^[4].

Wieś prawa wołoskiego w latach 1501-1550, położona w ziemi sanockiej województwa ruskiego^[5], w drugiej połowie XVII wieku należała do starostwa krośnieńskiego^[6]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa krośnieńskiego.

Położenie

Wieś leży w dolinie potoku Dołżyca. Jej centrum (ok. 525 m n.p.m.) jest położone ok. 4 km na pd.-zach. od centrum Komańczy i ok. 3 km na wsch. od granicy państwowej polsko-słowackiej.

Historia

Wieś była lokowana w pierwszej połowie XVI wieku. Od 1340 do 1772 należała do ziemi sanockiej w województwie ruskim. Od roku 1539 była w posiadaniu Mikołaja Herburta Odnowskiego. W połowie XIX wieku właścicielem posiadłości tabularnej w Dołżycy był Alfred Lubaczewski^[7].

Następnie do 1914 leżała w powiecie sanockim, powiat sądowy w Sanoku, powiat podatkowy i gmina Bukowsko, austriacka prowincja Galicja. Od listopada 1918 do stycznia 1919 Republika Komańczańska. Do roku 1939 powiat sanocki, województwo lwowskie. Parafia łacińska w Bukowsku.

W 1898 r. wieś liczyła 381 osób oraz 55 domów, powierzchnia wsi wynosiła 8,40 km². Wieś zamieszkana była głównie przez społeczność łemkowską oraz żydowską. W roku 1900 wieś liczyła 357 mieszkańców^[8].

W 1905 Józef Mikołaj Potocki posiadał we wsi obszar głównie leśny 439 ha^[9], a w 1911 posiadał 317 ha^[10].

Po drugiej wojnie światowej mieszkańcy w większości zostali wysiedleni na Ukrainę w 1945 i w koszalińskie i olsztyńskie w 1947. Nowi osadnicy przybyli z terenu całej Polski^[11].

W 1954 rozebrano drewnianą cerkiew greckokatolicką św. Michała wraz z dzwonnicą, która znajdowała się obok cmentarza. Cerkiew powstała w 1840. Ikony dla niej malowali Bogdańscy. Naprzeciw cmentarza urządzono w niewielkim budynku kaplicę rzymskokatolicką użytkowaną do początku XX w. Nowy filialny kościół rzymskokatolicki pw. bł. Edmunda Bojanowskiego poświęcono w 2005^[11].

Centrum miejscowości
Cmentarz
Dawna kaplica rzymskokatolicka

Szlaki piesze

Komańcza – Dołżyca – Garb Średni (822 m n.p.m.) – Kanasiówka (823 m n.p.m.) – Moszczaniec

Zobacz też

Dołżyca

Przypisy

↑ Raport o stanie gminy za rok 2020. Stan ludności 31.12.2020 str.3 [dostęp 2022-01-17]
↑ Poczta Polska. Wyszukiwarka kodów pocztowych
↑ ^a ^b GUS. Wyszukiwarka TERYT
↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
↑ Tomasz Figlus, Villae iuris valachici. Z problematyki rozwoju osadnictwa wołoskiego w Polsce na przykładzie ziemi sanockiej, w: Studia z Geografii Politycznej i Historycznej tom 5 (2016), s. 31.
↑ Lustracja województwa ruskiego 1661-1665. Cz. 1, Ziemia Przemyska i Sanocka, wydali Kazimierz Arłamowski i Wanda Kaput, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 281.
↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 47.
↑ Gemeindelexikon der im Reichsrate vertretenen Königreiche und Länder. Tom XII. Galizien. 10 grudnia 1900. Wien 1907.
↑ Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 405.
↑ Skorowidz powiatu sanockiego : wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 6.
↑ ^a ^b Witold Grzesik, Tomasz Graczyk, Bartłomiej Wadas: Beskid Niski. Od Komańczy do Wysowej. Sklep Poróżnika, Warszawa 2012, s. 172. ISBN 978-83-7136-087-9.

Linki zewnętrzne

Dołżyce (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 110 .

[rap-1] Raport o stanie gminy za rok 2020. Stan ludności 31.12.2020 str.3 [dostęp 2022-01-17]

[poczta-2] Poczta Polska. Wyszukiwarka kodów pocztowych

[teryt-3] GUS. Wyszukiwarka TERYT

[roz-4] Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)

[5] Tomasz Figlus, Villae iuris valachici. Z problematyki rozwoju osadnictwa wołoskiego w Polsce na przykładzie ziemi sanockiej, w: Studia z Geografii Politycznej i Historycznej tom 5 (2016), s. 31.

[6] Lustracja województwa ruskiego 1661-1665. Cz. 1, Ziemia Przemyska i Sanocka, wydali Kazimierz Arłamowski i Wanda Kaput, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 281.

[7] Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 47.

[8] Gemeindelexikon der im Reichsrate vertretenen Königreiche und Länder. Tom XII. Galizien. 10 grudnia 1900. Wien 1907.

[9] Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 405.

[10] Skorowidz powiatu sanockiego : wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 6.

[BN-11] Witold Grzesik, Tomasz Graczyk, Bartłomiej Wadas: Beskid Niski. Od Komańczy do Wysowej. Sklep Poróżnika, Warszawa 2012, s. 172. ISBN 978-83-7136-087-9.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Wsie	Czystogarb Dołżyca Komańcza Kulaszne Mików Radoszyce Rzepedź Smolnik Nowy Łupków Szczawne Szczerbanówka Turzańsk Wisłok Wielki Wysoczany Zubeńsko
Osady	Balnica Duszatyn Górna Wieś Jawornik Maniów Osławica Prełuki Stary Łupków Wola Michowa
Integralne części wsi	Dolny Koniec Górny Koniec Koło Hryszka Kożuszne Letnisko Osiedle A Osiedle B Osiedle C Wisłok Dolny Wisłok Górny Wygnanka

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne