Dojrzałość emocjonalna

Dojrzałość emocjonalna – modyfikacja pierwotnych mechanizmów regulacyjnych opartych na popędach i impulsach emocjonalnych w wyniku socjalizacji[1].

W procesie wychowania dochodzi do wyzbycia się przez człowieka form wyrażania emocji charakterystycznych dla okresu dzieciństwa. Osoba dojrzała emocjonalnie świadomie uczestniczy w otaczającej ją rzeczywistości, stosując rozsądek przy podejmowaniu decyzji i w relacjach interpersonalnych, a nie, jak dotychczas, kierując się tylko reakcjami emocjonalnymi. Zmiany w reakcjach polegają na wygaszeniu form wybuchowych, gwałtownych, nieodpowiednich dla danego bodźca i sytuacji. Przemiany te są rezultatem oddziaływań, które prowadzą do wyuczenia się kiedy, w jaki sposób, w jakiej formie i w jakim stopniu mogą być zaspokajane poszczególne potrzeby[2].

Najważniejszym warunkiem prawidłowego rozwoju emocjonalnego jest uczestniczenie w życiu społecznym. Innym istotnym czynnikiem jest właściwe kierownictwo (rodziny, nauczycieli, grupy)[3].

Dojrzałość emocjonalna wyrażana jest przez tzw. wiek emocjonalny. Dzieląc wiek emocjonalny przez wiek życia otrzymuje się iloraz emocjonalny.

Przypisy

  1. ↑ J. Reykowski, Osobowościowe i sytuacyjne przesłanki agresji, "Psychologia Wychowawcza", nr 3/1973, s. 302-303
  2. ↑ R. Łapińska, M. Żebrowska, Wiek dorastania. Zagadnienie dojrzałości emocjonalnej, [w:] Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży, pod red. M. Żebrowskiej, wyd. PWN, Warszawa 1979, s. 720
  3. ↑ K. C. Garrison, Psychology of adolescence, wydanie VI, Englewood Cliffs, Nowy Jork 1965, s. 118-119