Dom letniskowy Teodora Steigerta

Dom letniskowy Teodora Steigerta

nr rej. A/362
Państwo	Polska
Miejscowość	Łódź
Adres	ul. Popioły 49/51
Typ budynku	dom letniskowy
Styl architektoniczny	styl szwajcarski
Inwestor	Teodor Steigert
Pierwszy właściciel	Teodor Steigert
Obecny właściciel	nieznany
Położenie na mapie Łodzi Dom letniskowy Teodora Steigerta
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Dom letniskowy Teodora Steigerta
Położenie na mapie województwa łódzkiego Dom letniskowy Teodora Steigerta
51°41′35,8″N 19°27′46,1″E/51,693278 19,462806

Dom letniskowy Teodora Steigerta – drewniana willa letniskowa, wybudowana w stylu szwajcarskim około 1900 r. dla Teodora Steigerta, położona przy ul. Popioły 49/51 W Łodzi. Obiekt jest wpisany do rejestru zabytków^[1].

Historia

Lasy Rudy Pabianickiej pod koniec XIX w. były własnością warszawskiego Domu Handlowego S. Natanson i Synowie. Właściciele dokonali parcelacji terenu i rozpoczęli ich sprzedaż. Głównymi nabywcami działek byli fabrykanci żydowskiego i niemieckiego pochodzenia. Wśród ich był Teodor Steigert, który zakupił teren przy ul. Popioły 49/51 (dawn. ul. Żeromskiego). Około 1900 r. wybudował na niej dom letniskowy. Obiekt był wynajmowany letnikom, na co wskazuje jego budowa – klatka schodowa i korytarz, wraz z licznymi pokojami. W 1914 r. właściciel budynku zmarł, a obiekt odziedziczyli jego spadkobiercy, którzy byli w posiadaniu budynku do 1945 r. Po II wojnie światowej budynek zaadaptowano na XXIII gimnazjum, które funkcjonowało tu do 1947 r., a następnie w budynku znalazło się liceum, które w 1951 r. przeniesiono na ul. Rudzką. Wtedy budynek zajął dom dziecka, a następnie przearanżowano go na funkcje mieszkalne. W latach 60 XX w. w budynku znajdowało się 30 mieszkań. 11 listopada 1969 r. w domu na poddaszu wybuchł pożar, w trakcie którego nikt nie zginął. Po pożarze obiekt częściowo wyremontowano. W budynku znajdują się mieszkania komunalne. Obiekt nie został podłączony do wodociągu, kanalizacji oraz gazu. Mieszkańcy korzystają z ulicznego hydrantu oraz toalety na podwórzu, gaz zaś pobierają z butli. Nieuregulowany stan prawny nieruchomości skutkuje brakiem inwestycji w obiekt oraz pogarszającym się stanem technicznym^[2].

Architektura

Budynek jest reprezentantem architektury w stylu szwajcarskim, nawiązującym do architektury z alpejskich kurortów, ma bogatą snycerkę. Jest wykonany z drewna na podmurówce, ma balkony, ganki, galerie i werandy wraz ze zdobionymi balustradami, słupami i fryzami. Ponadto zachowały się drewniane skrzynki nad oknami, umożliwiające schowanie żaluzji^[3]. Jest jednym z 2 tego typu budynków, które w przetrwały w Łodzi – drugim z nich jest willa Ludwika Meyera. Budynek jest w złym stanie technicznym. Weranda podparta jest metalowymi blokami, część okien jest zabita dyktą, natomiast balkony w związku z groźbą zawalenia, nie są przeznaczone do użytkowania^[2].

Przypisy