Domek loretański w Bydgoszczy

Domek loretański w Bydgoszczy
Ilustracja
Domek Loretański przed kościołem bernardynów
Państwo

 Polska

Miejscowość

Bydgoszcz

Typ budynku

domek loretański

Rozpoczęcie budowy

1682

Ukończenie budowy

1685

Ważniejsze przebudowy

17231728

Zniszczono

1838

Pierwszy właściciel

Klasztor Bernardynów w Bydgoszczy

Położenie na mapie Bydgoszczy
Mapa konturowa Bydgoszczy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Domek loretański w Bydgoszczy”
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Ziemia53°07′11″N 18°00′25″E/53,119722 18,006944
Plan klasztoru bernardynów w Bydgoszczy z XVI-XVIII w. – rekonstrukcja Gustawa Reicherta i Emila Schulza z 1890 r. Na planie widnieją trzy świątynie. Po lewej kościół szpitalny św. Stanisława, pośrodku kościół św. Idziego (wskazany strzałką) i na prawo zabudowania kościoła i klasztoru bernardynów wraz z kaplicą loretańską (od frontu kościoła, ogrodzona murem)

Domek loretański w Bydgoszczydomek loretański, istniejący w latach 1682–1838 w Bydgoszczy, na terenie klasztoru i kościoła bernardynów. Bydgoska kaplica loretańska była jednym ze starszych obiektów tego rodzaju w Polsce[1].

Domki loretańskie w Polsce

Obyczaj wznoszenia kaplic związanych z kultem maryjnym, zwanych loretańskimi, wiąże się z rozprzestrzenianiem się kultu Matki Boskiej Loretańskiej w Polsce. Jednym z jego czołowych polskich propagatorów był Jakub Sobieski, ojciec króla Jana III, który podczas swojej kilkuletniej podróży po Europie, nawiedził w 1612 roku Loreto. Domki loretańskie wznoszono na wzór "Świętego domu" Santa Casa w Loreto, który jak wierzono "został przeniesiony cudownie od aniołów z Nazaretu" i był mieszkaniem Maryi, "w którym poczęła Zbawiciela naszego, w którym chował się w dzieciństwie Zbawiciel nasz". Do dziś zachowało się kilkanaście domków loretańskich w Polsce, np. zbudowany w latach 1712–1719 w Krakowie, przy kościele oo. Kapucynów, do którego figurę Matki Boskiej ofiarowali kapucyni z Loreto, a jego ołtarz został zrobiony z biurka króla Jana III Sobieskiego[2].

Historia

Na założenie Bractwa Matki Boskiej Loretańskiej oraz budowę domku loretańskiego w Bydgoszczy zezwolił papież Klemens IX w 1667 roku. Bractwo nie zostało jednak erygowane[1].

W 1682 roku przed frontem kościoła bernardynów w Bydgoszczy, w miejscu gdzie znajdowała się zrujnowana kaplica pod wezwaniem św. Marii Magdaleny, ufundowana przez rodzinę Paulusików, rozpoczęto budowę domu loretańskiego. Fundatorem Domku był szlachcic Jan Piniński (zm. 1690), a inicjatorem budowy bernardyn o. Franciszek z Warty (zm. 1690)[1]. Impulsem do fundacji kaplicy było zwycięstwo Jana III Sobieskiego pod Wiedniem[3].

Miejsce przeznaczone pod budowę kaplicy poświęcił opat koronowski Jerzy Naramowski. Budowę ukończono w 1685 roku, a konsekracji kaplicy wraz z ołtarzem, dokonał 17 czerwca tego samego roku sufragan włocławski Piotr Myszkowski. W ołtarzu głównym poświęconym Świętej Trójcy i Najświętszej Marii Pannie zostały umieszczone relikwie, przeniesione do niego z kościoła św. Idziego. Odpusty papieskie, przyznane kaplicy połączone z uroczystościami, przypadały na dzień 10 grudnia każdego roku[1].

Uroczyste zaprowadzenie nabożeństwa loretańskiego odbyło się 10 grudnia 1686 roku, kiedy to w procesji z bydgoskiego kościoła farnego, do kaplicy loretańskiej wniesiono obraz Matki Boskiej. Podczas tych uroczystości erygowano bractwo Domku Loretańskiego pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP. Na jego rzecz przekazywano dary i fundacje, m.in. w 1688 roku srebrny kielich z pateną ofiarował kanonik warmiński Wolff, brat Jana Karola Wolffa, starosty bydgoskiego, a żona starosty Helena Wodzyńska ofiarowała tkaninę na płaszcz okrywający Matkę Boską Loretańską[2].

Na skutek wadliwej konstrukcji, w latach 1691-1692 sklepienie kaplicy trzykrotnie się zapadło. Zarząd zakonnej prowincji wyznaczył w 1722 roku o. Cherubina Watsona (zm. 1726) do prowadzenia odbudowy kaplicy. Prace rozpoczęto w 1723 od wyburzenia starych murów i przygotowania placu budowy. Właściwą budowę rozpoczęto rok później. Do 1724 roku odpowiadał za nią gwardian bydgoski o. Wacław Kołocki, a kiedy został przeniesiony na gwardiana odzyskanego klasztoru w Toruniu, prace ukończył w 1728 roku o. Jakub Tyszka[1].

Koszty odbudowy domu loretańskiego zamknęły się w kwocie 6 tys. złotych. Odbudowana kaplica, posadowiona na solidnym fundamencie, została zbudowana na planie prostokąta, z małym Domkiem Loretańskim. Dom zdobiły narożne wieżyczki, wieńczące jakby kapliczki, pokryte tynkiem. Wewnątrz domu położono posadzkę ceglaną, natomiast na zewnątrz kaplicę przyozdobiono, powyżej sklepienia, marmurem, zapobiegając w ten sposób zniszczeniu sklepienia przez niekorzystne warunki atmosferyczne. Wieżyczki i dwie kopuły pokryto od wewnątrz polichromią składającą się z dwóch obrazów, a w krużganku zamontowano okna. Dodatkowo w 1765 roku ozdobiono złotem i srebrem znajdujący się tam obraz Najświętszej Maryi Panny[2].

W 1772 roku, po wejściu Bydgoszczy w skład ziem zaboru pruskiego, nadszedł dla klasztoru trudny okres. Władze zaborcze, początkowo unikające zadrażnień na tle religijnym, po 1815 roku przesądziły kasatę placówki. Ostatni gwardian bydgoski Feliks Kokoszewski zmarł w 1826 roku, a w roku 1829 wyjechał ostatni zakonnik. Budynki, w tym domek loretański przejęło państwo pruskie, które oddało je gminie ewangelickiej. Od tamtej pory, kaplica loretańska nie była już nigdy więcej używana do celów kultowych; złożono w niej księgozbiór biblioteki bernardynów bydgoskich. W 1838 roku została rozebrana.

Grobowce

W XVII i XVIII wieku, w grobowcu pod Domem Loretańskim pochowano wielu zasłużonych dla kościoła duchownych oraz znamienitych mieszczan i szlachciców. Spoczęli tu: o. Franciszek Warszawski, kaznodzieja generalny i prowincjał oraz fundator Jan Piniński (1690), Jakub Ulatowski (1694), Barbara Gocanowska (1695), Anna Broniewska i synowie Franciszka Lubstowskiego, starosty kruszwickiego (1696), Adam Lubstowski, kasztelan kowalski (1702), Elżbieta z Moszczyńskich Pinińska, benafaktorka i fundatorka Domu Loretańskiego (1717)[2].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d e Klasztory bernardyńskie w Polsce w jej granicach historycznych, praca zbiorowa pod red. Ks. Hieronima Eug. Wyczawskiego OFM, str. 35–40
  2. a b c d Kościół katolicki w Bydgoszczy. Kalendarium. Praca zbiorowa.
  3. Iłowski Henryk. Geniusz loci bernardynów bydgoskich. In. Kalendarz Bydgoski 2001

Bibliografia

  • Praca zbiorowa pod red. Ks. Hieronima Eug. Wyczawskiego OFM: Klasztory bernardyńskie w Polsce w jej granicach historycznych. Kalwaria Zebrzydowska: Wydawnictwo Bernardynów „Calvarianum”, 1985.
  • Eugeniusz Borodij, Marek Chamot, Ryszard Kabaciński, Janusz Kutta, Stefan Pastuszewski: Kościół katolicki w Bydgoszczy. Kalendarium.
  • Lech Łbik: Narodziny bydgoskiej parafii, średniowieczne świątynie, parafialny laikat, dekanat. In. Kronika Bydgoska – tom specjalny wydany z okazji wizyty papieża Jana Pawła II w Bydgoszczy. Bydgoszcz: 1999.

Media użyte na tej stronie

Bydgoszcz location map.png
Autor:
OpenStreetMap contributors
, Licencja: CC BY-SA 2.0
Mapa Bydgoszczy, Polska
Kuyavian-Pomeranian Voivodeship location map.svg
(c) SANtosito, CC BY-SA 4.0
Location map of Kuyavian-Pomeranian Voivodeship. Geographic limits of the map:
  • N: 53.83 N
  • S: 52.28 N
  • W: 17.16 E
  • E: 19.88 E
Bydgoszcz plan Bydg staropolskiej Idzi.jpg
Lageplan der Stadt und Burg Bromberg (Bydgoszcz) mit ihren im 16, 17 und 18 Jahrhundert vorhandenen Bauanlagen. Nach alten Karten, den noch heute erhaltenen Ueberresten der Bauwerke und örtlichen Ermittelungen angefertigt für den hiesigen historischen Verein im Jahre 1890. Lokalizacja kościoła św. Idziego
Bydgoszcz 1830 klasztor bernardynów.jpg
Panorama Bydgoszczy ze wzgórz szwederowa ok. 1830 r. - fragment obrazu J.C. Cederholma