Dominik Ridolfino

Dominik Ridolfino (ur. 1533, zm. 1584) – włoski inżynier, pułkownik artylerii, pełniący służbę w siłach I Rzeczypospolitej za czasów panowania króla Stefana Batorego[1].

Do Polski przybył w 1580[1] jako doświadczony już specjalista na zaproszenie króla, który zamierzał dostosować przestarzałą artylerię do poziomu tej formacji w krajach zachodnioeuropejskich[2]. Brał udział w walkach na północno-wschodnich krańcach kraju. W czasie wojny z Carstwem Rosyjskim przy oblężeniu Wieliża zastosował pociski zapalające, bardzo skuteczne wobec drewnianych zabudowań[1]. Sławę zdobył podczas oblężenia twierdzy w Wielkich Łukach[1]. W zdobyciu tego silnego punktu oporu polskim hufcom walnie dopomogła eksplozja magazynów prochowych, będąca efektem pożaru wznieconego przez ostrzał polskich armat[2]. Był z rozkazu króla inspektorem fortec w jego ojczystym księstwie siedmiogrodzkim[1], jak również nowo mianowanym administratorem twierdz w Inflantach przejętych przez siły polskie. Ostatnie lata życia spędził w zamku Waradyn w Siedmiogrodzie jako główny inżynier warowni.

Zdaniem Ryszarda Henryka Bochenka Ridolfino przyczynił się w bardzo dużym stopniu do rozwoju militarnej sztuki inżynieryjnej i artyleryjskiej w XVI-wiecznej Polsce.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Ryszard Henryk Bochenek: 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989, s. 233. ISBN 83-11-07423-2.
  2. ↑ a b Tomasz Leszkowicz: Wojny moskiewskie Batorego (pol.). Histmag.org, 2005-11-01. [dostęp 2016-08-30].