Dominique de Villepin

Dominique de Villepin
	; Dominique de Villepin (2010)
Pełne imię i nazwisko	Dominique Marie François René Galouzeau de Villepin
Data i miejsce urodzenia	14 listopada 1953 ; Rabat
	Premier Francji
Okres	od 31 maja 2005; do 15 maja 2007
Przynależność polityczna	UMP
Poprzednik	Jean-Pierre Raffarin
Następca	François Fillon
	Odznaczenia

Dominique Marie François René Galouzeau de Villepin (wym. [dɔminik də vilpɛ̃]; ur. 14 listopada 1953 w Rabacie) – francuski polityk, pisarz i dyplomata, w latach 2002–2004 minister spraw zagranicznych, w latach 2004–2005 minister spraw wewnętrznych, w latach 2005–2007 premier Francji.

Życiorys

Absolwent Université Panthéon-Assas, Université Paris-Nanterre, Instytutu Nauk Politycznych i École nationale d’administration.

Od 1980 pracował w dyplomacji, m.in. w ambasadzie w Waszyngtonie (jako pierwszy sekretarz i następnie drugi radca) i w Nowym Delhi. Od 1992 do 1993 zajmował stanowisko doradcy ministra spraw zagranicznych Alaina Juppé ds. Afryki.

Wstąpił do gaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki. Od lat 80. był też doradcą Jacques’a Chiraca. W 1995 został szefem jego prezydenckiej kampanii wyborczej, a po jego zwycięstwie objął stanowisko sekretarza generalnego administracji prezydenckiej. Zajmował je do 2002. W tym samym roku, po reelekcji urzędującego prezydenta, przystąpił do nowo powołanej Unii na rzecz Większości Prezydenckiej (przekształconej wkrótce w Unię na rzecz Ruchu Ludowego).

W maju tego samego roku powołano go na urząd ministra spraw zagranicznych w rządzie Jean-Pierre’a Raffarina. W marcu 2004 objął resort spraw wewnętrznych.

31 maja 2005 po dymisji Jean-Pierre’a Raffarina został powołany na stanowisko nowego premiera Francji. Jako jeden z nielicznych szefów rządu nigdy przed objęciem tego urzędu nie pełnił żadnej funkcji wybieralnej w administracji terytorialnej lub parlamentarnej. Był nieoficjalnie wymieniany jako potencjalny kandydat Unii na rzecz Ruchu Ludowego w wyborach prezydenckich w 2007. Początkowo nie angażował się w kampanię Nicolasa Sarkozy’ego^[1]. Formalnie udzielił mu poparcia w marcu^[2].

15 maja 2007 złożył dymisję z zajmowanego urzędu, która została przyjęta przez ustępującego prezydenta. Dwa dni później zastąpił go François Fillon. Dominique de Villepin pozostał w polityce, stał się głównym partyjnym krytykiem urzędującego prezydenta.

W 2008 został przewodniczącym rady doradczej powołanej przez bułgarskiego premiera Sergeja Staniszewa^[3]. W 2009 grupa ta wydała raport, w którym stwierdzono, iż decyzja o przyjęciu Bułgarii do Unii Europejskiej była przedwczesna i podyktowana względami politycznymi. W 2010 były premier powołał własny ruch polityczny pod nazwą Solidarna Republika^[4].

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Orderem Narodowym Zasługi I klasy, Krzyżem Komandorskim^[5] i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą^[6] Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.

Życie prywatne

Pochodzi z rodziny z tradycjami politycznymi. Jego ojciec sprawował mandat senatora^[7].

Żonaty z Marie-Laure Le Guay, mają trójkę dzieci: Marie, Arthura i Victorię. Dominique de Villepin publikuje wiersze, napisał m.in. książkę na temat poezji i kilka historycznych oraz politycznych esejów. W 2001 otrzymał nagrodę za książkę o ostatnich 100 dniach panowania Napoleona, zatytułowaną Les Cent-Jours ou l’esprit de sacrifice.

Skład rządu Dominique’a de Villepina

Dominique de Villepin – premier
Nicolas Sarkozy – minister stanu, minister spraw wewnętrznych, 26 marca 2007 stanowisko to objął François Baroin (jako minister spraw wewnętrznych)
Michèle Alliot-Marie – minister obrony
Philippe Douste-Blazy – minister spraw zagranicznych
Jean-Louis Borloo – minister zatrudnienia, jedności społecznej i mieszkalnictwa
Thierry Breton – minister gospodarki, finansów i przemysłu
Gilles de Robien – minister edukacji narodowej
Pascal Clément – strażnik pieczęci, minister sprawiedliwości
Dominique Perben – minister transportu, zaopatrzenia, turystyki i gospodarki morskiej
Xavier Bertrand – minister zdrowia i solidarności, 26 marca 2007 stanowisko to objął Philippe Bas
Dominique Bussereau – minister rolnictwa i rybołówstwa
Christian Jacob – minister służb publicznych
Renaud Donnedieu de Vabres – minister kultury i łączności
Nelly Olin – minister środowiska i zrównoważonego rozwoju
François Baroin – minister terytoriów zamorskich, 26 marca 2007 stanowisko to objął Hervé Mariton
Renaud Dutreil – minister handlu
Jean-François Lamour – minister młodzieży i sportu
ministrowie delegowani (ministres délégués) – Henri Cuq, Azouz Begag (do 5 kwietnia 2007), Jean-François Copé, Gérard Larcher, Catherine Vautrin, Brigitte Girardin, Brice Hortefeux, Catherine Colonna, François Goulard, Léon Bertrand, Philippe Bas (do 26 marca 2007), François Loos, Christine Lagarde, Hamlaoui Mékachéra, Christian Estrosi

Przypisy

↑ Sarkozy nod for presidential run (ang.). bbc.co.uk, 14 stycznia 2007. [dostęp 2022-08-15].
↑ French Premier Throws Support for Presidency to Political Rival (ang.). nytimes.com, 13 marca 2007. [dostęp 2022-08-15].
↑ Dominique de Villepin heads the consultative board to the Bulgarian PM (ang.). ibox.bg, 12 listopada 2008. [dostęp 2022-08-15].
↑ „Solidarna republika” ma pomóc Villepinowi zostać prezydentem Francj. rmf24.pl, 19 czerwca 2010. [dostęp 2022-08-15].
↑ M.P. z 1996 r. nr 70, poz. 651.
↑ M.P. z 2000 r. nr 23, poz. 477.
↑ Xavier de Villepin na stronie Senatu (fr.). [dostęp 2022-08-15].

Bibliografia

Nota biograficzna na stronie bbc.co.uk (ang.). [dostęp 2022-08-15].

[1] Sarkozy nod for presidential run (ang.). bbc.co.uk, 14 stycznia 2007. [dostęp 2022-08-15].

[2] French Premier Throws Support for Presidency to Political Rival (ang.). nytimes.com, 13 marca 2007. [dostęp 2022-08-15].

[3] Dominique de Villepin heads the consultative board to the Bulgarian PM (ang.). ibox.bg, 12 listopada 2008. [dostęp 2022-08-15].

[4] „Solidarna republika” ma pomóc Villepinowi zostać prezydentem Francj. rmf24.pl, 19 czerwca 2010. [dostęp 2022-08-15].

[5] M.P. z 1996 r. nr 70, poz. 651.

[6] M.P. z 2000 r. nr 23, poz. 477.

[7] Xavier de Villepin na stronie Senatu (fr.). [dostęp 2022-08-15].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

Burbonowie	Périgord (1815) Plessis (1815–1818) Dessolles (1818–1819) Decazes (1819–1820) Plessis (1820–1821) Villèle (1821–1828) Martignac (1828–1829) Polignac (1829–1830) Mortemart (1830)
Monarchia lipcowa	Broglie (1830) Laffitte (1830–1831) Perier (1831–1832) Dieu Soult (1832–1834) Gérard (1834) Bassano (1834) Mortier (1834–1835) Broglie (1835–1836) Thiers (1836) Comte Molé (1836–1839) Diue Soult (1839–1840) Thiers (1840) Dieu Soult (1840–1847) Guizot (1847 23 lutego 1848) Comte Molé (1848)
II Republika	Dupont de l’Eure (1848) Arago (1848) Cavaignac (1848) Barrot (1848–1849) d’Hautpoul (1849–1851) Faucher (1851)
II Cesarstwo /Rząd Tymczasowy	Ollivier (1870) Cousin-Montauban (1870) Trochu (1870–1871)
III Republika	Dufaure (1871–1873) Broglie (1873–1874) Cissey (1874–1875) Buffet (1875–1876) Dufaure (1876) Simon (1876–1877) Broglie (1877) Rochebouet (1877) Dufaure (1877–1879) Waddington (1879–1879) Freycinet (1879–1880) Ferry (1880–1881) Gambetta (1881–1882) Freycinet (1882) Duclerc (1882–1883) Fallieres (1883) Ferry (1883–1885) Brisson (1885) Freycinet (1886) Goblet (1886–1887) Rouvier (1887) Tirard (1887–1888) Floquet (1888–1889) Tirard (1889–1890) Freycinet (1890–1892) Loubet (1892) Ribot (1892–1893) Dupuy (1893) Casimir-Perier (1893–1894) Dupuy (1894–1895) Ribot (1895) Bourgeois (1895–1896) Méline (1896–1898) Brisson (1898) Dupuy (1898–1899) Waldeck-Rousseau (1899–1902) Combes (1902–1905) Rouvier (1905–1906) Sarrien (1906) Clemenceau (1906–1909) Briand (1909–1911) Monis (1911) Caillaux (1911–1912) Poincaré (1912–1913) Briand (1913) Barthou (1913) Doumergue (1913–1914) Ribot (1914) Viviani (1914–1915) Briand (1915–1917) Ribot (1917) Painlevé (1917) Clemenceau (1917–1920) Millerand (1920) Leygues (1920–1921) Briand (1921–1922) Poincaré (1922–1924) François-Marsal (1924) Herriot (1924–1925) Painlevé (1925) Briand (1925–1926) Herriot (1926) Poincaré (1926–1929) Briand (1929) Tardieu (1929–1930) Chautemps (1930) Tardieu (1930) Steeg (1930–1931) Laval (1931–1932) Tardieu (1932) Herriot (1932) Paul-Boncour (1932–1933) Daladier ( 1933) Sarraut (1933) Chautemps (1933–1934) Daladier (1934) Doumergue (1934) Flandin (1934–1935) Bouisson (1935) Laval (1935–1936) Sarraut (1936) Blum (1936–1937) Chautemps (1937–1938) Blum (1938) Daladier (1938–1940) Reynaud (1940) Pétain (1940)
Francja Vichy/ Rząd Tymczasowy	Pétain (1940) Laval (1940–1941) Flandin (1940–1941) Darlan (1941–1942) Laval (1942–1944) Gaulle (1944–1946) Gouin (1946) Bidault (1946) Blum (1946–1947)
IV Republika	Ramadier (1947) Schuman (1947–1948) Marie (1948) Schuman (1948) Queuille (1948–1949) Bidault (1949–1950) Queuille (1950) Pleven (1950–1951) Queuille (1951) Pleven (1951–1952) Faure (1952) Pinay (1952–1953) Mayer (1953) Laniel (1953–1954) France (1954–1955) Faure (1955–1956) Mollet (1956–1957) Bourgès-Maunoury (1957) Gaillard (1957–1958) Pflimlin (1958) Gaulle (1958–1959)
V Republika	Debré (1959–1962) Pompidou (1962–1968) Couve de Murville (1968–1969) Chaban-Delmas (1969–1972) Messmer (1972–1974) Chirac (1974–1976) Barre (1976–1981) Mauroy (1981–1984) Fabius (1984–1986) Chirac (1986–1988) Rocard (1988–1991) Cresson (1991–1992) Bérégovoy (1992–1993) Balladur (1993–1995) Juppé (1995–1997) Jospin (1997–2002) Raffarin (2002–2005) Villepin (2005–2007) Fillon (2007–2012) Ayrault (2012–2014) Valls (2014–2016) Cazeneuve (2016–2017) Philippe (2017–2020) Castex (2020–2022) Borne (od 2022)

W dniu powstania	Jean-Pierre Raffarin Michèle Alliot-Marie Nicole Ameline Michel Barnier Jean-Louis Borloo Renaud Donnedieu de Vabres Philippe Douste-Blazy Renaud Dutreil François Fillon Hervé Gaymard Brigitte Girardin Jean-François Lamour Serge Lepeltier Dominique Perben Gilles de Robien Marie-Josée Roig Nicolas Sarkozy Dominique de Villepin
Późniejsi członkowie rządu	Thierry Breton Dominique Bussereau

W dniu powstania	Dominique de Villepin Michèle Alliot-Marie François Baroin Xavier Bertrand Jean-Louis Borloo Thierry Breton Dominique Bussereau Pascal Clément Renaud Donnedieu de Vabres Philippe Douste-Blazy Renaud Dutreil Christian Jacob Jean-François Lamour Nelly Olin Dominique Perben Gilles de Robien Nicolas Sarkozy
Późniejsi członkowie rządu	Philippe Bas Hervé Mariton

XVIII wiek	Armand Marc de Montmorin Saint-Hérem (1789–1791) Claude Antoine Valdec de Lessart (1791–1792) Charles François Dumouriez (1792) Pierre Paul de Méredieu de Naillac (1792) Scipion Victor de Chambonas (1792) François Joseph de Gratet, wicehrabia Dubouchage (1792) Claude Bigot de Sainte-Croix (1792) Pierre Henri Hélène Marie Lebrun-Tondu (1792–1793) François Louis Michel Chemin Deforgues (1793–1794) Jean Marie Claude Alexandre Goujon (1794) Martial Joseph Armand Herman (1794) Charles Delacroix (1794) Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord (1795–1797) Karl Reinhard (1797–1799) Jean-Baptiste Nompère de Champagny (1799–1799) Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord (1799–1807)
XIX wiek	Jean-Baptiste Nompère de Champagny (1807–1811) Hugues Bernard Maret (1811–1813) Armand Augustin Louis de Caulaincourt (1813–1814) Antoine René Charles Mathurin, hrabia de Laforest (1814) Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord (1814–1815) Armand Augustin Louis de Caulaincourt (1815) Louis, baron Bignon (1815) Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord (1815) Armand Emmanuel du Plessis, książę de Richelieu (1815) Jean-Joseph-Paul-Augustin, markiz Dessolles (1815–1818) Étienne Denis, baron Pasquier (1818–1819) Mathieu de Montmorency (1819–1821) François-René de Chateaubriand (1821–1822) Ange Hyacinthe Maxence, baron de Damas (1822–1824) Auguste de La Ferronays (1824–1828) Anne Pierre Adrien, książę de Montmorency-Laval (1828–1829) Joseph-Marie de Portalis (1829) Jules Auguste Armand Marie, książę de Polignac (1829) Victor Louis Victurnien (1829–1830) Louis, baron Bignon (1830) Jean-Baptiste Jourdan (1830) Louis, hrabia Molé (1830) Nicolas Joseph Maison (1830) Horace François Bastien, hrabia Sébastiani (1830–1832) Victor, duc de Broglie (1832–1834) Henri Gauthier, comte de Rigny (1834) Charles Joseph, comte Bresson (1834) Henri Gauthier, comte de Rigny (1834–1835) Victor, duc de Broglie (1835–1836) Adolphe Thiers (1836) Louis, comte Molé (1836–1839) Napoléon Auguste Lannes, duc de Montebello (1839) Nicolas Jean de Dieu Soult, duc de Dalmatie (1839–1840) Adolphe Thiers (1840) François Guizot (1840–1848) Alphonse de Lamartine (1848) Jules Bastide (1848) Marie Alphonse Bedeau (1848) Jules Bastide (1848) Édouard Drouyn de Lhuys (1848–1849) Alexis de Tocqueville (1849) Alphonse de Rayneval (1849) Jean-Ernest Ducos, vicomte de La Hitte (1849–1851) Édouard Drouyn de Lhuys (1851) Anatole, baron Brénier de Renaudière (1851) Jules Baroche (1851) Louis Félix Étienne, marquis de Turgot (1851–1852) Édouard Drouyn de Lhuys (1852–1855) Aleksander Colonna-Walewski (1855–1860) Jules Baroche (1860) Édouard Thouvenel (1860–1862) Édouard Drouyn de Lhuys (1862–1866) Charles, marquis de La Valette (1866) Lionel, marquis de Moustier (1866–1868) Charles, marquis de La Valette (1868–1869) Henri, prince de La Tour d'Auvergne (1869–1870) Napoléon, comte Daru (1870) Émile Ollivier (1870) Agenor, duc de Gramont (1870) Henri, prince de La Tour d'Auvergne (1870) Charles, comte de Rémusat (1871–1873) Albert, duc de Broglie (1873) Louis Decazes, duc de Glucksberg (1873–1877) Gaston-Robert, marquis de Banneville (1877) William Henry Waddington (1877–1879) Charles de Freycinet (1879–1880) Jules Barthélemy-Saint-Hilaire (1880–1881) Léon Gambetta (1881–1882) Charles de Freycinet (1882) Charles Duclerc (1882–1883) Armand Fallières (1883) Paul-Armand Challemel-Lacour (1883) Jules Ferry (1883–1885) Charles de Freycinet (1885–1886) Émile Flourens (1886–1888) René Goblet (1888–1889) Eugène Spuller (1889–1890) Alexandre Ribot (1890–1893) Jules Develle (1893) Jean Casimir-Perier (1893–1894) Gabriel Hanotaux (1894–1895) Marcellin Berthelot (1895–1896) Léon Bourgeois (1896) Gabriel Hanotaux (1896–1898) Théophile Delcassé (1898–1905)
XX wiek	Maurice Rouvier (1905–1906) Léon Bourgeois (1906) Stéphen Pichon (1906–1911) Jean Cruppi (1911) Justin de Selves (1911–1912) Raymond Poincaré (1912–1913) Charles Jonnart (1913) Stéphen Pichon (1913) Gaston Doumergue (1913–1914) Léon Bourgeois (1914) René Viviani (1914) Gaston Doumergue (1914) Théophile Delcassé (1914–1915) René Viviani (1915) Aristide Briand (1915–1917) Alexandre Ribot (1917) Louis Barthou (1917) Stéphen Pichon (1917–1920) Alexandre Millerand (1920) Georges Leygues (1920–1921) Aristide Briand (1921–1922) Raymond Poincaré (1922–1924) Edmond Lefebvre du Prey (1924) Édouard Herriot (1924–1925) Aristide Briand (1925–1926) Édouard Herriot (1926) Aristide Briand (1926–1932) Pierre Laval (1932) André Tardieu (1932) Édouard Herriot (1932) Joseph Paul-Boncour (1932–1934) Édouard Daladier (1934) Louis Barthou (1934) Pierre Laval (1934–1936) Pierre-Étienne Flandin (1936) Yvon Delbos (1936–1938) Joseph Paul-Boncour (1938) Georges Bonnet (1938–1939) Édouard Daladier (1939–1940) Paul Reynaud (1940) Édouard Daladier (1940) Paul Reynaud (1940) Paul Baudouin (1940) Pierre Laval (1940) Pierre-Étienne Flandin (1940) François Darlan (1941–1942) Pierre Laval (1942–1944) Maurice Dejean (1941–1942) René Pleven (1942–1943) René Massigli (1943–1944) Georges Bidault (1944–1946) Léon Blum (1946–1947) Georges Bidault (1947–1948) Robert Schuman (1948–1953) Georges Bidault (1953–1954) Pierre Mendès France (1954–1955) Edgar Faure (1955) Antoine Pinay (1955–1956) Christian Pineau (1956–1958) René Pleven (1958) Maurice Couve de Murville (1958–1968) Michel Debré (1968–1969) Maurice Schumann (1969–1973) André Bettencourt (1973) Michel Jobert (1973–1974) Jean Sauvagnargues (1974–1976) Louis de Guiringaud (1976–1978) Jean François-Poncet (1978–1981) Claude Cheysson (1981–1984) Roland Dumas (1984–1986) Jean-Bernard Raimond (1986–1988) Roland Dumas (1988–1993) Alain Juppé (1993–1995) Hervé de Charette (1995–1997) Hubert Védrine (1997–2002)
XXI wiek	Dominique de Villepin (2002–2004) Michel Barnier (2004–2005) Philippe Douste-Blazy (2005–2007) Bernard Kouchner (2007–2010) Alain Juppé (2010–2012) Laurent Fabius (2012–2016) Jean-Marc Ayrault (2016–2017) Jean-Yves Le Drian (2017–2022) Catherine Colonna (od 2022)

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne