Dominum et vivificantem

Dominum et vivificantem
Ilustracja
Autor

Jan Paweł II

Tematyka

pneumatologia

Typ utworu

encyklika papieska

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Watykan

Język

łacina

Data wydania

1986

Wydawca

Libreria Editrice Vaticana

poprzednia
Slavorum apostoli		następna
Redemptoris Mater
Artystyczna wizja encykliki Dominum et vivificantem na suficie Bazyliki Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Wadowicach.

Dominum et vivificantem (łac. „Pana i Ożywiciela”) – piąta encyklika Jana Pawła II, ogłoszona 18 maja 1986 roku, poświęcona Duchowi Świętemu[1].

Pełny tytuł dokumentu:

Encyklika «Dominum et vivificantem» o Duchu Świętym w życiu Kościoła i świata.

Dokument składa się ze wstępu, trzech rozdziałów (części) oraz zakończenia.

Źródła

Wśród źródeł, które zostały użyte przez redagującego dokument, znalazły się: Biblia, dokumenty soborowe, pisma Ojców Kościoła i teologów, dokumenty papieskie i teksty liturgiczne. Wśród cytowanych autorów znaleźli się: Tomasz z Akwinu, Leon XIII, Bazyli Wielki, Cyryl Aleksandryjski, Augustyn z Hippony, Ireneusz z Lyonu, Grzegorz Wielki, Atanazy Aleksandryjski, Bonawentura z Bagnoregio, Hilary z Poitiers, Ambroży z Mediolanu, Cyryl Aleksandryjski, Dydym Aleksandryjski, Jan Chryzostom. Papież odwołał się do sekwencji Veni, Sancte Spiritus oraz Reple cordis intima[1].

Tematyka

Dokument porusza tematykę związaną z pneumatologią. Podrozdziały części pierwszej („Duch Ojca i Syna dany Kościołowi”)[1]:

  1. Obietnica i objawienie siły Jezusa podczas wieczerzy paschalnej
  2. Ojciec, Syn i Duch Święty
  3. Zbawcze udzielanie się Boga w Duchu Świętym
  4. Mesjasz namaszczony Duchem Świętym
  5. Jezus z Nazaretu, „wyniesiony” w Duchu Świętym
  6. Chrystus Zmartwychwstały mówi: „weźmijcie Ducha Świętego!”
  7. Duch Święty a czas Kościoła

Podrozdziały części drugiej (Duch, który przekonuje świat o grzechu):

  1. Grzech, sprawiedliwość i sąd
  2. Świadectwo dnia Pięćdziesiątnicy
  3. Świadectwo początku: pierworodny wymiar grzechu
  4. Duch, który przeobraża cierpienie w odkupieńczą miłość
  5. Krew, która oczyszcza sumienia
  6. Grzech przeciw Duchowi Świętemu

Trzecia część − Duch, który daje życie − została podzielona na następujące podrozdziały:

  1. Motyw jubileuszu dwutysiąclecia: Chrystus, „który się począł z Ducha Świętego”
  2. Motyw jubileuszu: objawiła się łaska
  3. Duch Święty w immanentnym konflikcie z człowiekiem: ciało pożąda przeciwko duchowi, a duch przeciw ciału
  4. Duch Święty umacnia „człowieka wewnętrznego”
  5. Kościół – sakramentem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem
  6. Duch i Oblubienica mówią: „przyjdź!”

W zakończeniu papież prosi Ducha Świętego o błogosławieństwo i łaskę dla Kościoła i rodziny ludzkiej.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Jan Paweł II: Dominum et vivificantem. Watykan: Libreria Editrice Vaticana, 1986. [dostęp 2013-02-18].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

John paul 2 coa.svg
Autor: Magul, Licencja: CC-BY-SA-3.0

DETAILED (MULTILINGUAL) DESCRIPTION AT THE HOLY SEE WEBSITE: Coat of Arms of His Holiness John Paul II (The Holy See Press Office).

Herb Jana Pawła II.
W błękitnym polu tarczy, krzyż złoty łaciński, (stykający się z krawędzią tarczy jak w przypadku figury zaszczytnej), przesunięty w prawo. Pod poprzeczną belką krzyża, po lewej (heraldycznie) stronie, złota litera M, oznaczająca Maryję.
Dewiza wybrana przez Jana Pawła II brzmiała Totus Tuus (Cały twój). Zgodnie jednak z zasadą konstrukcji stosowaną w herbach papieskich, dewiza ta nie była zamieszczana w herbie.
Dominum et vivificantem.JPG
Autor: Mariusz Swornóg, Licencja: CC BY-SA 3.0
Malowidła na suficie w bazylice ONMP w Wadowicach.