Donat Makijonek

Donat Makijonek

8 zwycięstw
major pilot
Data i miejsce urodzenia	16 maja 1891 Dąbówka, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	18 czerwca 1941 Oświęcim
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	Carskie Siły Powietrzne Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	96 pułku piechoty, 7 IO (Istrebitielnyj Aviaotriad), 3 eskadra wywiadowcza, I Dywizjon Lotniczy
Stanowiska	dowódca
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Późniejsza praca	lotnictwo
Odznaczenia

Donat Makijonek (ur. 16 maja 1891^[1], zm. po 24 maja 1941) – major pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, as myśliwski Imperium Rosyjskiego.

Życiorys

Donat Makijonek służył w Armii Imperium Rosyjskiego, początkowo w 97 Liwiandzkim pułku piechoty. Po przeszkoleniu w szkole mechaników otrzymał przydział w kwietniu 1912 r. do 3 Korpuśniego Awia Otriadu. W czerwcu 1912 r. rozpoczął naukę w Sewastopolskiej Szkole Lotniczej, którą ukończył 7 marca 1914 r. i powrócił do 3 Korpuśnego Aviaotriadu^[2]. Następnie ukończył kurs pilota myśliwskiego w Odessie i otrzymał przydział do 7 eskadry myśliwskiej (7 IO (istrebitielnyj aviaotriad - 7-й истребительный авиаотряд). Pierwsze zwycięstwo powietrzne odniósł 7 maja 1917 roku. 17 kwietnia 1917 roku razem z Jurijem Gilszerem i Wasylem Janczenką zestrzelił dwa austriackie samoloty Hansa-Brandenburg C.I. Po odniesieniu 8 potwierdzonych oraz jednego prawdopodobnego zwycięstwa w sierpniu 1917 roku został ciężko ranny. Do służby czynnej w armii rosyjskiej już nie powrócił. Dostał się do 1 Polskiego Oddziału Awiacyjno-Bojowego, po jego rozwiązaniu 11 maja 1918 r. trafił do niewoli niemieckiej. Uciekł z niewoli, jednak 28 czerwca 1918 w Niżnym Nowogrodzie został aresztowany przez bolszewików i osadzony w więzieniu Butyrki^[2]. Uciekł z więziennego szpitala w październiku.

W listopadzie dotarł do Polski i rozpoczął służbę w nowo powstałym lotnictwie polskim. Przeszedł kurs pilotażu, podczas którego w dn. 21 listopada 1918 r. miał wypadek na samolocie LVG C.V. 20 stycznia 1919 r. skierowano go najbardziej zasłużonej w okresie walki o granice Rzeczypospolitej eskadry lotniczej – 3 eskadry wywiadowczej. Najpierw pod dowództwem Juliana Słoniewskiego, a od czerwca 1919 roku jako jej dowódca. 6 lutego 1919 Naczelny Wódz mianował go z dniem 1 grudnia 1918 pilotem^[3]. 5 września 1919 r. otrzymał zakaz latania bojowego z powodów zdrowotnych. Z krótką przerwą w 1920 roku piastował stanowisko dowódcy do września 1921 roku. 9 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w Korpusie Wojsk Lotniczych, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[4].

Od 1923 r. pełnił funkcję zastępcy dowódcy, a następnie dowódcy I dywizjonu lotniczego. 1 grudnia 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych^[5]. W styczniu 1925 został przydzielony z 1 pułku lotniczego do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy na stanowisko komendanta parku^[6]. W marcu tego roku został przesunięty na stanowisko dowódcy 3 eskadry, a w następnym roku ponownie na stanowisko komendanta parku^[7]. W październiku 1926 został przeniesiony do kadry oficerów lotnictwa z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku w szkole^[8]. Następnie pełnił służbę w Centralnej Szkole Podoficerów Pilotów Lotnictwa w Bydgoszczy^[9]. Z dniem 31 grudnia 1928 został przeniesiony w stan spoczynku^[10]. W 1934 roku, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Bydgoszcz Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII”^[11].

W 1940 r. został aresztowany przez Niemców i osadzony w więzieniu na Zamku Lubelskim. Od 24 maja 1941 był więziony w obozie koncentracyjnym Auschwitz, gdzie otrzymał numer obozowy 16301^[12][7]. Zginął podczas pobytu w obozie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 8079 – 27 lipca 1922^[13]
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie^[14] (po raz drugi w 1921^[15])
• Polowa Odznaka Pilota nr 14 60 – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”^[16]
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” – 12 grudnia 1921^[17]
• Krzyż Świętego Jerzego (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętej Anny III i IV klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Stanisława II i III klasy (Imperium Rosyjskie)

Jesienią 1919 roku pierwszych sześciu lotników polskich otrzymało prawo do dożywotniego noszenia Odznaki Pilota i Obserwatora za wybitne zasługi dla polskiego lotnictwa; byli to:

• Gustaw Macewicz, Stefan Bastyr, Donat Makijonek, Stefan Stec, Jerzy Borejsza, Franciszek Peter.

Zobacz też

• Asy myśliwskie Rosji (do 1920)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Marian Romeyko: Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933. (pol.).
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. (pol.).
• The Aerodrome: Donat Makeenok (Makijonek) (lista zwycięstw). [dostęp 2009-09-07]. (ang.).
• Informacja o więźniach. Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu. [dostęp 2020-04-06].