Dopełnienie bliższe
Dopełnienie bliższe – dopełnienie odnoszące się do czasownika przechodniego. Przy zamianie ze strony czynnej na stronę bierną, staje się ono podmiotem mianownikowym zdania w stronie biernej[1]. Termin „dopełnienie bliższe” jest stosowany w niektórych opisach gramatycznych[2].
Język polski
W języku polskim dopełnienie bliższe najczęściej wyrażane jest w bierniku (w zdaniach twierdzących) lub w dopełniaczu (w zdaniach przeczących). Sporadycznie może wystąpić w innych przypadkach, np. w narzędniku[1][3].
- Przykłady:
- Chłopiec głaszcze kotkę. (dopełnienie bliższe w bierniku)
- Kotka jest głaskana przez chłopca.
- Ciocia nie kąpie dziecka. (dopełnienie bliższe w dopełniaczu)
- Dziecko nie jest kąpane przez ciocię.
- Policjantka kieruje ruchem. (dopełnienie bliższe w narzędniku)
- Ruch jest kierowany przez policjantkę.
Esperanto
W esperanto dopełnienie bliższe oznaczane jest zawsze za pomocą końcówki -n. na przykład: Hundo mordas homon („Pies gryzie człowieka”)[4].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Bąk 1977 ↓, s. 419.
- ↑ Nagórko 2007 ↓, s. 113.
- ↑ Milewski 1967 ↓.
- ↑ Sylvan Zaft: Esperanto: język dla globalnej wioski Rozdział 16: Podstawowe trudności w Esperanto. [dostęp 2016-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-23)].
Bibliografia
- Kazimierz Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, wyd. II, Wrocław: Ossolineum, 1999, ISBN 83-04-04445-5, OCLC 835934897 (pol.).
- Alicja Nagórko: Zarys gramatyki polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007. ISBN 978-83-01-15390-8.
- Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego - zarys popularny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.
- Tadeusz Milewski: Językoznawstwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.