Doris Hart
| |||
 Doris Hart (1953) | |||
| Państwo |  Stany Zjednoczone | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 20 czerwca 1925 Saint Louis | ||
| Data i miejsce śmierci | 29 maja 2015 Coral Gables | ||
| Gra | praworęczna | ||
| Zakończenie kariery | 1955 | ||
| Gra pojedyncza | |||
| Najwyżej w rankingu | 1 (1951) | ||
| Australian Open | W (1949) | ||
| Roland Garros | W (1950, 1952) | ||
| Wimbledon | W (1951) | ||
| US Open | W (1954, 1955) | ||
| Gra podwójna | |||
| Australian Open | W (1950) | ||
| Roland Garros | W (1948, 1950–1953) | ||
| Wimbledon | W (1947, 1951–1953) | ||
| US Open | W (1951–1954) | ||
Doris Jane Hart (ur. 20 czerwca 1925 w St. Louis, zm. 29 maja 2015 w Coral Gables[1]) – tenisistka amerykańska, zwyciężczyni 35 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej.
Kariera tenisowa
Praworęczna Hart treningi tenisowe rozpoczęła w wieku 6 lat, jako formę terapii przeciwko wirusowi polio. Była jedną z dominujących postaci tenisa kobiecego w drugiej połowie lat 40. i pierwszej połowie lat 50., skuteczną zarówno w grze przy siatce, jak i z głębi kortu, dysponującą silnym serwisem i granym z dużym wyczuciem dropszotem. Jej 35 tytułów wielkoszlemowych plasuje ją na piątym miejscu w historii, wspólnie z Louise Brough, a za Margaret Court, Martiną Navrátilovą, Billie Jean King i Margaret Osborne DuPont. Rzadkie osiągnięcie – wygranie wszystkich turniejów Wielkiego Szlema we wszystkich trzech konkurencjach – dzieli jedynie z Court i Navrátilovą. W latach 1942–1955 nieprzerwanie figurowała w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego, w tym na pierwszym miejscu w dwóch ostatnich sezonach. Od 1946 była także przez dziesięć lat z rzędu w dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego, jako liderka w 1951.
Sześć razy triumfowała w Wielkim Szlemie w grze pojedynczej. Pierwszy tytuł zdobyła w mistrzostwach Australii w 1949, ale już dwa lata wcześniej była w finałach Wimbledonu i mistrzostw Francji. W 1951 na Wimbledonie wygrała wszystkie trzy konkurencje – w finale singla pokonała Shirley Fry, w deblu triumfowała właśnie z Fry, a w mikście z Frankiem Sedgmanem. Potrójne zwycięstwa przypadły jej także w mistrzostwach Francji w 1952 (debel z Fry, mikst z Sedgmanem) i w mistrzostwach USA w 1954 (debel z Fry, mikst z Vicem Seixasem). Razem z Fry tworzyła jedną z najlepszych par deblowych w historii (m.in. cztery wygrane z rzędu na mistrzostwach Francji, trzy wygrane z rzędu na Wimbledonie). Na mistrzostwach USA Hart i Fry toczyły interesującą rywalizację z inną utytułowaną parą Osborne DuPont i Brough – w finale w 1953 Hart i Fry wygrały 6:2, 7:9, 9:7, broniąc w trzecim secie dwóch piłek meczowych przy stanie 2:5. Rywalki zrewanżowały się w 1955, przerywając Hart i Fry serię czterech triumfów z rzędu.
Hart wygrała mistrzostwa Francji w 1950 i 1952. Najdłużej czekała na tytuł na mistrzostwach USA, gdzie ostatecznie udało się jej triumfować w 1954, kiedy po raz 15. uczestniczyła w turnieju. W dramatycznym finale pokonała Louise Brough, broniąc trzech piłek meczowych. Dużo łatwiej obroniła tytuł rok później, pokonując w finale Patricię Ward. Poza zwycięstwami w wielkoszlemowych mistrzostwach USA zdobyła jeszcze na różnych nawierzchniach i w różnych konkurencjach 11 tytułów mistrzyni kraju. Na Wimbledonie ustanowiła rekord pięciu z rzędu triumfów w mikście w latach 1951–1955 – pierwsze dwa tytuły zdobyła z Sedgmanem, następne z Seixasem. Z innych wygranych turniejów Hart można wymienić międzynarodowe mistrzostwa Włoch, w których Amerykanka triumfowała dwukrotnie w singlu (1951, 1953), raz w deblu (1951, z Fry) i raz w mikście (1953, z Seixasem).
W latach 1946–1955 występowała w reprezentacji USA w Pucharze Wightman. Amerykanki dominowały w tym okresie w tych rozgrywkach, rozstrzygając na swoją korzyść wszystkie mecze. Znaczący wkład wniosła do tych zwycięstw Doris Hart, niepokonana w czternastu meczach singlowych oraz zwyciężczyni ośmiu z dziewięciu gier deblowych. W 1970 kolejny raz zdobyła trofeum jako niegrająca kapitan.
Karierę amatorską zakończyła w 1955 i została zawodową trenerką tenisa. W 1969 została wpisana do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych
- Australian Open
- gra pojedyncza – wygrana 1949, finał 1950
- gra podwójna – wygrana 1950 (z Louise Brough), finał 1949 (z Marie Toomey)
- gra mieszana – wygrane 1949, 1950 (obie z Frankiem Sedgmanem)
- French Open
- gra pojedyncza – wygrane 1950, 1952, finały 1947, 1951, 1953
- gra podwójna – wygrane 1948 (z Patricią Todd), 1950, 1951, 1952, 1953 (wszystkie z Shirley Fry), finały 1946 (z Pauline Betz), 1947 (z Patricią Todd)
- gra mieszana – wygrane 1951, 1952 (obie z Frankiem Sedgmanem), 1953 (z Vicem Seixasem), finał 1948 (z Frankiem Sedgmanem)
- Wimbledon
- gra pojedyncza – wygrana 1951, finały 1947, 1948, 1953
- gra podwójna – wygrane 1947 (z Patricią Todd), 1951, 1952, 1953 (wszystkie z Sirley Fry), finały 1946 (z Pauline Betz), 1948 (z Patricią Todd), 1950, 1954 (oba z Shirley Fry)
- gra mieszana – wygrane 1951, 1952 (obie z Frankiem Sedgmanem), 1953, 1954, 1955 (wszystkie z Vicem Seixasem), finał 1948 (z Frankiem Sedgmanem)
- US Open
- gra pojedyncza – wygrane 1954, 1955, finały 1949, 1950, 1952, 1953
- gra podwójna – wygrane 1951, 1952, 1953, 1954 (wszystkie z Shirley Fry), finały 1942, 1943, 1944, 1945 (wszystkie z Pauline Betz), 1947, 1948 (oba z Patricią Todd), 1949, 1950, 1955 (wszystkie z Shirley Fry)
- gra mieszana – wygrane 1951, 1952 (obie z Frankiem Sedgmanem), 1953, 1954, 1955 (wszystkie z Vicem Seixasem), finały 1945 (z Bobem Falkenburgiem), 1950 (z Frankiem Sedgmanem)
- Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych
- mistrzostwa Francji 1947 – 3:6, 6:3, 4:6 z Patricią Todd
- Wimbledon 1947 – 2:6, 4:6 z Margaret Osborne DuPont
- Wimbledon 1948 – 3:6, 6:8 z Louise Brough
- mistrzostwa Australii 1949 – 6:3, 6:4 z Nancye Wynne Bolton
- mistrzostwa USA 1949 – 4:6, 1:6 z Margaret Osborne DuPont
- mistrzostwa Australii 1950 – 4:6, 6:3, 4:6 z Louise Brough
- mistrzostwa Francji 1950 – 6:4, 4:6, 6:2 z Patricią Todd
- mistrzostwa USA 1950 – 3:6, 3:6 z Margaret Osborne DuPont
- mistrzostwa Francji 1951 – 3:6, 6:3, 3:6 z Shirley Fry
- Wimbledon 1951 – 6:1, 6:0 z Shirley Fry
- mistrzostwa Francji 1952 – 6:4, 6:4 z Shirley Fry
- mistrzostwa USA 1952 – 3:6, 5:7 z Maureen Connolly
- mistrzostwa Francji 1953 – 2:6, 4:6 z Maureen Connolly
- Wimbledon 1953 – 6:8, 5:7 z Maureen Connolly
- mistrzostwa USA 1953 – 2:6, 4:6 z Maureen Connolly
- mistrzostwa USA 1954 – 6:8, 6:1, 8:6 z Louise Brough
- mistrzostwa USA 1955 – 6:4, 6:2 z Patricią Ward
Przypisy
- ↑ Richard Evans: Doris Hart obituary (ang.). theguardian.com, 31 maja 2015. [dostęp 2015-05-31].
Bibliografia
- Profil na stronie WTA (ang.). Women’s Tennis Association. [dostęp 1 czerwca 2015].
- Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 1 czerwca 2015].
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.