Doskonałość aerodynamiczna

Doskonałość aerodynamiczna (doskonałość statku powietrznego) – stosunek współczynnika siły nośnej ${\displaystyle C_{z}}$ do współczynnika oporu ${\displaystyle C_{x}.}$ Jest to wartość niemianowana (np.: 32)^[1]. Doskonałość statku powietrznego zmienia się w zależności od jego kąta natarcia. Maksymalną doskonałość osiąga się na optymalnym kącie natarcia.

Doskonałość jest wskaźnikiem teoretycznym i określa, jak daleko zaleciałby statek powietrzny z wysokości 1 km (czyli 1000 m) w nieruchomym powietrzu przy warunkach standardowych oraz prędkości optymalnej, przy której stosunek Cz do Cx osiąga wartość maksymalną. Praktyczny zasięg statku bez napędu jak szybowiec, lotnia, paralotnia istotnie zależy od zjawisk zachodzących w atmosferze, przede wszystkim od ruchów powietrza (poziomych, tj. wiatru, oraz pionowych prądów termicznych), a także ewentualnego oblodzenia, zmieniającego kształt profilu skrzydła. Zasięg w mniejszym stopniu zależy również od zanieczyszczeń (przyklejone owady lub kurz) na powierzchni płatowca, które powodując zawirowania zwiększają opór. Zasięg zależy również od prędkości, z jaką porusza się szybowiec względem powietrza. Przy niezmienionym obciążeniu powierzchni, wraz ze zwiększaniem prędkości, powyżej prędkości optymalnej, zasięg się zmniejsza. Zależności te opisuje biegunowa prędkości.

Przypisy