Doug Gilmour
 Doug Gilmour w barwach Chicago Blackhawks podczas sezonu 1999/2000 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 178 cm |
| Pozycja | napastnik (center) |
| Uchwyt | lewy |
| Draft | NHL 1982, numer: 134 (7 runda) |
| Strona internetowa | |
Doug Gilmour, właśc. Douglas Robert Gilmour (ur. 25 czerwca 1963 w Kingston, Ontario) – były kanadyjski hokeista, reprezentant Kanady. Trener i działacz hokejowy.
Życie prywatne
Doug Gilmour jest trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną Robyne ma córkę Maddison, która wyszła za hokeistę Evana McGratha[1][2][3][4] (od 2013 Evan McGrath w klubie Frölunda gra z numerem 93 tak jak w przeszłości Gilmour). Z drugą żoną Amy ma dwóch synów: Jake’a (ur. 1996)[5] i Tyson (ur. 1998)[6], którzy także uprawiają hokej na lodzie. Z obecną żoną Sonją ma córkę Victorię[7][3].
Kariera zawodnicza
Kingston Legionnaires (1978-1979)- Kingston Voyageurs (1979)
- Belleville Bobcats (1979-1980)
- Belleville Bulls (1980)
- Cornwall Royals (1980-1983)
St. Louis Blues (1980-1988)- Calgary Flames (1988-1992)
- Toronto Maple Leafs (1992-1997)
Rapperswil-Jona Lakers (1994)
- New Jersey Devils (1997-1998)
- Chicago Blackhawks (1998-2000)
- Buffalo Sabres (2000-2001)
- Montreal Canadiens (2001-2003)
- Toronto Maple Leafs (2003)
Karierę rozpoczynał w rodzinnym mieście Kingston. Grał w kanadyjskich ligach juniorskich w ramach CHL: rok w OHL, a od 1981 przez dwa lata w QMJHL. W międzyczasie w drafcie NHL z 1982 został wybrany przez St. Louis Blues i także w ramach CHL. Od 1983 rozpoczął występy w lidze NHL. Wpierw pięć sezonów w St. Louis Blues, cztery w Calgary, sześć w Toronto (w latach 1994–1997 kapitan drużyny), potem kolejne lata spędził w czterech innych klubach, w tym w Montrealu. Ostatni mecz w karierze rozegrał w wieku niespełna 40 lat 13 marca 2003 jako jednorazowy epizod w barwach Toronto Maple Leafs. Łącznie w NHL rozegrał 20 sezonów, w tym czasie rozegrał 1656 spotkań, w których zdobył 1602 punkty za 510 goli i 1092 asysty. 8 września 2003 ogłosił zakończenie kariery zawodniczej.
Podczas kariery nosił przydomek Killer (Zabójca), który nadał mu inny hokeista, Brian Sutter, z uwagi na jego fizyczny styl gry przy niezbyt pokaźnych gabarytach ciała[8][9].
W barwach reprezentacji Kanady uczestniczył w turnieju mistrzostw świata juniorów do lat 20 w 1981, a w kadrze seniorskiej zagrał w turniejach Canada Cup 1987 i mistrzostw świata w 1990.
Kariera
- Toronto Maple Leafs (2006-2008), starszy doradca
- Toronto Marlies (2008), asystent trenera
- Kingston Frontenacs (2008-2011), I trener
- Kingston Frontenacs (od 2011), menedżer generalny
Po zakończeniu kariery rozpoczął działalność działacza. Od tego czasu pracował w klubie z Toronto, a później powrócił do rodzinnego Kingston i klubu w lidze OHL. Wpierw był trenerem w klubie, a od 2011 do 2017 pełnił funkcję menedżera generalnego[10]. W 2019 opuścił klub by podjąć pracę w Toronto Maple Leafs[10].
Sukcesy
- Reprezentacyjne
Canada Cup: 1987
- Klubowe
- Trophée Jean Rougeau: 1981 z Cornwall Royals
- Coupe du Président – mistrzostwo QMJHL: 1981 z Cornwall Royals
- Memorial Cup – mistrzostwo CHL: 1981 z Cornwall Royals
- Mistrzostwo dywizji NHL: 1985, 1987 z St. Louis Blues, 1989, 1990 z Calgary Flames, 1997, 1998 z New Jersey Devils
- Mistrz konferencji NHL: 1989 z Calgary Flames
- Clarence S. Campbell Bowl: 1989 z Calgary Flames
- Presidents’ Trophy: 1989 z Calgary Flames
- Puchar Stanleya – mistrzostwo NHL: 1989 z Calgary Flames
- Indywidualne
- OHL 1981/1982:
- Cztery miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 73 asysty
- Szóste miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 119 punktów
- OHL 1982/1983:
- Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców w sezonie zasadniczym: 70 goli
- Pierwsze miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 107 asyst
- Eddie Powers Memorial Trophy – pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym OHL: 177 punktów
- Red Tilson Trophy – najwybitniejszy zawodnik OHL
- Pierwszy skład gwiazd
- NHL (1985/1987):
- Piąte miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 63 asysty
- Piąte miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 105 punktów
- NHL (1988/1989):
- NHL (1992/1993):
- Trzecie miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 95 asyst
- Ósme miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 127 punktów
- Drugie miejsce w klasyfikacji asystentów w fazie play-off: 25 punktów
- Drugie miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w fazie play-off: 35 punktów
- Frank J. Selke Trophy
- NHL (1992/1993):
- Drugie miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 84 asysty
- Cztery miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 111 punktów
- Rekordy
- Toronto Maple Leafs:
- Najwięcej punktów w sezonie zasadniczym: 127 (1992/1993)
- Najwięcej asyst w sezonie zasadniczym: 95 (1992/1993)
- Najwięcej asyst w jednym meczu: 6 (1992/1993)
- National Hockey League
- Dwa najszybciej zdobyte gole podczas gry w osłabieniu: uzyskane w odstępnie 4 sekund (1988/1989)
- Wyróżnienia
- Skład „OMHA All-Time Great Team”: 2009[13][14]
- Hockey Hall of Fame: 2011
Przypisy
- ↑ Evan McGrath: „Var Göteborg jag ville till” | Sport GT, www.expressen.se [dostęp 2017-12-02] (szw.).
- ↑ Frontenacs players pumped | The Kingston Whig-Standard, www.thewhig.com [dostęp 2017-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-06] (ang.).
- ↑ a b For a splendid period of time in Toronto, Gilmour was the Leafs | Toronto Star, www.thestar.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
- ↑ A Win for Our Team | Liberty Grand, Toronto » Boston Avenue Images, www.bostonimages.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
- ↑ Jake Gilmour – Eliteprospects.com, www.eliteprospects.com [dostęp 2017-11-17].
- ↑ Tyson Gilmour – Eliteprospects.com, www.eliteprospects.com [dostęp 2017-11-17].
- ↑ Gilmour has come full circle | Toronto Star, www.thestar.com [dostęp 2017-12-02] (ang.).
- ↑ http://sportsillustrated.cnn.com/vault/article/magazine/MAG1138231/1/index.htm.
- ↑ Doug Gilmour’s „Killer” rides – The Globe and Mail, www.theglobeandmail.com/globe-drive/car-life/doug-gilmours-killer-rides/article4260915/ [dostęp 2017-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-23].
- ↑ a b Hockey: Gilmour leaves Frontenacs for job with Maple Leafs | Vulcan Advocate, web.archive.org, 27 września 2021 [dostęp 2022-11-09] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-27].
- ↑ Gilmour, Doug – Biography – Honoured Player – Legends of Hockey, www.legendsofhockey.net [dostęp 2017-11-17].
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2013-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-22)].
- ↑ SportsEngine, www.omha.net [dostęp 2017-12-02].
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2013-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-11)].
Bibliografia
- Oficjalna strona Douga Gilmoura
- Doug Gilmour [w:] eliteprospects.com
- Doug Gilmour – statystyki na The Internet Hockey Database
- Doug Gilmour – profil na stronie NHL
- Doug Gilmour – profil na stronie Legends Of Hockey
- Doug Gilmour – biogram na stronie Kingston Frontenacs
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Ice hockey
.svg)
Flag of Canada introduced in 1965, using Pantone colors. This design replaced the Canadian Red Ensign design.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
.svg)
Złoty puchar
(c) photo by Vujcic, CC BY 2.0
Doug Gilmour (as coach of the Kingston Frontenacs) upon being interviewed by journalist Djuradj Vujcic in Oshawa, Ontario.
Autor: Newsker93, Licencja: CC BY-SA 3.0
Gilmour playing for the Chicago Blackhawks during the 1999-2000 season.