Douglas XB-31

Douglas XB-31
(dane projektowe)
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Douglas Aircraft Company

Typ

projekt ciężkiego samolotu bombowego

Konstrukcja

czterosilnikowy, metalowy górnopłat, podwozie z kółkiem przednim, chowane w locie

Załoga

8

Historia
Liczba egzemplarzy

0

Dane techniczne
Napęd

4× 28-cylindrowy silnik gwiazdowy Pratt & Whitney R-4360 "Wasp Major"

Moc

8952 kW (12168 KM)
4× 2238 kW (3042 KM)

Wymiary
Rozpiętość

63,09 m

Długość

35,74 m

Wysokość

12,32 m

Powierzchnia nośna

306,58

Masa
Własna

49533 kg

Użyteczna

40280 kg

Startowa

89813 kg

Zapas paliwa

49205 litrów

Osiągi
Prędkość maks.

575 km/h

Pułap

10675 m

Zasięg

4830 km

Współczynnik obciążenia konstrukcji

200 kg/m²

Dane operacyjne
Uzbrojenie
Uzbrojenie strzeleckie:
karabin maszynowy Browning kal. 12,7 mm w górnej i dolnej zdalnie sterowanej wieżyczce strzeleckiej
działko kal. 37 mm w zdalnie sterowanej wieżyczce ogonowej

Uzbrojenie bombowe:
11000 kg bomb w dwóch komorach bombowych
Użytkownicy
przewidywane: Stany Zjednoczone

Douglas XB-31 – projekt ciężkiego bombowca z okresu II wojny światowej. Projekt powstał na konkurs rozpisany w 1940 przez Korpus Powietrzny Armii Stanów Zjednoczonych na "superbombowiec" o maksymalnej prędkości 400 mil na godzinę (640 km/h), zasięgu 5333 mil (8500 km) i nośności 2000 funtów bomb (907 kg). W odpowiedzi powstały cztery projekty które zostały ocenione przez Armię i nadano im następujące oznaczenia Boeing XB-29, Lockheed XB-30, Douglas XB-31 i Consolidated XB-32

Douglas XB-31, wewnętrzne oznaczenie firmy Model 423, był większy i cięższy od pozostałych projektów. Planowano, że będzie napędzany czterema silnikami Pratt & Whitney R-4360 o mocy ponad 3000 KM każdy, masa własna miała wynosić prawie 50 ton, a maksymalna masa startowa prawie 90 ton. Piloci mieli siedzieć w osobnych kabinach (podobne rozwiązanie użyto w C-74 Globemaster i XB-42 Mixmaster). Załoga miała wynosić łącznie 8 osób, a planowane uzbrojenie obronne składało się z dwóch działek 37 mm w ogonie samolotu i 4 karabinów maszynowych 12,7 mm, po dwa w wieżyczce górnej i dolnej. Maksymalny ładunek bomb miał wynosić ponad 11000 kg.

Pomimo że projekt przedstawiał się niezmiernie interesująco, w maju 1941 został zakończy przez dowództwo Armii które zdecydowało się kontynuować tylko prace na XB-29 (i "w razie czego" także nad XB-32) głównie dlatego, że pomimo niższych osiągów, projekt ten był w znacznie dalszym stadium rozwoju, jako że Boeing zaczął prace nad tym samolotem jeszcze przed rozpisaniem konkursu na "superbombowiec".

Bibliografia

  • McDonnell Douglas Aircraft: Since 1920, ISBN 1-55750-550-0
  • Francillon, René J. McDonnell Douglas Aircraft since 1920. Londyn: Putnam & Company Ltd., 1979. ISBN 0-370-00050-1.
  • Jones, Lloyd S. U.S. Bombers: B-1 1928 to B-1 1980s. Fallbrook, Kalifornia: Aero Publishers, Inc., 1974. ISBN 0-8168-9126-5.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States (1912-1959).svg
US Flag with 48 stars. In use for 47 years from July 4, 1912, to July 3, 1959.
USAAC Roundel 1919-1941.svg
Roundel used by the United States armed forces from 19 August 1919 to 6 May 1942 until red dot removed to avoid confusion with Japanese insignia. Superseded very similar roundel whose colors and proportions differed slightly - the original version having the colors from the US flag, and a center dot 1/3 of the outer radius. This version has a center dot constrained by the inner vertices of the star, a size that does not translate into an even fraction.
US roundel 1942-1943.svg
Roundel used by US armed forces from 6 May 1942 to 28 June 1943 when white bars and a red outline were added as the result of studies which showed that shape was more important than color from a distance.
US roundel 1943-1947.svg
Autor: NiD.29, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Roundel used by all US armed forces from 31 July 1943 to 14 January 1947, replacing roundel having red outline, or no outline, but with white bars, and was replaced some nine months before the USAF was formed, by roundel having a single lengthwise red bar inset in white bars (bisecting them), giving the insignia the trio of red-white-red stripes evocative of the non-canton areas of the Flag of the United States.