Dougong

Dougong w świątyni buddyjskiej w Datong, XI wiek

Dougong (chiń. 斗拱; pinyin dǒugǒng) – tradycyjny element architektury chińskiej, japońskiej i koreańskiej, stosowany powszechnie w konstrukcji obiektów publicznych i sakralnych. Jego stosowanie w budynkach o mniejszym znaczeniu i domach mieszkalnych było niedozwolone.

Dougong jest zespołem podpór, najczęściej drewnianych, które spoczywają na kolumnach, przenosząc na nie równomiernie obciążenie konstrukcji dachowej budynku. Pełni rolę elementu amortyzującego między belką a podporą, stanowiąc odpowiednik zachodniego kapitelu lub wspornika. Dougong pełnił także funkcje dekoracyjne – im większy i ważniejszy budynek, tym dougong był bardziej skomplikowany i ozdobny.

Ozdobny dougong w świątyni Sagami, Japonia

Umożliwia on tworzenie skrajnego wysunięcia dachu poza podpory ścian, charakterystycznego dla dalekowschodniej architektury.

Jego pojawienie się w Chinach datuje się na Okres Wiosen i Jesieni (770-480 p.n.e.). Pierwotnie miał funkcje czysto użytkowe, jednak w późniejszych wiekach najważniejsza stała się funkcja ozdobna.

Do końca rządów dynastii Song dougong miały monumentalną formę. Po tym okresie stały się bardziej smukłe, zwiększono też liczbę kolumn i samych dougong, co nadało budowlom lekkości.

Charakterystyczny wygląd dachu w architekturze Dalekiego Wschodu, dzięki zastosowaniu dougong

Bibliografia

• Edward Kajdański: Architektura Chin. Warszawa: Arkady, 1986. ISBN 83-213-3234-X.
• Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005. ISBN 83-05-13407-5.