Dowództwo Strzelców Granicznych

Dowództwo Strzelców Granicznych
Historia
Państwo II Rzeczpospolita
Sformowanie1920
Rozformowanie1921
Dowódcy
Pierwszypłk Bronisław Zaniewski
Organizacja
FormacjaStrzelcy Graniczni
PodległośćMinisterstwo Spraw Wojskowych

Dowództwo Strzelców Granicznych – organ dowodzenia Strzelców Granicznych okresu II Rzeczypospolitej.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Dowództwo Strzelców Granicznych w porównaniu z Inspektoratem Wojskowej Straży Granicznej otrzymało dużo szersze prerogatywy. Wymusiło to konieczność dokonania zmian strukturalnych w dotychczasowym inspektoracie, a także wzmocnienie kadrowe. Utworzono sztab dowództwa, na czele którego stanął szef w stopniu pułkownika. Do sztabu przydzielono dwóch oficerów do zleceń. Do ich zadań należało prowadzenie inspekcji w oddziałach, dochodzeń w sprawach przemytu, zajść między ludnością a żołnierzami lub oddziałami granicznymi itp[1].

Obsada personalna dowództwa

Obsada personalna[2]:

  • dowódca – pułkownik Bronisław January Zaniewski
  • szef sztabu[3]:
ppłk SG Henryk Pomazański (–29 września 1920)
mjr p.d. SG Alojzy Gluth-Nowowiejski (29 września 1920 –)
  • oficerowie do zleceń:
  1. ppłk piech. Jan Tirbach
  2. mjr Lipczyński
  • naczelnik I oddziału — kpt. Pobojewski
  • naczelnik I oddziału — por. Kwaśniewski,
  • naczelnik I oddziału — mjr Wasunga
  • naczelnik I oddziału — urzędnik cywilny Miłoska
  • naczelnik kancelarii – por. Burhardt
  • adiutant – ppor. Górski

Struktura organizacyjna

Sztab dowództwa[1]:

  • I oddział mobilizacyjno-organizacyjny
  • II oddział ewidencyjno-personalny
  • III oddział kontroli i bezpieczeństwa
  • IV oddział administracyjno-gospodarczy

Przypisy

  1. a b Dominiczak 1975 ↓, s. 105.
  2. Dominiczak 1975 ↓, s. 106.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 20 X 1920, s. 1075.

Bibliografia

  • Hubert Bereza, Kajetan Szczepański: Centralna Szkoła Podoficerska KOP. Grajewo: Towarzystwo Przyjaciół 9 PSK, 2014. ISBN 978-83-938921-7-4.
  • Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
  • Henryk Dominiczak: Granica polsko–niemiecka 1919–1939. Z dziejów formacji granicznych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
  • Karolina Piekarz. Polskie formacje graniczne 1918 – 1924. „Mówią Wieki”. 2s, 2017. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Mówią Wieki”. ISSN 1897-8088. 
  • Jerzy Prochwicz, Zbigniew Kępa. ABC formacji granicznych II Rzeczypospolitej. „Problemy Ochrony Granic”. 24, 2003. Ketrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej. ISSN 1505-1757. 

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).