Drastamat Kanajan

Drastamat Kanajan

Դրաստամատ Կանայան

Dro

Drastamat Kanajan w mundurze
generał
Data i miejsce urodzenia	31 maja 1884 Iğdır, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	8 marca 1956 Boston, Stany Zjednoczone
Przebieg służby
Lata służby	1914–1920, 1941–1945
Siły zbrojne	Rosyjska Armia Kaukaska (1914–1918) Armia Demokratycznej Republiki Armenii (1918–1920) Wehrmacht (1941–1945)
Jednostki	812. armeński batalion Wehrmachtu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna armeńsko-gruzińska, wojna armeńsko-turecka, II wojna światowa

Drastamat Kanajan (orm.: Դրաստամատ Կանայան; ps.: Դրօ, tłum.: Dro; ur. 31 maja 1884, zm. 8 marca 1956) – ormiański żołnierz i polityk. Minister obrony narodowej w rządzie Demokratycznej Republiki Armenii. Jeden z przywódców dasznaków na emigracji. Dowódca 812. armeńskiego batalionu Wermachtu podczas II wojny światowej.

Życiorys

Młodość

Urodził się 31 maja 1884 roku w Iğdırze, w Imperium Rosyjskim. Był synem Martirosa Kanajana, głowy klanu Kanajanów w Iğdırze i Horom Kanajan. Uczył się w miejscowej szkole parafialnej, a następnie gimnazjum w Erywaniu. Pod wpływem opowieści o sukcesach w walkach z Turkami gen. Andranika Ozaniana i idei nacjonalistycznych głoszonych przez Armeńską Federację Rewolucyjną (dasznaków) wstąpił podczas nauki do tajnej młodzieżowej organizacji, która opowiadała się przeciw rządom carskim i za niezależnością Armenii. Po ogłoszeniu przez władze 12 czerwca 1903 edyktu oddającego całą własność ormiańskiego Kościoła pod zwierzchność rosyjską, uczestniczył w masowych demonstracjach organizowanych przeciw temu przez dasznaków. W latach 1903–1905 brał aktywny udział w ormiańskim ruchu narodowym; współuczestniczył w zabójstwie księcia Nakaszidze i gen. Alichanowa. Po ukończeniu gimnazjum uczył się w szkole wojskowej. W 1908 zbiegł do Imperium Osmańskiego. W 1914 powrócił do Armenii.

Kariera wojskowa (1914–1920)

Podczas I wojny światowej był jednym z dowódców ormiańskich oddziałów ochotniczych w ramach Rosyjskiej Armii Kaukaskiej; został osobiście odznaczony przez cara Mikołaja II. Po zwycięstwach nad Turkami w kampanii kaukaskiej stał się popularnym dowódcą wojskowym. Z tego powodu w okresie marzec-kwiecień 1918 został mianowany przez Armeńską Radę Narodową wojskowym komisarzem regionu Ararat w zachodniej Armenii. Brał udział w maju jako głównodowodzący wojskami ormiańskimi w bitwie pod Abaranem, która umożliwiła ogłoszenie niepodległej Armenii. W latach 1918–1920 pełnił funkcję ministra obrony narodowej w rządzie Demokratycznej Republiki Armenii. Dowodził wojskami ormiańskimi w wojnach z Gruzją (grudzień 1918), Azerbejdżanem i Turcją.

Emigracja i kolaboracja z III Rzeszą (1920–1945)

Po inkorporacji Armenii do Rosji sowieckiej na początku grudnia 1920, wyemigrował do Persji, a następnie Republiki Weimarskiej. Podczas II wojny światowej podjął kolaborację z Niemcami w nadziei wyzwolenia Armenii spod sowieckiej władzy i stworzenia niezależnego państwa. W 1941 został dowódcą 812 Armeńskiego Batalionu Wehrmachtu. Po kapitulacji Niemiec z 8 na 9 maja 1945, dostał się w Heidelbergu do niewoli amerykańskiej, ale wkrótce został zwolniony.

Przebywanie na emigracji w (1945–1956)

Mauzoleum D. Kanajana w Aparan, Armenia

Zamieszkał w Libanie wśród tamtejszej dużej diaspory ormiańskiej. Zmarł 8 marca 1956 podczas leczenia w szpitalu w Bostonie. Po odzyskaniu niepodległości przez Armenię jego prochy zostały w 2001 sprowadzone do ojczyzny i uroczyście pochowane.

Upamiętnienie

Na jego cześć ustanowiono w Armenii Narodowy Instytut Studiów Strategicznych im. Drastamata Kanajana oraz odznaczenie wojskowe.

Linki zewnętrzne

• Biografia Drastamata Kanajana (ang.)