Drewno późne

Drewno późne, drewno letnie – rodzaj drewna powstający u roślin rosnących w klimacie umiarkowanym, których cykl wegetacyjny jest przerywany na okres zimy[1].

Drewno letnie powstaje pod koniec okresu wegetacyjnego. Jest wyraźnie ciemniejsze od wiosennego, cewki i naczynia mają mniejsze średnice oraz grubsze ściany. Ponadto zawiera więcej włókien drzewnych niż w drewnie wiosennym[1]. Komórki drewna letniego transportują stosunkowo niewiele wody, pełnią głównie funkcję wzmacniającą. U niektórych gatunków różnica między drewnem letnim a wiosennym jest dobrze widoczna. Tak jest na przykład u dębów, jesionów, wiązów. Z kolei u brzozy, olchy czy osiki różnice między obydwoma rodzajami drewna są niewielkie[2].

Przypisy

  1. ↑ a b Szweykowska Alicja, Szweykowski Jerzy: Botanika t.1 Morfologia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 189-190. ISBN 83-01-13953-6.
  2. ↑ Malinowski Edmund: Anatomia roślin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 189-196.