Drewno rozpierzchłonaczyniowe
Drewno rozpierzchłonaczyniowe – drewno, w którym brak jest wyraźnego podziału słoja na drewno wczesne i drewno późne. Naczynia w różnych częściach mają podobną średnicę, rozsiane równomiernie na całej powierzchni słoja. Granica między drewnem wczesnym a późnym słabo widoczna lub niewidoczna[1].
Nieznaczne różnice między drewnem letnim a wiosennym są charakterystyczne dla: brzozy, olchy, graba, osiki[2], klony[1], buka, lipy, topole, wierzby, jabłonie, wiśni, czereśni, śliwy, gruszy, berberysu, kruszyny, szakłaki, derenia, jarzębu, leszczyny, kaliny, bzu, trzmieliny. Orzech uznawany jest za przejściowy między rozpierzchłonaczyniowymi a pierścieniowonaczyniowymi.