Dritëro Agolli

Dritëro Agolli
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 października 1931
Menkulas

Data i miejsce śmierci

3 lutego 2017
Tirana

Narodowość

albańska

Język

albański

Alma Mater

Petersburski Uniwersytet Państwowy

Dziedzina sztuki

poezja, powieść

Ważne dzieła

„Komisarz Memo”

podpis
Odznaczenia
Order Nderi i Kombit
Strona internetowa

Dritëro Agolli (ur. 13 października 1931 we wsi Menkulas w rejonie Devollu, zm. 3 lutego 2017 w Tiranie[1]) – albański poeta, pisarz, scenarzysta filmowy i dziennikarz.

Życiorys

Mając niespełna 14 lat przyłączył się do ruchu oporu i był żołnierzem IX Brygady Armii Wyzwolenia Narodowego. Po zakończeniu wojny uczył się w gimnazjum w Gjirokastrze. W konkursie na stypendium umożliwiające studia w ZSRR był jednym z trzech laureatów. Studia wyższe filologiczne odbył na uniwersytecie leningradzkim. W 1957 powrócił do kraju i podjął pracę w dzienniku Zëri i Popullit. W latach 1973–1992 pełnił funkcję przewodniczącego Związku Pisarzy i Artystów Albanii. W latach 1974–2005 był deputowanym do parlamentu albańskiego, początkowo jako członek Albańskiej Partii Pracy, a od 1992 Socjalistycznej Partii Albanii[2].

Pierwsze wiersze opublikował w roku 1947 w piśmie Rinia (Młodzież)[2]. Jego bogata twórczość literacka obejmuje utwory poetyckie, opowiadania, powieści, dramat i scenariusze filmowe. Pisał także teksty piosenek. W 1971 Alida Hisku na X Festiwalu Piosenki zdobyła II nagrodę za piosenkę „E Paharruara”, do której tekst napisał Agolli[2].

Będąc wiernym obowiązującej w Albanii ideologii socrealizmu, podjął w kilku swoich utworach lirycznych problem wewnętrznych dylematów poety. Już w latach 70. był krytykowany za obecną w jego utworach ironię, którą jego krytycy odbierali jako krytykę systemu, stworzonego przez Envera Hodżę. W 1980 cenzura zablokowała druk dramatu Mosha e bardhë (Biały wiek), a także kilku opowiadań autorstwa Agollego, które miały ukazać się w piśmie Nëntori[2]. Dorobek twórczy Agollego obejmuje także dzieła naukowe, poświęcone literaturze albańskiej.

W 1999 r. od Prezydenta Republiki Albanii otrzymał order Honor Narodu (alb. Nderi i kombit). W 2003 otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Tirany[2]. Zmarł w 2017 z powodu niewydolności układu oddechowego. Imię Agolliego noszą szkoły w Tiranie i w Bilishcie.

Życie prywatne

Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Rosjanka Nina, z którą miał syna Arjana. Para rozwiodła się w 1963, po zerwaniu stosunków Albanii z ZSRR. 4 października 1965 poślubił Sadije, z którą miał dwoje dzieci (Artan i Elona)[2].

Twórczość

Tomiki poetyckie

  • Hapat e mia në asfalt (Moje kroki na asfalcie, 1961),
  • Shtigje malesh dhe trotuare (Górskie ścieżki i chodniki, 1965),
  • Devoll-Devoll (1964)
  • Mesditë (Południe, 1968),
  • Baballarët (Ojcowie, 1969),
  • Nënë Shqipëri (Matka Albania, 1974),
  • Fjala gdhend gurin (Słowo rzeźbi kamień, 1977),
  • Udhëtoj i menduar (Podróżuję myśląc, 1985),
  • Pelegrini i vonuar (Spóźniony pielgrzym, 1993),
  • Lypësi i kohës (Żebrak czasu, 1995),
  • Fletorkat e mesnatës (Zapiski o północy, 1999)

Proza

  • Komisari Memo (Komisarz Memo, 1970)
  • Zhurma e erërave të dikurshme (Szum dawnych wiatrów, 1964)
  • Njeriu me top (Człowiek z armatą, 1975)
  • Trandafil në gotë (Róża w szklance, 1980)
  • Arka e Djallit

Scenariusze filmowe

Tłumaczenia polskie

  • Początek poematu o Qemalu Stafie, Piramidy, Smutek, Śmierć matki, Elegia dla psa, Szaro, Pielgrzym, Człowiek i czas, Tajemnica świecy, [w:] Nie jest za późno na miłość. Antologia poezji albańskiej XX wieku, przeł. M.Saneja, Sejny 2005.

Przypisy

  1. ↑ Albanian writer Dritero Agolli dies at 85. globaltimes.cn. [dostęp 2017-02-04]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f 50 fakte nga jeta e Dritero Agollit = 2017-02-05, shekulli.com [dostęp 2013-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (alb.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Dritëro Agolli 2016 stamp of Albania.jpg
85th birthday of Dritëro Agolli
Dritëro Agolli (nënshkrim).svg
Digital recreation of Dritëro Agolli's signature