Drużynowe mistrzostwa Polski w brydżu sportowym

Drużynowe Mistrzostwa Polski w brydżu sportowym - najważniejszy coroczny cykl rozgrywek PZBS mający na celu wyłonienie drużyny Mistrza oraz I i II Wicemistrza Polski w brydżu sportowym. Rozgrywki organizowane są od początku istnienia PZBS (pierwszy raz Drużynowy Mistrz Polski został wyłoniony w sezonie 1956/1957).

Do 2002 rozgrywki odbywały się systemem "wiosna-jesień". Sezon 2002 rozpoczął się 2.01.2002 a skończył 30.06.2002 umożliwiając od sezonu 2002/2003 przejście na system rozgrywek "jesień-wiosna"^[1].

Do roku 2010 najwyższym szczeblem rozgrywek była I liga. W sezonie 2010/11 miała miejsca reforma szczebli ligowych, której głównym efektem było wprowadzenie szczebla Ekstraklasy począwszy od sezonu 2011/12.

Szczeble rozgrywek

DMP podzielone są na następujące szczeble rozgrywek:

• Ekstraklasa - 16 drużyn walczących o tytuł Drużynowego Mistrza Polski oraz I i II Wicemistrza
• I liga - 32 drużyny podzielone na 2 grupy terytorialne (N i S) walczące o wejście do Ekstraklasy
• II liga - 64 drużyny podzielone na 4 grupy terytorialne (NW, NE, SW, SE) walczące o wejście do I ligi
• III liga - Składa się z 16 grup organizowanych przez poszczególne wojewódzkie związki brydża sportowego
• IV liga (liga okręgowa) - w gestii wojewódzkich oraz okręgowych związków
• liga popularna (klasa A), liga szkolna - w gestii wojewódzkich oraz okręgowych związków

Ekstraklasa

Rozgrywki rozpoczynają się rundą zasadniczą (każdy z każdym, 24-rozdaniowe mecze), następnie pierwsze 8 zespołów tworzy superligę i walczy o tytuł Mistrza Polski, a pozostałe 8 zespołów walczy o utrzymanie się w Ekstraklasie. Na koniec sezonu do I ligi spada od 2 do 6 drużyn.

I i II liga

I i II ligę DMP stanowią 2 grupy I ligi oraz 4 grupy II ligi. Rozgrywki odbywają się systemem zjazdów w Centralnych Ośrodkach Brydżowych na terenie całej Polski (w sezonie 2011/12 są to Skorzęcin i Starachowice dla I ligi, oraz Piła, Olsztyn, Zabrze i Mielec dla II ligi.

Ważną charakterystyką rozgrywek I i II ligi jest gra wszystkich 96 drużyn tych szczebli w tym samym czasie i na tych samych rozkładach rozdań w różnych miejscach. Te same rozkłady kart są przygotowane we wszystkich ośrodkach, a wspólny dla wszystkich harmonogram gry zabezpiecza tajność rozdań zanim zostaną rozegrane. Taka organizacja pozwala zawodnikom i kibicom sprawdzić jak z tym samym rozkładem kart radzili sobie zawodnicy z grup I i II ligi z innych części Polski.

Wyniki rozgrywek, podobnie jak w Ekstraklasie, są dostępne w Internecie na żywo.

Organizacja i synchronizacja w trakcie gry wszystkich miejsc rozgrywek wymaga doświadczenia i zgrania całego, ok. 30-osobowego zespołu sędziów prowadzących rozgrywki.

III liga i niższe szczeble

Na szczeblu III ligi istnieje 16 grup rozmieszczonych na terenie każdego z 16 Wojewódzkich Związków Brydża Sportowego. Rozgrywki odbywają się systemem weekendowych zjazdów - wszystkie drużyny spotykają się w jednym ośrodku i rozgrywają między sobą wyznaczone mecze. Mecze najczęściej odbywają się na tych samych rokładach rozdań, co pozwala na późniejszą wspólną analizę, a także na prowadzenie tzw. indywidualnej klasyfikacji Butlera (pokazującej w pewnym stopniu siłę gry pojedynczego zawodnika).

Szczeble niższe organizowane są przez okręgowe i lokalne jednostki brydżowe (związki, kluby czy lokalnych organizatorów). Różnorodność systemów rozgrywek jest tutaj wysoka. Spotyka się grupy grające zjazdami, a także grupy spotykające się na meczach w cotygodniowych kolejkach w siedzibie drużyny gospodarzy.

Reforma w 2010/11

Do sezonu 2010/11 włącznie najwyższy szczebel rozgrywek stanowiła I liga (16 drużyn) oraz II liga (64 drużyny w 4 grupach po 16 drużyn). Te dwa szczeble nazywane były ligami centralnymi, ponieważ organizowane były bezpośrednio przez ogólnopolskie komórki PZBS.

Sezon 2010/11 był sezonem przejściowym, którego celem było wprowadzenie od sezonu 2011/12 Ekstraklasy jako grupy najwyższego szczebla oraz dwóch grup I ligi. Liczba drużyn startująca w ligach centralnych (odtąd: Ekstraklasa, I i II liga) powiększyła się tym samym z 80 (16+64) do 112 drużyn (16+32+64). Odbyło się to kosztem szczebli wojewódzkich i lokalnych (III liga i niższe) – nowe 32 drużyny zostały zaciągnięte z niższych szczebli.

Reforma spotkała się z różnymi opiniami środowiska brydżowego. Głównymi argumentami "przeciw" było:

• obniżenie poziomu gry w ligach centralnych poprzez wprowadzenie do nich słabszych drużyn z niższych szczebli, a więc i osłabienie prestiżu gry na danych szczeblu
• niebezpieczeństwo problemów w małych okręgach, które będą miały problemy ze zorganizowaniem szczebla lokalnego ze względu na mniejszą liczbę drużyn

Jako zalety reformy można wymienić:

• większa liczba ośrodków, w których odbywają się rozgrywki lig centralnych, a co za tym idzie mniejsze koszty dojazdu
• możliwość gry większej liczby drużyn na tych samych rozkładach rozdań, co pozwala porównywać wyniki uzyskane w różnych częściach Polski

Drużynowi mistrzowie Polski

Bibliografia

• 50 LAT Polskiego Związku Brydża Sportowego pod redakcja Mariana Wierszyckiego Warszawa 2008 Wydawca 'Polski Związek Brydża Sportowego

Przypisy

'