Druga bitwa o Seul
wojna koreańska | |||
Amerykańscy marines w czasie walk miejskich w Seulu. Żołnierz na pierwszym planie jest uzbrojony w karabin M1 Garand, na drugim planie w karabin maszynowy Browning M1918, a w tle widoczny czołg M4 Sherman | |||
Czas | 22–28 września 1950 | ||
---|---|---|---|
Miejsce | Seul i okolice | ||
Terytorium | |||
Wynik | zwycięstwo sił ONZ | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
37°33′N 126°59′E/37,550000 126,983333 |
Druga bitwa o Seul – starcie militarne stoczone w czasie wojny koreańskiej pomiędzy siłami ONZ (głównie amerykańskimi) a wojskami północnokoreańskimi w rejonie Seulu we wrześniu 1950 roku.
Preludium
Przed rozpoczęciem desantu sił ONZ pod Inczon 15 września 1950 roku komuniści mieli tylko jedną, słabą dywizję w rejonie Seulu, z większością sił stacjonującą na południe od miasta[1]. Naczelny dowódca wojsk ONZ, gen. Douglas MacArthur, osobiście nadzorował 1 Pułk Marines, który przełamywał pozycje komunistów na drodze do Seulu. Kontrola nad działaniami bojowymi w rejonie Inczon została następnie przekazana gen. Edwardowi Almondowi, dowódcy X Korpusu. Almond bardzo się spieszył, by zająć Seul do 25 września, dokładnie trzy miesiące po północnokoreańskim ataku na 38 równoleżnik, który rozpoczął wojnę[2].
W przeciwieństwie do szybkiego zwycięstwa pod Inczon, natarcie sił ONZ na Seul było powolne i krwawe. Powodem było pojawienie się w rejonie Seulu dwóch doborowych jednostek Koreańskiej Armii Ludowej: 78 Samodzielnego Pułku Piechoty i 25 Brygady Piechoty, w sumie około 7 000 żołnierzy[3]. Rankiem 18 września pod Inczon wylądował 2. batalion 32 Pułku 7 Dywizji Piechoty, a reszta tego pułku zeszła na brzeg później tego samego dnia. Następnego ranka 2. batalion ruszył w górę, aby odciążyć batalion piechoty morskiej zajmujący pozycje na prawym skrzydle na południe od Seulu. W międzyczasie również 31 Pułk Piechoty 7 Dywizji wylądował w Inczon. 19 września o godz. 18:00 7 Dywizja przejęła odpowiedzialność za strefę na południe od autostrady do Seulu. Następnie zaangażowała się w ciężkie walki z siłami północnokoreańskimi na przedmieściach Seulu. Dotarcie do stolicy Korei Południowej, położonej zaledwie 32 km od miejsca desantu pod Inczon, zajęło siłom ONZ aż 11 dni.
Bitwa
Czołowe jednostki amerykańskiego X Korpusu wkroczyły do Seulu rano 25 września. Po południu siły armii amerykańskiej przekroczyły rzekę Han i zdobyły wzgórze Namsan położone w granicach miasta. 1 Dywizja Marines rozpoczęła atak o godzinie 7:00 rano. Północni Koreańczycy mocno ufortyfikowali miasto. Budynki były silnie bronione przez karabiny maszynowe i snajperów, a na bulwarze Ma Po, głównej arterii miasta, komuniści ustawili szereg kilkumetrowych barykad z worków wypełnionych piaskiem, ziemią lub ryżem. Na każdym większym skrzyżowaniu miasta, oddalonymi od siebie o 200–300 metrów, znajdowała się barykada, do której dojścia były poprzecinane minami i które były zwykle bronione przez sowieckie działo przeciwpancerne 45 mm oraz karabiny maszynowe. Każdy z tych punktów umocnionych musiał być eliminowany pojedynczo, a oczyszczenie jednej pozycji zajmowało średnio 45–60 minut[4].
Liczba ofiar znacznie wzrosła, gdy Amerykanie zostali zmuszeni do toczenia walk o każdy budynek. Mjr Edwin H. Simmons z 3. batalionu 5 Puku Marines, porównał doświadczenie swojej kompanii w natarciu wzdłuż bulwaru Ma Po do „ataku na Pennsylvania Avenue w kierunku Kapitolu w Waszyngtonie”[5]. Jednocześnie opisał tę ulicę z czasów przedwojennych jako „niegdyś ruchliwą, przyjemną aleję z rosnącymi po obu stronach jaworami, pełną sklepów spożywczych, winiarni i herbaciarni”[5].
Chcąc ogłosić zdobycie Seulu przed upływem trzeciego miesiąca wojny, gen. Almond zakomunikował o wyzwoleniu miasta o godzinie 14:00 25 września, chociaż piechota morska nadal toczyła ciężkie walki miejskie, na północnych przedmieściach wciąż słychać było strzały i artylerię), a miasto nie zostało w pełni zdobyte przez kolejne dwa dni[4]. Gmach parlamentu i pałac Changdeokgung, dawna siedziba koreańskich monarchów, zostały zdobyte 26 września[6]. Tego samego dnia Kompania E z 2. batalionu 1 Pułku Marines zajęła także hotel Bando, który służył wcześniej jako ambasada USA[7]. Ostatnie jednostki północnokoreańskie zostały wyparte z miasta lub pokonane 29 września; tego dnia gen. MacArthur przybył do wyzwolonego Seulu[8].
Po bitwie południowokoreańska policja dokonywała egzekucji na mieszkańcach Seulu i ich rodzinach podejrzanych o współpracę z komunistami w tak zwanej jaskini Goyang Geumjeong i masakrze Namyangju[9][10].
Przypisy
- ↑ Hanson W. Baldwin: Invasion Gamble Pays; One of Big Questions Now Is How Far North in Korea U.N. Forces Should Go (ang.). The New York Times, 27.09.1950. [dostęp 2020-11-20].
- ↑ Hoyt 1984 ↓, s. 77.
- ↑ Hoyt 1984 ↓, s. 98.
- ↑ a b Alexander 2000 ↓, s. 36
- ↑ a b Alexander 2000 ↓, s. 28
- ↑ Alexander 2000 ↓, s. 44.
- ↑ Eric Longabardi, Kit R. Roane, Edward T. Pound: A War Of Memories. 50 years later, a former marine grapples with questions of murder--and an elusive search for the truth (ang.). U.S. News & World Report, 10.26.2003. [dostęp 2020-11-20].
- ↑ Alexander 2000 ↓, s. 38.
- ↑ Goyang Geumjeong Cave Massacre memorial service (ang.). Hankyoreh, 9.02.2010. [dostęp 2020-11-21].
- ↑ J.S. Chang, Charles J. Hanley. Children 'Executed' in 1950 South Korean Killings: ROK and US responsibility. „The Asia-Pacific Journal”. 49-5-08, 7.12.2008 (ang.). [dostęp 2020-11-21].
Bibliografia
- Joseph H. Alexander. Battle of the Barricades: U.S. Marines in the Recapture of Seoul. „Marines in the Korean War Commemorative Series”, 2000. [dostęp 2020-11-21].
- Edwin P. Hoyt: On to the Yalu. New York: Stein and Day, 1984. ISBN 0-8128-2977-8. [dostęp 2020-11-21]. (ang.)
Media użyte na tej stronie
US Flag with 48 stars. In use for 47 years from July 4, 1912, to July 3, 1959.
Autor: , Licencja: CC BY-SA 3.0
Abstract crossed rifles symbol on sunburst
Autor: Leomonaci98, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Map of Korean war from May 1950 to July 1951, showing:
- Chinese and communist forces (Soviet Union) (light red)
- North Korean forces (red)
- South Korean, US and United Nations forces (green).
United Nations troops fighting in the streets of Seoul, Korea. September 20, 1950. Lt. Robert L. Strickland and Cpl. John Romanowski. (Army)
NARA FILE #: 111-SC-351392
WAR & CONFLICT BOOK #: 1422Autor: Urutseg, Licencja: CC0
Map of South Korea, parameters equivalent to File:South Korea location map.svg
U.S. Marines engaged in street fighting during the liberation of Seoul. Note M-1 rifles and Browning Automatic Rifles carried by the Marines, dead Koreans in the street, and M-4 "Sherman" tanks in the distance.
The Canadian Red Ensign used between 1921 and 1957.
This image has compared for accuracy (mainly colors) using an image from World Statesmen. The only change is making the maple leaves green from red. This image has compared for accuracy (mainly colors) using an image from World Statesmen. The most recent version of this image has changed the harp into one with a female figure; see [http://flagspot.net/flags/ca-1921.html FOTW