Druga bitwa o Seul

Druga bitwa o Seul
wojna koreańska
Ilustracja
Amerykańscy marines w czasie walk miejskich w Seulu. Żołnierz na pierwszym planie jest uzbrojony w karabin M1 Garand, na drugim planie w karabin maszynowy Browning M1918, a w tle widoczny czołg M4 Sherman
Czas

22–28 września 1950

Miejsce

Seul i okolice

Terytorium

Korea Południowa

Wynik

zwycięstwo sił ONZ

Strony konfliktu
 Korea Północna Korea Południowa
Siły ONZ:
 Stany Zjednoczone
 Wielka Brytania
 Kanada
Dowódcy
Kim Ir Sen
Ch’oe Yong Gŏn
Wol Ki-chan
Wan Yong
Douglas MacArthur
Edward Almond
Oliver P. Smith
Paik In-yeop
Shin Hyun-jun
Siły
7000 żołnierzy,
n/n liczba dział, czołgów i samolotów
40 000 żołnierzy
Straty
tysiące zabitych, rannych i wziętych do niewoliUSA:
313 zabitych,
1433 rannych
Korea Południowa:
50 zabitych,
200 rannych
Położenie na mapie Korei Południowej
Mapa konturowa Korei Południowej, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia37°33′N 126°59′E/37,550000 126,983333
Amerykańscy żołnierze piechoty morskiej odpowiadają ogniem na ostrzał północnokoreańskich snajperów w czasie walk ulicznych w Seulu we wrześniu 1950 roku

Druga bitwa o Seul – starcie militarne stoczone w czasie wojny koreańskiej pomiędzy siłami ONZ (głównie amerykańskimi) a wojskami północnokoreańskimi w rejonie Seulu we wrześniu 1950 roku.

Preludium

Przed rozpoczęciem desantu sił ONZ pod Inczon 15 września 1950 roku komuniści mieli tylko jedną, słabą dywizję w rejonie Seulu, z większością sił stacjonującą na południe od miasta[1]. Naczelny dowódca wojsk ONZ, gen. Douglas MacArthur, osobiście nadzorował 1 Pułk Marines, który przełamywał pozycje komunistów na drodze do Seulu. Kontrola nad działaniami bojowymi w rejonie Inczon została następnie przekazana gen. Edwardowi Almondowi, dowódcy X Korpusu. Almond bardzo się spieszył, by zająć Seul do 25 września, dokładnie trzy miesiące po północnokoreańskim ataku na 38 równoleżnik, który rozpoczął wojnę[2].

W przeciwieństwie do szybkiego zwycięstwa pod Inczon, natarcie sił ONZ na Seul było powolne i krwawe. Powodem było pojawienie się w rejonie Seulu dwóch doborowych jednostek Koreańskiej Armii Ludowej: 78 Samodzielnego Pułku Piechoty i 25 Brygady Piechoty, w sumie około 7 000 żołnierzy[3]. Rankiem 18 września pod Inczon wylądował 2. batalion 32 Pułku 7 Dywizji Piechoty, a reszta tego pułku zeszła na brzeg później tego samego dnia. Następnego ranka 2. batalion ruszył w górę, aby odciążyć batalion piechoty morskiej zajmujący pozycje na prawym skrzydle na południe od Seulu. W międzyczasie również 31 Pułk Piechoty 7 Dywizji wylądował w Inczon. 19 września o godz. 18:00 7 Dywizja przejęła odpowiedzialność za strefę na południe od autostrady do Seulu. Następnie zaangażowała się w ciężkie walki z siłami północnokoreańskimi na przedmieściach Seulu. Dotarcie do stolicy Korei Południowej, położonej zaledwie 32 km od miejsca desantu pod Inczon, zajęło siłom ONZ aż 11 dni.

Bitwa

Czołowe jednostki amerykańskiego X Korpusu wkroczyły do Seulu rano 25 września. Po południu siły armii amerykańskiej przekroczyły rzekę Han i zdobyły wzgórze Namsan położone w granicach miasta. 1 Dywizja Marines rozpoczęła atak o godzinie 7:00 rano. Północni Koreańczycy mocno ufortyfikowali miasto. Budynki były silnie bronione przez karabiny maszynowe i snajperów, a na bulwarze Ma Po, głównej arterii miasta, komuniści ustawili szereg kilkumetrowych barykad z worków wypełnionych piaskiem, ziemią lub ryżem. Na każdym większym skrzyżowaniu miasta, oddalonymi od siebie o 200–300 metrów, znajdowała się barykada, do której dojścia były poprzecinane minami i które były zwykle bronione przez sowieckie działo przeciwpancerne 45 mm oraz karabiny maszynowe. Każdy z tych punktów umocnionych musiał być eliminowany pojedynczo, a oczyszczenie jednej pozycji zajmowało średnio 45–60 minut[4].

Liczba ofiar znacznie wzrosła, gdy Amerykanie zostali zmuszeni do toczenia walk o każdy budynek. Mjr Edwin H. Simmons z 3. batalionu 5 Puku Marines, porównał doświadczenie swojej kompanii w natarciu wzdłuż bulwaru Ma Po do „ataku na Pennsylvania Avenue w kierunku Kapitolu w Waszyngtonie[5]. Jednocześnie opisał tę ulicę z czasów przedwojennych jako „niegdyś ruchliwą, przyjemną aleję z rosnącymi po obu stronach jaworami, pełną sklepów spożywczych, winiarni i herbaciarni”[5].

Chcąc ogłosić zdobycie Seulu przed upływem trzeciego miesiąca wojny, gen. Almond zakomunikował o wyzwoleniu miasta o godzinie 14:00 25 września, chociaż piechota morska nadal toczyła ciężkie walki miejskie, na północnych przedmieściach wciąż słychać było strzały i artylerię), a miasto nie zostało w pełni zdobyte przez kolejne dwa dni[4]. Gmach parlamentu i pałac Changdeokgung, dawna siedziba koreańskich monarchów, zostały zdobyte 26 września[6]. Tego samego dnia Kompania E z 2. batalionu 1 Pułku Marines zajęła także hotel Bando, który służył wcześniej jako ambasada USA[7]. Ostatnie jednostki północnokoreańskie zostały wyparte z miasta lub pokonane 29 września; tego dnia gen. MacArthur przybył do wyzwolonego Seulu[8].

Po bitwie południowokoreańska policja dokonywała egzekucji na mieszkańcach Seulu i ich rodzinach podejrzanych o współpracę z komunistami w tak zwanej jaskini Goyang Geumjeong i masakrze Namyangju[9][10].

Przypisy

  1. Hanson W. Baldwin: Invasion Gamble Pays; One of Big Questions Now Is How Far North in Korea U.N. Forces Should Go (ang.). The New York Times, 27.09.1950. [dostęp 2020-11-20].
  2. Hoyt 1984 ↓, s. 77.
  3. Hoyt 1984 ↓, s. 98.
  4. a b Alexander 2000 ↓, s. 36
  5. a b Alexander 2000 ↓, s. 28
  6. Alexander 2000 ↓, s. 44.
  7. Eric Longabardi, Kit R. Roane, Edward T. Pound: A War Of Memories. 50 years later, a former marine grapples with questions of murder--and an elusive search for the truth (ang.). U.S. News & World Report, 10.26.2003. [dostęp 2020-11-20].
  8. Alexander 2000 ↓, s. 38.
  9. Goyang Geumjeong Cave Massacre memorial service (ang.). Hankyoreh, 9.02.2010. [dostęp 2020-11-21].
  10. J.S. Chang, Charles J. Hanley. Children 'Executed' in 1950 South Korean Killings: ROK and US responsibility. „The Asia-Pacific Journal”. 49-5-08, 7.12.2008 (ang.). [dostęp 2020-11-21]. 

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States (1912-1959).svg
US Flag with 48 stars. In use for 47 years from July 4, 1912, to July 3, 1959.
Battle icon active (rifles).svg
Autor: , Licencja: CC BY-SA 3.0
Abstract crossed rifles symbol on sunburst
Korean war 1950-1953.gif
Autor: Leomonaci98, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Map of Korean war from May 1950 to July 1951, showing:
  •  
    Chinese and communist forces (Soviet Union) (light red)
  •  
    North Korean forces (red)
  •  
    South Korean, US and United Nations forces (green).
United Nations troops fighting in the streets of Seoul, Korea HD-SN-99-03081.jpg
United Nations troops fighting in the streets of Seoul, Korea. September 20, 1950. Lt. Robert L. Strickland and Cpl. John Romanowski. (Army)

NARA FILE #: 111-SC-351392

WAR & CONFLICT BOOK #: 1422
South Korea physical map.svg
Autor: Urutseg, Licencja: CC0
Map of South Korea, parameters equivalent to File:South Korea location map.svg
Seoul Battle- Korean War.jpg
U.S. Marines engaged in street fighting during the liberation of Seoul. Note M-1 rifles and Browning Automatic Rifles carried by the Marines, dead Koreans in the street, and M-4 "Sherman" tanks in the distance.
Flag of Canada (1921–1957).svg
The Canadian Red Ensign used between 1921 and 1957.

This image has compared for accuracy (mainly colors) using an image from World Statesmen. The only change is making the maple leaves green from red. This image has compared for accuracy (mainly colors) using an image from World Statesmen. The most recent version of this image has changed the harp into one with a female figure; see [http://flagspot.net/flags/ca-1921.html FOTW