Drugi Kneset (1951–1955)

	Izrael Ten artykuł jest częścią serii:; Ustrój i polityka; Izraela Ustrój polityczny Konstytucja Władza ustawodawcza Władza wykonawcza Władza sądownicza Kontrola państwowa Finanse Samorząd terytorialny Partie polityczne Wybory Polityka zagraniczna
	Portal Izrael

Drugi Kneset obradował w latach 1951–1955.

Wybory odbyły się 30 lipca 1951, a pierwsze posiedzenie parlamentu miało miejsce 20 sierpnia 1951.

Posłowie

Posłowie wybrani w wyborach^[1]:

Partia	Posłowie
Mapai	Zalman Aran, Ammi Asaf, Chajjim Ben Aszer, Dawid Bar-Raw-Haj, Dawid Ben Gurion, Herzl Berger, Akiwa Gowrin, Awraham Herzfeld, Beba Idelson, Dawid Hakohen, Dewora Necer, Dow Josef, Eli’ezer Kaplan, Eli’ezer Liwna, Elijjahu Hakarmeli, Efrajim Taburi, Ada Majmon, Golda Meir, Baruch Azanja, Jisra’el Guri, Żenja Twerski, Josef Sprinzak, Kadisz Luz, Lewi Eszkol, Me’ir Argow, Mordechaj Namir, Mosze Szaret, Bechor-Szalom Szitrit, Perec Naftali, Pinchas Lawon, Re’uwen Feldman, Re’uwen Szeri, Sara Kafrit, Szelomo Lawi, Szemu’el Dajan, Zalman Szazar, Ja’akow Uri, Ja’akow Szimszon Szapira, Jechezkel Hen, Jisra’el Jeszajahu, Jicchak Ben Cewi, Jizhar Smilanski, Jona Kese, Josef Efrati, Ze’ew Szefer
Ogólni Syjoniści	Awraham Stupp, Batszewa Kacnelson, Ben-Cijjon Harel, Chajjim Ari’aw, Chajjim Boger, Elimelech Rimalt, Ezra Ichilow, George Flasz, Jisra’el Rokach, Nachum Chet, Perec Bernstein, Szalom Zisman, Szimon Beżarano, Szelomo Perlstein, Szoszanna Parsitz, Simcha Baba, Ja’akow Kliwnow, Josef Sapir, Josef Serlin, Zalman Suzajew
Mapam	Eli’ezer Peri, Chanan Rubin, Me’ir Ja’ari, Mordechaj Bentow, Ja’akow Chazzan, Ja’akow Riftin, Aharon Zisling, Jisra’el Bar-Jehuda, Mosze Aram, Jicchak Ben Aharon, Dawid Liwszic, Channa Lamdan, Adolf Berman, Mosze Sneh, Rustam Bastuni
Ha-Poel ha-Mizrachi	Elijjahu-Mosze Ganchowski, Chajjim Mosze Szapira, Micha’el Chazani, Mosze Kelmer, Mosze Unna, Jicchak Refa’el, Josef Burg, Zerach Warhaftig
Herut	Arje Altman, Arje Ben Eli’ezer, Binjamin Awni’el, Ester Razi’el-Na’or, Chajjim Landau, Menachem Begin, Ja’akow Meridor, Jochanan Bader
Maki	Emil Habibi, Ester Wilenska, Me’ir Wilner, Szemu’el Mikunis, Taufik Tubi
Partia Progresywna	Awraham Granot, Mosze Kol, Pinchas Rosen, Jizhar Harari
Demokratyczna Lista Izraelskich Arabów	Dżabr Mu’addi, Masad Kassis, Sajf ad-Din az-Zubi
Agudat Israel	Awraham Deutsch, Szelomo Lorincz, Izaak Meir Lewin
Sefardyjczycy i Orientalne Społeczności	Binjamin Sason, Elijjahu Eljaszar
Po’alej Agudat Jisra’el	Binjamin Minc, Kalman Kahana
Mizrachi	Dawid-Cewi Pinkas, Mordechaj Nurok
Postęp i Praca	Salih Hasan Chunajfis
Związek Jemeński	Szimon Garidi
Rolnictwo i Rozwój	Faris Hamdan

Zmiany

Zmiany w trakcie kadencji^[1]:

Następca	Poprzednik	Partia	Data
Idow Kohen	Mosze Kol	Partia Progresywna	10 września 1951
Jeszajahu Foerder	Awraham Granot	Partia Progresywna	10 września 1951
Eli’ezer Szostak	Ja’akow Meridor	Herut	2 listopada 1951
Rachel Cabari	Jechezkel Hen	Mapai	4 kwietnia 1952
Awraham Kalfon	Eli’ezer Kaplan	Mapai	13 lipca 1952
Szelomo-Jisra’el Ben-Me’ir	Dawid-Cewi Pinkas	Mizrachi	14 sierpnia 1952
Ja’akow Niccani	Jicchak Ben Cewi	Mapai	8 grudnia 1952
Szelomo Hillel	Elijjahu Hakarmeli	Mapai	21 grudnia 1952
Zalman Ben Ja’akow	Awraham Deutsch	Agudat Israel	24 czerwca 1953
Chajjim Kohen-Meguri	Arje Ben Eli’ezer	Herut	6 lipca 1953
Baruch Kamin	Dawid Hakohen	Mapai	1 grudnia 1953

Historia

Trzeci rząd Izraela (1951-1952). Z przodu premier Dawid Ben Gurion.

Kneset wielokrotnie zajmował się problem arabskich terrorystów, którzy przenikali przez granicę Izraela i atakowali ludność cywilną. Jedna cała debata została poświęcona tragicznemu atakowi terrorystycznemu na autobus w Maale Akrabim (w dniu 18 marca 1954).

Wiele emocji w Knesecie wzbudziło aresztowanie przez Egipt izraelskiego statku „Bat Galim” (28 września 1954), oraz odmowa Egiptu na przejazdu izraelskich statków i ładunków przeznaczonych dla Izraela przez Kanał Sueski.

W sprawach gospodarczych Kneset starał się rozwiązywać problemy związane z masową imigracją, brakiem miejsc pracy, dużymi problemami zdrowotnymi (szczególnie dużymi wśród nowych imigrantów). Ciężkie warunki panujące w przejściowych obozach wymagały rozpoczęcia programów zbiorowego budownictwa mieszkaniowego. Aktywnie wspierano zagraniczne inwestycje, rozwój rolnictwa i przemysłu. Równocześnie uruchomiono państwowy system szkolnictwa, wokół którego wybuchły duże ideologiczne spory.

Istotą izraelskiej demokracji jest związek pomiędzy państwem a religią. Bardzo często ten temat był omawiany podczas obrad drugiego Knesetu.

Trzeci rząd (1951–1952)

Trzeci rząd został sformowany przez Dawida Ben Guriona w dniu 8 października 1951.

Premier ustąpił 19 grudnia 1952, w związku ze sporem na tle żądań o zwiększenie wydatków na religijną edukację państwową.

Czwarty rząd (1952–1953)

Czwarty rząd został sformowany przez Dawida Ben Guriona w dniu 24 grudnia 1952.

Premier ustąpił 6 grudnia 1953, w związku z jego osobistą decyzją o wycofaniu się z życia politycznego.

Piąty rząd (1954–1955)

Piąty rząd został sformowany przez Moszego Szareta w dniu 26 stycznia 1954.

Premier ustąpił 29 czerwca 1955, z powodu rozpadu koalicji rządowej. Wynikało to z oskarżenia rządu o niewłaściwe zachowanie podczas rozprawy doktora Israela Kastznera. Doktor Israel Kastzner współpracował podczas II wojny światowej z nazistami, aby ocalić grupę węgierskich Żydów. Doprowadziło to do upadku rządu.

Szósty rząd (1955)

Szósty rząd został sformowany przez Moszego Szareta w dniu 29 czerwca 1955.

Rząd sprawował swoje obowiązki do czasu przeprowadzenie nowych wyborów i utworzenia nowego rządu.

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Members of the Second Knesset. knesset.gov.il. [dostęp 2015-12-27].

[kneset2-1] Members of the Second Knesset. knesset.gov.il. [dostęp 2015-12-27].

[1]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne