Drugi improwizowany pociąg pancerny Obrony Wybrzeża
Pociąg Pancerny Obrony Wybrzeża, drugi[a] – pociąg opancerzony Wojska Polskiego II RP, improwizowany podczas kampanii wrześniowej przez Lądową Obronę Wybrzeża.
Latem 1939 roku dowództwo Lądowej Obrony Wybrzeża postanowiło sformować jednostkę pociągów pancernych do obrony wybrzeża[1]. 3 września, już po wybuchu wojny, warsztaty opuścił drugi improwizowany pociąg; składał się on z dwóch krytych wagonów wzmocnionych skrzyniami z piaskiem i arkuszami z blachy, załogę stanowili żołnierze 2 Morskiego pułku strzelców (2 plutony – piechoty i ckm). Pociąg wziął udział w jednej tylko akcji bojowej, w nocy z 3 na 4 września, pod dowództwem por. A. Matuszaka. Wspomagał trzy bataliony atakujące Osowę i Wysoką, gdzie umocnił się 2 pułk Landespolizei. Pociąg pancerny miał za zadanie dokonanie dywersyjnego ataku z rejonu Wielkiego Kacka[2]. Pociąg ruszył bez wsparcia piechoty i po potyczce z piechotą wroga wycofał się do polskich linii z ośmioma rannymi[3]. Wypad oceniono jako sukces, ale uznano też, że pociąg ma niską skuteczność bojową (zwłaszcza słaby pancerz) i przekazano go władzom kolejowym[4].
Uwagi
- ↑ Krawczak i Odziemkowski, jak i inne źródła, nie podają nazw własnych ani numerów pierwszych dwóch pociągów Lądowej Obrony Wybrzeża; potocznie nazywa się je pierwszym i drugim pociągiem pancernym (Lądowej) Obrony Wybrzeża
Przypisy
- ↑ Krawczak, Odziemkowski: Polskie pociągi pancerne... s. 172.Sprawdź autora:1 oraz 2.
- ↑ Krawczak, Odziemkowski: Polskie pociągi pancerne... s. 173.Sprawdź autora:1 oraz 2.
- ↑ Krawczak, Odziemkowski: Polskie pociągi pancerne... s. 174.Sprawdź autora:1 oraz 2.
- ↑ Krawczak, Odziemkowski: Polskie pociągi pancerne... s. 175.Sprawdź autora:1 oraz 2.
Bibliografia
- Tadeusz Krawczak, Jerzy Odziemkowski: Polskie pociągi pancerne w wojnie 1939. Wyd. I. Warszawa: Książka i Wiedza, 1987, seria: Biblioteka Pamięci Pokoleń. ISBN 83-05-11723-5.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Działania bojowe wybranych polskich pociągów pancernych - wrzesień 1939