Duńczyca

Duńczyca
	; Duńczyca (część zachodnia)
Kontynent	Europa
Państwo	Polska
Lokalizacja	Szczecin
	Rzeka
Długość	ok. 3,5 km
	Źródło
Miejsce	Odra
Współrzędne	53°25′36″N 14°34′05″E/53,426667 14,568056
	Ujście
Recypient	Dąbie
Miejsce	Szczecin
Współrzędne	53°25′38″N 14°36′44″E/53,427222 14,612222
Szlak
	Położenie na mapie Polski źródło ujście

Duńczyca (część wschodnia)

Duńczyca – stare ramię ujściowe Odry^[1] w Szczecinie. Jeden z cieków Międzyodrza; część akwatorium portu morskiego w Szczecinie.

Wskutek rozbudowy portu morskiego, począwszy od 2. połowy XIX wieku systematycznie zmieniano jej bieg. Ostatecznie w środkowej części usypano dwie groble: przed wybuchem II wojny światowej przyłączającą do Łasztowni obszar ograniczony nabrzeżami Polskim, Belgijskim, Niemieckim, Słowackim i Czeskim z 64-metrowej wysokości (18 pięter) elewatorem zbożowym „Ewa” (nazwy współczesne) oraz – współcześnie – drugą, łącząca dawną wyspę Ostrów Grabowski z Łasztownią, przez co ciek został rozdzielony na trzy fragmenty.

Zachodnia część Duńczycy oddziela Wyspę Grodzką wraz z Bielawą od Łasztowni. Na Łasztowni od strony Duńczycy znajduje się Nabrzeże Starówka. Na północnym krańcu tego fragmentu Duńczycy wykonany został Kanał Grodzki będący wejściem do szczecińskiego portu wolnocłowego otwartego w 1898 roku. Fragment środkowy, najkrótszy, stał się częścią wybagrowanego ku północy Kanału Dębickiego, natomiast wschodni odcinek przecięty sztucznymi Kanałem Wrocławskim i Przekopem Mieleńskim uchodzi do jeziora Dąbie tworząc dwa ramiona: Duńczycę Wschodnią i Duńczycę Zachodnią rozdzielając Wielką Kępę od Mieleńskiej Łąki.

Przed 1945 rokiem nad Duńczycą w pobliżu Przekopu Mieleńskiego istniało kąpielisko Waldowshof należące do Klary Goetzke oraz miał siedzibę sportowy klub pływacki Waspo Stettin^[2].

Do 1945 r. stosowano niemiecką nazwę Dunzig. Początkowo w latach 1945–47 używano polskiej nazwy Starówka^[3]^[4]. W 1947 r. ustalono urzędowo polską nazwę Duńczyca^[5].

Zobacz też

Łasztownia

Duńczyca (zdjęcia z napisami objaśniającymi)

Zachodnia część Duńczycy (widok od strony południowej)

Wschodnia część Duńczycy (widok od strony zachodniej)

Przypisy

↑ Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych: Hydronimy. Izabella Krauze-Tomczyk, Jerzy Ostrowski (oprac. red). T. 1. Cz. 1: Wody płynące, źródła, wodospady. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006. ISBN 83-239-9607-5.
↑ Zbiór fotografii w galerii Portalu Miłośników Dawnego Szczecina sedina.pl
↑ Encyklopedia Szczecina. T. I A-O. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, 1999, s. 214. ISBN 83-87341-45-2. (pol.).
↑ Plan i informator miasta Szczecina, Agencja Reklamy „Polskie Pismo i Książka”, Szczecin, 1947.
↑ Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości. (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 4)

Bibliografia

Plan portu w Szczecinie. ms.ums.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-19)]. Biuro Hydrograficzne Marynarki Wojennej w Gdyni
Duńczyca, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 226 .

[1] Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych: Hydronimy. Izabella Krauze-Tomczyk, Jerzy Ostrowski (oprac. red). T. 1. Cz. 1: Wody płynące, źródła, wodospady. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006. ISBN 83-239-9607-5.

[2] Zbiór fotografii w galerii Portalu Miłośników Dawnego Szczecina sedina.pl

[3] Encyklopedia Szczecina. T. I A-O. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, 1999, s. 214. ISBN 83-87341-45-2. (pol.).

[4] Plan i informator miasta Szczecina, Agencja Reklamy „Polskie Pismo i Książka”, Szczecin, 1947.

[5] Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości. (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 4)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Duńczyca

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie