Duane Allman
 Duane Allman, 1971 | |
| Imię i nazwisko | Howard Duane Allman |
|---|---|
| Pseudonim | Skydog |
| Data i miejsce urodzenia | 20 listopada 1946 |
| Data i miejsce śmierci | 29 października 1971 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność | 1961–1971 |
| Wydawnictwo | Mercury, Capricorn |
| Powiązania | Derek and the Dominos, Allman Joys, The Hour Glass |
| Instrument | |
| Gibson '59 Darkburst, Les Paul Gibson '68 Cherry SG | |
| Zespoły | |
| The Allman Brothers Band | |
| Strona internetowa | |
Duane Allman, właśc. Howard Duane Allman[1] (ur. 20 listopada 1946 w Nashville, zm. 29 października 1971 w Macon[1]) – amerykański gitarzysta, sklasyfikowany w 2003 roku na 2. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone[2], a osiem lat później na 9. lokacie.
Duane Allman był muzykiem sesyjnym oraz liderem zespołu The Allman Brothers Band. Miał też spory wkład w powstanie albumu Layla and Other Assorted Love Songs zespołu Derek and the Dominos. Jego pseudonim "Skydog" nadał mu piosenkarz soulowy Wilson Pickett.
Życiorys
Dzieciństwo
Duane urodził się w Nashville w stanie Tennessee. Kiedy miał trzy lata, jego ojciec, sierżant armii amerykańskiej, został zamordowany w napadzie rabunkowym, po czym rodzina przeprowadziła się z Norfolk do Nashville, a w 1957 osiedliła się w Daytona Beach na Florydzie.
Duane zaczął grać pod wpływem brata, Gregga Allmana, który mówił potem:
gdy Duane zaczął grać, prześcignął mnie tak szybko, jakbym stał w miejscu.
W roku 1959, podczas odwiedzin u rodziny w Nashville, chłopcy poszli na koncert B.B. Kinga i obaj szybko poddali się czarowi jego muzyki. Gregg mawiał później, że w środku koncertu Duane odwrócił się do niego i powiedział "musimy się za to zabrać".
Allman Joys i Hour Glass
Bracia Allman zaczęli grać przed publicznością w 1961, w różnych lokalnych zespołach. Wkrótce potem Duane porzucił szkołę średnią, aby móc skupić się na nauce gry na gitarze. Chłopcy założyli zespół o nazwie Allman Joys w 1965 roku. Po tym jak Gregg ukończył liceum, zespół wyruszył w trasę po południowo-zachodnich stanach USA i ostatecznie bracia Allman osiedli w Saint Louis w stanie Missouri.
W jakiś czas później zespół przekształcił się w kolejny projekt – The Hour Glass. Na początku 1967 jego członkowie przenieśli się do Los Angeles, gdzie nagrali dwa albumy.
W tamtym okresie Duane zaczął również grać na gitarze slide po tym, jak usłyszał muzyka Taj Mahala wykonującego klasyczny utwór Williego McTella "Statesboro Blues" (na gitarze hawajskiej grał Jesse Ed Davis. Utwór ten stał się później znakiem rozpoznawczym The Allman Brothers Band). Do gry Duane używał pustej butelki po lekarstwie o nazwie Coricidin, którą trzymał na drugim palcu. Tak samo grali później inni muzycy grający na gitarze slide, tacy jak Bonnie Raitt, Rory Gallagher i Gary Rossington z Lynyrd Skynyrd[3][4].
Zespół Hour Glass przestał istnieć na początku 1968 roku. Duane i Gregg udali się z powrotem na Florydę, gdzie nagrali demo z zespołem folkowym 31st of February, którego perkusistą był Butch Trucks. Gregg wrócił do Kalifornii, żeby wypełnić zobowiązania związane z Hour Glass, a tymczasem Duane udzielał się w różnych zespołach muzycznych z Florydy.
Muzyk sesyjny
Gra Duane'a na dwóch płytach Hour Glass i na nagraniach tego zespołu na początku 1968 w FAME Recording Studios w Muscle Shoals w Alabami przyciągnęła uwagę Ricka Halla, właściciela wytwórni FAME. W listopadzie 1968 zatrudnił Duane'a do gry na albumie przy boku Wilsona Picketta. Album nazywał się Hey Jude (1968) i to dzięki niemu Duane został muzykiem sesyjnym na pełnym etacie w Muscle Shoals. Duane'a zauważyło też wielu innych muzyków, w tym Eric Clapton, który wspominał później:
Pamiętam jak słuchałem "Hey Jude" Wilsona Picketta i jak byłem zdumiony tą połamaną grą gitarową na końcu. ... Musiałem natychmiast dowiedzieć się, kto to grał.
Występ Duane'a na "Hey Jude" wprawił w zachwyt również producenta i kierownika wytwórni Atlantic Records – Jerry'ego Wexlera, kiedy Hall puścił mu kawałki przez telefon. Wexler natychmiast kupił kontrakt Duane'a od Halla i chciał, aby Duane grał na wszystkich sesjach artystów R&B w Atlantic. Duane pojawił się na płytach takich artystów jak Clarence Carter, King Curtis, Aretha Franklin, Otis Rush, Percy Sledge, Boz Scaggs i Herbie Mann. Na pierwszą sesję nagraniową z Arethą pojechał do Nowego Jorku, gdzie w styczniu 1969 udał się jako widz do klubu Fillmore East na koncert Johnny'ego Wintera i miał powiedzieć do gitarzysty Jimmy'ego Johnsona, że za rok on też znajdzie się na tej scenie; zespół Allman Brothers Band w rzeczy samej zagrał w Fillmore w grudniu tego roku.
Powstanie The Allman Brothers Band
Ograniczenia pełnoetatowego muzyka sesyjnego były dla Duane'a frustrujące. Jednak tych kilka miesięcy w Muscle Shoals nie było straconych, ponieważ miał on szansę pracować z innymi profesjonalistami i wielkimi artystami z branży. Dzięki tej pracy mógł też wynająć znajdujący się na odludziu mały domek nad jeziorem, gdzie spędzał wiele godzin w samotności doskonaląc swoją grę.
W F.A.M.E. Duane poznał perkusistę grającego jazz i R&B – Johnny'ego Lee Johnsona (Jaimoe), który dołączył do Duane'a po namowach Phila Waldena, managera Otisa Reddinga, który w tym czasie zaczął kierować Duanem i miał w planach zorganizowanie wokół niego trzyosobowego zespołu. Duane i Jaimoe zaprosili do muzykowania basistę Berry'ego Oakleya z Chicago, lecz Berry był związany ze swoim rockowym zespołem Second Coming (z gitarzystą Dickeyem Bettsem) i wkrótce wrócił na południe.
Duane był już zmęczony Muscle Shoals i w marcu zabrał ze sobą Jaimoe do Jacksonville na Florydzie, gdzie wprowadzili się do domu Butcha Trucksa. Wkrótce do ich zespołu dołączyli Betts, Oakley i Reese Wynans. Ostatni ściągnięty z Los Angeles został Gregg, który miał śpiewać i zastąpić Wynansa na klawiszach. W taki sposób, pod koniec marca 1969 powstał zespół the Allman Brothers Band. Wynans zdobył sławę dziesięć lat później jako organista Stevie Ray Vaughana. Po serii prób i występów, sekstet udał się do Macon w stanie Georgia, aby pracować niedaleko Waldena i jego wytwórni Capricorn Sound Studios.
Największy sukces oraz kulisy Layli
Dziennikarz magazynu Rolling Stone, George Kimball opisał The Allman Brothers Band jako "najlepszy rockandrollowy zespół jaki powstał w tym kraju w ciągu ostatnich pięciu lat"[5].
Całe miesiące prób i występów obejmowały m.in. darmowe koncerty w Central City Park w Macon i w Piedmont Park w Atlancie. Pierwszy album, o tytule Allman Brothers Band, został nagrany w Nowym Jorku we wrześniu 1969 i wydany w kilka miesięcy później. W czasie intensywnego tournée muzycy zaczęli już pracę nad kolejnym albumem, Idlewild South. Album wyprodukowany przez Toma Dowda wydany został w sierpniu 1970 i szybko wskoczył na listy przebojów Billboardu.
Podczas pobytu w Miami, Duane wziął udział w nagraniu albumu Layla and Other Assorted Love Songs u boku Erica Claptona. Clapton już od dawna chciał się spotkać z Duanem. Kiedy dowiedział się, że jego zespół ma zagrać w Miami (gdzie Clapton zaczął właśnie pracę nad swoim albumem pod okiem producenta Toma Dowda), zdecydował, że musi zobaczyć ich koncert. Po koncercie spotkał się z Duanem osobiście, a następnie oba zespoły – Allman Brothers Band i Derek and the Dominos – udały się do Criterii, gdzie wszyscy grali do białego rana[6].
Podczas tego spotkania Duane ostrożnie zapytał Erica, czy mógłby przyjść do studia, żeby zobaczyć jak ten nagrywa płytę. Eric odmówił i odpowiedział, że może przyjść, ale z gitarą, bo "musisz zagrać". Skończyło się na tym, że Duane wziął udział w nagraniu większości utworów na płytę. Nigdy jednak nie opuścił swojego zespołu, nawet pomimo oferty stałej współpracy od Claptona. Bracia Allman nagrali następnie At Fillmore East. W międzyczasie Duane nadal grywał na albumach innych artystów.
Okoliczności śmierci
Duane Allman zginął w wypadku motocyklowym w kilka miesięcy po wydaniu tego albumu. 29 października w Macon, podczas przerwy w koncertach i nagraniach jadąc na motocyklu uległ wypadkowi, próbując uniknąć zderzenia z ciężarówką. Motocykl przygniótł go i zmiażdżył organy wewnętrzne. Duane Allman zmarł kilka godzin później na szpitalnym stole operacyjnym, niecały miesiąc przed swoimi 25. urodzinami.
Pamięć
Po pogrzebie nastąpił okres kilku tygodni żałoby. Później pięciu członków zespołu kontynuowało grę pod nazwą the Allman Brothers Band. Kolejny album nazwany został Eat a Peach – jest to cytat z jednego z wywiadów z Duanem – w odpowiedzi na pytanie "W jaki sposób przyczyniasz się do rewolucji?"
Nie ma rewolucji, jest tylko ewolucja; ale za każdym razem jak jestem w Georgii, zjadam brzoskwinię za pokój.
Ten podwójny album wydany został w styczniu 1972 i zawierał na jednej stronie utwory nagrane na żywo z udziałem Duane'a; dwie strony z Mountain Jam nagranego z Duanem w Fillmore podczas tego samego wieczoru co At Fillmore East oraz stronę z utworami nagranymi w pięcioosobowym składzie.
W rok później Berry Oakley zginął w Macon w innym wypadku motocyklowym, zaledwie kilka bloków od miejsca śmierci Duane'a. Ciało Berry'ego zostało pochowane obok Duane'a w Macon w Georgii, na cmentarzu Rose Hill.
Inne nagrania Duane'a w składzie ABB pojawiły się na albumach wytwórni Capricorn: Duane Allman: An Anthology w 1972 oraz Duane Allman: An Anthology Vol. II w 1974 roku.
Wkrótce po śmierci Duane'a, Ronnie Van Zant z Lynyrd Skynyrd zadedykował jego pamięci utwór "Free Bird".
W 1973 fani Duane'a wyrzeźbili ogromne litery "REMEMBER DUANE ALLMAN" w piaskowcu stanowiącym nasyp wzdłuż drogi Interstate 20 koło Vicksburga w stanie Mississippi. Zdjęcie tego dzieła zostało opublikowane w magazynie Rolling Stone oraz w Rolling Stone Illustrated History of Rock & Roll. Sam napis przetrwał ponad dziesięć lat[7]
W 1998 organy ustawodawcze stanu Georgia wydały rozporządzenie, w myśl którego odcinek autostrady stanowej nr 19 w Macon nazwano "Bulwarem Duane'a Allmana" na cześć artysty.
Duane Allman namiętnie czytał książki – takie jak Władca Pierścieni oraz posiadał sporą kolekcję komiksów. Swoje jedyne dziecko nazwał Galadrielle, na cześć Galadrieli z Władcy Pierścieni. Nigdy nie ukończył szkoły, lecz mimo to Willie Perkins (technik i manager (1970–1976) zespołu) żartował, że Duane mówił o sobie per "uczony podróżnik" – ze względu na wiedzę zdobytą dzięki czytaniu i podróżom.
Najbardziej znane gitary Duane'a Allmana to Gibson '59 Cherryburst Les Paul i Gibson '68 Cherry SG.
Przypisy
- ↑ a b Duane Allman na stronie allmusic.com (ang.). allmusic.com. [dostęp 2011-05-20].
- ↑ Rolling Stone's "The 100 Greatest Guitarists of All Time" (ang.). rollingstone.com, 2010-12-02. [dostęp 2018-02-22].
- ↑ The Real Bottlenecking Co: The Coricidin Slide. The Real Bottlenecking Co. [dostęp 2006-11-26].
- ↑ The Real Bottlenecking Co: Duane Allman (1946–1971). The Real Bottlenecking Co. [dostęp 2006-11-26].
- ↑ George Kimball: The Allman Brothers Band; At Fillmore East. Rolling Stone, 1971. [dostęp 2006-11-26].
- ↑ Where's Eric! The Eric Clapton Fan Club Magazine: Duane Allman. Where's Eric! The Eric Clapton Fan Club Magazine, 2006. [dostęp 2011-05-20].
- ↑ Remember Duane Allman Picture (ang.). florida-cracker.org. [dostęp 2007-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-15)].
Linki zewnętrzne
- Panel dyskusyjny. allmanbrothersband.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-10-22)].
- Grób Duane'a Allmana
- Recenzje albumów Allman Brothers Band oraz sesyjnych nagrań Duane'a
- Ustawa. legis.ga.gov. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-17)].
Media użyte na tej stronie
Autor: Ed Berman, Licencja: CC BY 2.0
This picture of Duane Allman was taken from a Saturday night show at the Fillmore East's final weekend. Unfortunately, this particular scan is a poor one, but will eventually be replaced by a fresh print.