Dubnobasswithmyheadman

Dubnobasswithmyheadman – trzeci album studyjny zespołu Underworld, wydany 24 stycznia 1994 roku w Wielkiej Brytanii przez Junior Boy's Own jako podwójny LP^[1] oraz 26 lipca tego samego roku w Stanach Zjednoczonych jako CD^[2].

Historia albumu

W 1987 roku wokalista Karl Hyde i klawiszowiec Rick Smith założyli industrialno-funkowy zespół Underworld. Po podpisaniu kontraktu z amerykańską wytwórnią Sire Records zespół wydał dwie płyty Underneath the Radar (1988) i Change the Weather (1989) i wkrótce potem zniknął ze sceny muzycznej. W 1990 roku Hyde i Smith zatrudnili DJa Darrena Emersona zmieniając nazwę na Lemon Interrupt. W 1992 roku trio zadebiutowało dwoma singlami, „Dirty”/„Minneapolis” i „Bigmouth”/„Eclipse”, wydanymi przez Junior Boys Own Records. Po powrocie do nazwy Underworld wydali 1993 roku kolejne single „Rez” i „Mmm...Skyscraper I Love You”, oba w stylu techno. Porzucili tradycyjne formy piosenek na rzecz mocno przetworzonego wokalu Hyde’a i jego ledwie słyszalnych szeptów i surrealistycznych słów na tle breakbeatowego trance’u, realizowanego przez Emersona i Smitha z domieszką gitarowych efektów Hyde’a. Pierwszym albumem odnowionego zespołu był Dubnobasswithmyheadman^[3], uważany przez wszystkich, łącznie z jego twórcami, za debiut^[4]. Underworld dużo koncertował robiąc wrażenie na widowni. Odbył dwukrotne tournée po Wielkiej Brytanii, Japonii, Europie^[3].

W wywiadzie udzielonym Garry’emu Mulhollandowi z magazynu Uncut Karl Hyde wyjaśnił, skąd się wziął tytuł albumu:

6 października 2014 roku, po 20 latach od czasu premiery, album został wydany jako Super Deluxe Edition, na którą złożyło się 5 płyt CD^[5]. Reedycję zrealizował w studiu Abbey Road Rick Smith przeglądając oryginalne pliki MIDI oraz niepublikowany wcześniej materiał i rzadkie alternatywne miksy, towarzyszące oryginalnym singlom i remiksom. Na pierwszym CD znalazł się oryginalny album, zremasterowany przez Smitha z oryginalnych plików MIDI, a na pozostałych – powiązane single i remiksy, niepublikowane wcześniej utwory bonusowe oraz cały live jam złożony z 7 utworów. Wydawnictwo uzupełniła książka zawierająca pamiątki z tamtego okresu oraz nowe dzieła sztuki autorstwa zespołu projektowego Tomato. Ukazała się również winylowa wersja reedycji, gdzie oryginalny album został zremasterowany przez Ricka Smitha według tych samych zasad co CD^[6]. 11 października zespół dał z tej okazji specjalny koncert w londyńskiej Royal Festival Hall^[7].

Lista utworów

Zestaw utworów na podwójnym LP^[1]

Zestaw utworów na płycie CD^[2]

1.	Dark & Long	7:35
2.	Mmm Skyscraper I Love You	13:08
3.	Surfboy	7:33
4.	Spoonman	7:41
5.	Tongue	4:50
6.	Dirty Epic	9:55
7.	Cowgirl	8:29
8.	River Of Bass	6:26
9.	M.E.	7:08
		1:12:45

5CD Super Deluxe Edition (2014)^[5]

Odbiór

Opinie krytyków

Oryginalny album

Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic[9]
Drowned in Sound[10]	10/10
RYM[11]	3.74/5
The New Rolling Stone Album Guide[12]
Slant Magazine[13]
Sputnikmusic[14]	5.0/5

Zdaniem Johna Busha z AllMusic Underworld „skupił się na produkcji albumu, odsuwając pisanie piosenek dalszy plan. Najlepsze utwory albumu („MMM Skyscraper I Love You”, „Cowgirl”), łączące teksty Hyde’a z podkładem instrumentalnym Emersona, stanowią „innowacyjną mieszankę klasycznego acid house’u, techno i dubu, która brzmi inaczej, niż wszystko, co ją poprzedzało”. Underworld stał się „prawdziwie wielogatunkową grupą dekady wypełnionej stęchłą fuzją”^[9].

W opinii redakcji magazynu Drowned in Sound debiutancki album Underworld z 1993 roku „był przełomowy dla sceny muzyki tanecznej”. Otwierający album utwór 'Dark And Long', z syntezatorowym podkładem skopiowanej z dyskotekowego hitu 'I Feel Love' zabieg, który zespół powtórzył kilka lat później) stanowi dowód, że „Underworld ma zdolność do zrobienia albumu crossover, który może spodobać się zarówno nastolatkom lubiącym indie i pop, jak i elektronicznej elicie. Po dziesięciu latach od premiery 'Dubnobasswithmyheadman' nie wydaje się, by się on zestarzał, a 'Dirty Epic' wciąż jest jednym z najlepszych, natchnionych i uduchowionych utworów lat 90.^[10].

Podobną opinię wyraził Melody Maker: „[Dubnobasswithmyheadman to] najważniejszy album od czasu debiutanckiego albumu The Stone Roses i najlepszy od czasu Screamadelica... zapierająca dech w piersiach hybryda, wyznaczająca moment, w którym kultura klubowa wreszcie dojrzała i przyciąga wszystkich”^[6].

5CD Super Deluxe Edition (2014)

Recenzje
Publikacja	Ocena
The Line of Best Fit[16]	9.5/10
Louder Than War[17]	10/10
Pitchfork[18]	9.2/10
PopMatters[19]	10/10
Record Collector[20]
Uncut[4]

„Jeśli spojrzysz na inne albumy obchodzące swoje drugie dziesięciolecie, to bardzo niewiele z nich brzmi tak współcześnie, lub ma tak duży wpływ na obecną muzykę” – ocenia Chris Todd z The Line of Best Fit. Różne style i gatunki, rozpoznawalne w muzyce albumu zostały według niego zaprezentowane w zupełnie nowy sposób, z „równą ilością popowej tandety i inteligentnej atmosfery”. Pięciopłytowa reedycja to „skarbnica stron B, remiksów, reinterpretacji i niewydanych kawałków, które dają fascynujący wgląd w to, jak powstało dziewięć utworów z oryginalnego albumu”. Autor wyróżnia niewydaną wersję „Dirty Epic”, nazwaną „Dirty Ambi Version”, z „przygnębiającymi, migotliwymi syntezatorami i pięknym, chimerycznym pianinem pod wpływem Philipa Glassa. Odrębną uwagę poświęca okładce albumu, która jego zdaniem „jest zaprojektowana tak, by stać obok takich płyt jak Unknown Pleasures, Aladdin Sane czy London Calling^[16].

Garry’emu Mulhollandowi z magazynu Uncut utwory oryginalnego albumu skojarzyły się – jeśli chodzi o ich profesjonalną aranżację – z najlepszymi utworami Kraftwerk czy The Human League. Recenzent zwrócił również uwagę na styl interpretacyjny Hyde’a („szeptane, mamrotane i wykrzykiwane obserwacje na temat chaosu, zarówno miejskiego jak i osobistego”). Cztery dyski z dodatkami jego zdaniem „zachwycą fanów, ale być może rozmyją obraz poprzez przedkładanie ilości nad jakość. Niemniej jednak to fascynujące usłyszeć, jak Underworld w ciągu zaledwie kilku krótkich miesięcy przeszedł od podejrzanego funk-rocka z „The Hump” z 1992 roku do zdumiewającego „Rez”^[4].

W opinii Phila Smitha z magazynu Record Collector „jubileuszowe wznowienie z okazji 20. rocznicy, z książką autorstwa zespołu Tomato, pojawia się w dobrym momencie. Muzyka taneczna lat 90. ponownie wyłoniła się z nieuchronnie długiego odwrotu, by znów wywierać potężny wpływ, a jej kluczowe wydawnictwa zasługują na tego rodzaju szczegółowe traktowanie. Z tego rozszerzonego zestawu wyłania się portret tradycyjnego zespołu: pracującego nad swoim materiałem, jammującego na próbach i wydającego polecenia z pulpitu mikserskiego. Przypomina to, jak w latach 90. remiksowano nagrania, by poszerzyć ich atrakcyjność - w tym przypadku w celu zdobycia popularności muzyki trance, a także by zapełnić miejsce na wieloformatowych singlach”^[20].

Na znaczenie płyt z dodatkami zwraca również uwagę Nick Neyland z magazynu Pitchfork. Za najciekawszą uważa płytę poświęcona w całości próbnym utworom wykonywanym na żywo, które stały się utworami oryginalnego albumu. Album ten jest – jego zdaniem – kluczowym wydawnictwem zarówno w dorobku zespołu jak i w światowej elektronicznej muzyce tanecznej. Z otworów singlowych wyróżnia „Dirty” i „Rez”. Poświęca również uwagę Hide’owi i jego tekstom, które uważa za „problematyczne” a styl solisty – za „wahający się pomiędzy inspiracją a momentami nijakości”. Za najlepsze jego dokonanie uważa wokal w utworze „Spoonman”. Dubnobasswithmyheadman to – według recenzenta – album „o wspólnocie, o łączeniu się poprzez wspólne doświadczenia, album, który stworzył „szansę na wyprowadzenie kultury klubowej z klubu”^[18].

Na utwór „Spoonman” zwraca również uwagę Ian Mathers z magazynu PopMatters podkreślając, podobnie jak Neyland, znaczenie prób na żywo, rejestrowanych w domowym studiu i zamieszczonych na piątej płycie wydawnictwa Deluxe. Cały materiał bonusowy został jego zdaniem „inteligentnie zorganizowany i, z jednym czy dwoma drobnymi wyjątkami, bardzo inteligentnie dobrany”^[19].

„Dubnobasswithmyheadman nie jest reliktem, który można podziwiać z daleka, ani kawałkiem nostalgii. Jest aktualny, jest miłością, śmiercią, nadzieją, przerażeniem, triumfem i tragedią. Prawdziwie magiczne dzieło, które z całą pewnością należy do ścisłej czołówki brytyjskiej muzyki. Triumf serca i maszyny” – twierdzi Simon Tucker z Louder Than War^[17].

Listy tygodniowe

Certyfikaty i sprzedaż

• Wielka Brytania (BPI): Złota Płyta (1 stycznia 1997)^[29][a]
• Według Nielsen SoundScan album został sprzedany w Stanach Zjednoczonych w liczbie 56 tysięcy egzemplarzy (marzec 1999)^[30]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).