Dumortieryt

Dumortieryt

Dumortieryt z Madagaskaru
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny	borokrzemian glinu i żelaza (Al,Fe)7[O3/BO3/(SiO4)3]
Twardość w skali Mohsa	7-8,5
Przełam	nierówny
Łupliwość	wyraźna jednokierunkowa
Układ krystalograficzny	rombowy
Gęstość minerału	3,26-3,41 g/cm³
Właściwości optyczne
Barwa	Fioletowy, granatowy, niebieski, brązowy, czerwonawy, bywa bezbarwny
Rysa	biała
Połysk	szklisty, jedwabisty

Dumortieryt – minerał z gromady krzemianów. Należy do grupy minerałów rzadkich.

Nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego paleontologa M.E. Dumortiera (1803-1876).

Właściwości

Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju słupkowym, pręcikowym, igiełkowym. Występuje w skupieniach włóknistych, rozetowych i promienistych.

Występowanie

Występuje w pegmatytach i skałach metamorficznych. Występuje w paragenezie z topazem, berylem, turmalinem.

Miejsca występowania: USA, Kanada, Meksyk, Brazylia, Madagaskar, Francja, Włochy, Niemcy, Wielka Brytania, Norwegia.

W Polsce opisany w pegmatytach ze Szklarskiej Poręby i okolic Karpacza (Krucze Skały).

Zastosowanie

• prażony dumortieryt wydziela tlenek boru, a pozostałość spieka się na mullit syntetyczny, który jest używany w przemyśle ceramicznym i materiałów ogniotrwałych,
• ma znaczenie kolekcjonerskie,
• wykorzystywany jako kamień ozdobny,
• niekiedy wykorzystywany do wyrobu biżuterii (okazy gemmologiczne występują w Nevadzie USA – fioletowe, Sri Lance – niebieskie).

Zobacz też

topaz, beryl, turmalin, krzemiany.

Bibliografia

• J. Parafiniuk: Minerały systematyczny katalog 2004, TG ”Spirifer” W-wa 2005
• A. Bolewski, A. Manecki: Mineralogia szczegółowa, Wyd.PAE. 1993 r.
• G.G. Gormaz, J.J. Casanovas: Atlas mineralogii, „Wiedza i życie” 1992 r.
• R. Hochleitner: Minerały i kryształy, „Muza S.A.” 1994 r.
• W. Schumann: Minerały świata, O. Wyd. ”Alma - Press” 2003 r.

Linki zewnętrzne

• Dumortieryt na stronie Webmineral (ang.)