Duna

Duna

Producent	Fablok
Lata budowy	1949
Układ osi	D (D h2)
Wymiary
Masa pustego parowozu	20 t (tender 5 t)
Masa służbowa	22 t (tender 13 t)
Długość z tendrem	11 100 mm
Szerokość	2100 mm
Wysokość	3120 mm
Rozstaw osi skrajnych	2900 mm
Średnica kół napędnych	750 mm
Napęd
Trakcja	parowa
Typ tendra	układ osi 2'
Ciśnienie w kotle	13 at
Powierzchnia ogrzewalna kotła	39 m²
Powierzchnia przegrzewacza	12,5 m²
Powierzchnia rusztu	1,2 m²
Średnica cylindra	320 mm
Skok tłoka	360 mm
Pojemność skrzyni węglowej	4 t
Pojemność skrzyni wodnej	4 m³
Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa	200 KM (147 kW)
Maksymalna siła pociągowa	38,5 kN (3855 kG)
Prędkość konstrukcyjna	35 km/h
Nacisk osi na szyny	5,5 t
Parametry użytkowe
Rozstaw szyn	760 mm
Portal Transport szynowy

Duna – typ parowozów wąskotorowych, zbudowanych przez Fablok w Chrzanowie w 1949 roku dla kolei rumuńskich, na tor szerokości 760 mm.

Historia

Parowóz typu Duna (oznaczenie typu producenta) został opracowany w Fabryce Lokomotyw Fablok w Chrzanowie na zlecenie Rumunii, jako eksportowa wersja produkowanego dla PKP parowozu Px48, na tor o szerokości 760 mm. Do projektu wprowadzono wiele drobnych zmian. Główną zauważalną różnicę stanowił oddzielny zbieralnik pary i pojedyncza piasecznica na kotle (podobnie jak w parowozie Px29 będącym pierwowzorem Px48), zamiast zbieralnika połączonego z dwoma piasecznicami. Ponadto, zastosowano mniejszy dwuosiowy tender zamiast czteroosiowego, produkowany w zakładach Konstal w Chorzowie. Kotły były produkowane w Warszawskiej Fabryce Maszyn. Dalsze różnice stanowił hamulec parowy zamiast powietrznego oraz ogrzewanie parowe pociągu. Osprzęt był typowy dla polskich parowozów^[1].

Zbudowano 10 takich lokomotyw, które zostały dostarczone Rumunii. Nosiły one numery fabryczne 2102-2111 i otrzymały na kolejach rumuńskich CFR numery od 764.51 do 764.60^[2] (według innych źródeł, numery fabryczne 1990-1999 i oznaczenia 764.050 do 764.059, przy czym numer 050 znajduje potwierdzenie na zdjęciu obok, a tender numeru 056 stoi w muzeum w miejscowości Szybin)^[3].

Opis

Parowóz wąskotorowy o układzie osi D, z silnikami bliźniaczymi na parę przegrzaną (Dh2) i doczepnym tendrem o układzie osi 2'. Budka maszynisty otwarta od tyłu, tender posiada kontrbudkę. Kocioł ze stojakiem półpromienistym i stalową skrzynią ogniową. Na kotle umieszczony zbieralnik pary, za nim piasecznica. Kocioł miał przegrzewacz pary Schmidta, z zaworem Łopuszyńskiego na komorze przegrzewacza do chłodzenia powietrzem elementów przegrzewacza przy zamkniętej przepustnicy. Zasilanie w wodę za pomocą dwóch inżektorów ssąco-tłoczących Friedmanna o wydajności 120 l/min^[1].

Ostoja belkowa, ostojnice grubości 60 mm. Usprężynowanie górne, kombinowane. Dla pokonywania łuków o promieniu 35 m, koła drugiej osi miały zwężone obrzeża o 3 mm, a czwarta oś możliwość przesuwu na boki po 15 mm^[1].

Bliźniacze silniki parowe z suwakami tłoczkowymi, o wlocie pary wewnętrznym. Mechanizm napędowy napędzał trzecią oś, pozostałe były wiązane. Mechanizm parorozdzielczy Heusingera z zawieszeniem wodzidła suwakowego Huna oraz nawrotnicą śrubową^[1]. Hamulec parowy. Parowóz nie był wyposażony w sprężarkę i hamulce pneumatyczne. Zderzak centralny typu tramwajowego. Oświetlenie początkowo naftowe^[1].

Parowóz mógł ciągnąć po poziomym torze pociąg o masie 450 t z prędkością 15 km/h^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Bogdan Pokropiński, Polskie parowozy eksportowe, Warszawa, 1993