Duna

Duna
Ilustracja
Producent

Polska Fablok

Lata budowy

1949

Układ osi

D (D h2)

Wymiary
Masa pustego parowozu

20 t (tender 5 t)

Masa służbowa

22 t (tender 13 t)

Długość z tendrem

11 100 mm

Szerokość

2100 mm

Wysokość

3120 mm

Rozstaw osi skrajnych

2900 mm

Średnica kół napędnych

750 mm

Napęd
Trakcja

parowa

Typ tendra

układ osi 2'

Ciśnienie w kotle

13 at

Powierzchnia ogrzewalna kotła

39 m²

Powierzchnia przegrzewacza

12,5 m²

Powierzchnia rusztu

1,2 m²

Średnica cylindra

320 mm

Skok tłoka

360 mm

Pojemność skrzyni węglowej

4 t

Pojemność skrzyni wodnej

4 m³

Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa

200 KM (147 kW)

Maksymalna siła pociągowa

38,5 kN (3855 kG)

Prędkość konstrukcyjna

35 km/h

Nacisk osi na szyny

5,5 t

Parametry użytkowe
Rozstaw szyn

760 mm

Portal Transport szynowy

Duna – typ parowozów wąskotorowych, zbudowanych przez Fablok w Chrzanowie w 1949 roku dla kolei rumuńskich, na tor szerokości 760 mm.

Historia

Parowóz typu Duna (oznaczenie typu producenta) został opracowany w Fabryce Lokomotyw Fablok w Chrzanowie na zlecenie Rumunii, jako eksportowa wersja produkowanego dla PKP parowozu Px48, na tor o szerokości 760 mm. Do projektu wprowadzono wiele drobnych zmian. Główną zauważalną różnicę stanowił oddzielny zbieralnik pary i pojedyncza piasecznica na kotle (podobnie jak w parowozie Px29 będącym pierwowzorem Px48), zamiast zbieralnika połączonego z dwoma piasecznicami. Ponadto, zastosowano mniejszy dwuosiowy tender zamiast czteroosiowego, produkowany w zakładach Konstal w Chorzowie. Kotły były produkowane w Warszawskiej Fabryce Maszyn. Dalsze różnice stanowił hamulec parowy zamiast powietrznego oraz ogrzewanie parowe pociągu. Osprzęt był typowy dla polskich parowozów[1].

Zbudowano 10 takich lokomotyw, które zostały dostarczone Rumunii. Nosiły one numery fabryczne 2102-2111 i otrzymały na kolejach rumuńskich CFR numery od 764.51 do 764.60[2] (według innych źródeł, numery fabryczne 1990-1999 i oznaczenia 764.050 do 764.059, przy czym numer 050 znajduje potwierdzenie na zdjęciu obok, a tender numeru 056 stoi w muzeum w miejscowości Szybin)[3].

Opis

Parowóz wąskotorowy o układzie osi D, z silnikami bliźniaczymi na parę przegrzaną (Dh2) i doczepnym tendrem o układzie osi 2'. Budka maszynisty otwarta od tyłu, tender posiada kontrbudkę. Kocioł ze stojakiem półpromienistym i stalową skrzynią ogniową. Na kotle umieszczony zbieralnik pary, za nim piasecznica. Kocioł miał przegrzewacz pary Schmidta, z zaworem Łopuszyńskiego na komorze przegrzewacza do chłodzenia powietrzem elementów przegrzewacza przy zamkniętej przepustnicy. Zasilanie w wodę za pomocą dwóch inżektorów ssąco-tłoczących Friedmanna o wydajności 120 l/min[1].

Ostoja belkowa, ostojnice grubości 60 mm. Usprężynowanie górne, kombinowane. Dla pokonywania łuków o promieniu 35 m, koła drugiej osi miały zwężone obrzeża o 3 mm, a czwarta oś możliwość przesuwu na boki po 15 mm[1].

Bliźniacze silniki parowe z suwakami tłoczkowymi, o wlocie pary wewnętrznym. Mechanizm napędowy napędzał trzecią oś, pozostałe były wiązane. Mechanizm parorozdzielczy Heusingera z zawieszeniem wodzidła suwakowego Huna oraz nawrotnicą śrubową[1]. Hamulec parowy. Parowóz nie był wyposażony w sprężarkę i hamulce pneumatyczne. Zderzak centralny typu tramwajowego. Oświetlenie początkowo naftowe[1].

Parowóz mógł ciągnąć po poziomym torze pociąg o masie 450 t z prędkością 15 km/h[1].

Przypisy

  1. a b c d e f B. Pokropiński, Polskie..., s. 72-74.
  2. B. Pokropiński, Polskie..., s. 88.
  3. Josef Pospichal, CFR 764.050ff w serwisie Lokstatistik [dostęp 2012-05-19].

Bibliografia

  • Bogdan Pokropiński, Polskie parowozy eksportowe, Warszawa, 1993

Media użyte na tej stronie

Wikimedia Community Logo.svg
Logo społeczności Wikimedia. Proszę zauważyć, że w przeciwieństwie do większości logotypów związanych z ruchem Wikimedia, to logo nie jest zarejestrowane jako znak towarowy.
Nagyszalonta Railway Station.jpg
Stacja Nagyszalonta w Rumunii. Lokomotywa wąskotorowa polskiej produkcji (Fablok, typ PX-48, typ Duna, eksportowane do Rumunii).