Dwudziestozgłoskowiec

Dwudziestozgłoskowiec – rozmiar wierszowy, składający się z dwudziestu sylab, o różnej konfiguracji akcentowej.

W klasycznym polskim sylabizmie, gdzie najdłuższym formatem mógł być symetryczny szesnastozgłoskowiec (segment wierszowy nie mógł być dłuższy niż ośmiozgłoskowy, a z reguły wers składał się z tylko dwóch segmentów) nie było dwudziestozgłoskowca. Rozmiar ten pojawił się właściwie dopiero w poezji XX wieku, choć eksperymentował z nim Adam Mickiewicz.

Pan, gdy ciekawość, dumę i chytrość w sercu Aniołów, sług swych, obaczył, [...]

I niech Cię wsławi, żeś sprawiedliwy i litościwy Pan nasz, o Boże!

Dziady, cz. III, scena 3

Stanisław Ciesielczuk użył dwudziestozgłoskowca (w przeplocie z męskim dziewiętnastozgłoskowcem) w wierszu Czarodziejstwo^[1].

Błękitami gęstemi do góry, drąc oporu skołtunione chmury,

W buntowniczej zuchwałej radości, w zażartości natężeń i walk,

Wśród wzdętego ogromu przestrzeni — lotnych flotyll śpiewającym sznurem

Żeglujemy w zachwytu fontanny, w niepieszczoną przez nikogo dal.

Stanisław Barańczak użył dwudziestozgłoskowca, tłumacząc wiersz amerykańskiego poety Roberta Frosta A Leaf-Treader (Deptacz liści)^[2].

Przypisy