Dwuprzymierze

Dwuprzymierze (niem. Zweibund) – tajny sojusz zawarty 7 października 1879 w Wiedniu, przez Cesarstwo Niemieckie i C.K. Austro-Węgry[1].

Historia

Otto von Bismarck, „architekt” Cesarstwa Niemieckiego

W 1862 roku premierem Prus (a także ministrem spraw zagranicznych) został mianowany Otto von Bismarck. W czasie krótszym niż jedna dekada zdołał on doprowadzić do pruskiego zwycięstwa w trzech wojnach (wojna duńska, wojna prusko-austriacka i wojna francusko-pruska), a tym samym ugruntował mocarstwową pozycję Prus w Europie. W 1871 roku doprowadził do zjednoczenia Niemiec pod przewodnictwem Prus i utworzenia Cesarstwa Niemieckiego (II Rzeszy)[2], którego został kanclerzem (premierem).

Po zawarciu rosyjsko-niemiecko-austro-węgierskiego Sojuszu Trzech Cesarzy w 1873 roku współpraca tych trzech krajów nie przebiegała bez nieporozumień. W 1879 roku prawie nastąpiło jego zerwanie, gdy car Aleksander II zaprotestował powołując się na okoliczności, że we wszystkich ważnych kwestiach Niemcy stają po stronie Austro-Węgier. Otto von Bismarck postanowił nie stawiać wszystkiego na jedną kartę, ponieważ uznał, że nie może dłużej ufać Rosji. Nie poinformował Rosji o zawiązaniu kolejnego paktu z Austro-Węgrami[3]. Ponieważ Rosja i Austro-Węgry tkwiły w chronicznym konflikcie o Bałkany, Niemcy dokonały wyboru na rzecz Austro-Węgier[4].

Europa w 1890 roku

Niemcy chcieli wzmocnić pozycję Rzeszy w Europie Środkowej i na Bałkanach, dlatego doprowadzili do podpisania traktatu. Sojusz ten miał chronić oba państwa przed napaścią ze strony Imperium Rosyjskiego. Gdyby jedno z państw zostało zaatakowane przez Rosję, drugie miało mu pomóc[1]. W przypadku zaatakowania przez inne państwo, druga strona miała zachować życzliwą neutralność[5]. Traktat został zawarty na pięć lat, jednak obowiązywał dłużej, ponieważ wspólne interesy wiązały ze sobą coraz bardziej obie niemieckie dynastie[1]. Po zawiązaniu sojuszu niemiecki kapitał zaczął napływać do Europy Południowo-Wschodniej[6].

W wyniku rozszerzenia dwuprzymierza 20 maja 1882 w Wiedniu o Królestwo Włoch, powstało trójprzymierze[1]. 27 marca 1884 w Berlinie został odnowiony układ trójcesarski[5]. Cesarstwo Niemieckie i Imperium Rosyjskie zawarły 18 czerwca 1887 w Berlinie tajny traktat reasekuracyjny, którego zapisy pozostawały w konflikcie z dwuprzymierzem i trójprzymierzem[1]. Ten traktat został zerwany w 1890 roku[5].

3 lutego 1888 Berlin i Wiedeń ogłosiły publicznie treść zawartego sojuszu. Fakt ten oznaczał, że Niemcy przedkładały sojusz z Austro-Węgrami przed sojusz z Rosją. Ponad stuletni sojusz trzech państw rozbiorowych zaczynał przechodzić do historii[1]. W 1892 roku został zawarty tajny sojusz militarny pomiędzy Francją a Imperium Rosyjskim (sojusz francusko-rosyjski), zwany dwuporozumieniem, skierowany przeciw Niemcom. Po zamachu w Sarajewie w czerwcu 1914 na następcę austriackiego tronu Niemcy zdecydowały o podtrzymaniu sojuszu z Austro-Węgrami, co doprowadziło do wybuchu I wojny światowej[6].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Andrzej Chwalba Historia powszechna. Wiek XIX, wyd. 2009 r., s. 405-407
  2. ↑ POLITYKA Pomocnik historyczny, wydanie specjalne 3/2012 Prusy wzlot i upadek, s. 43-44
  3. ↑ J. H. J. Andriessen: I wojna światowa w fotografiach, wyd. 2011, s. 28-30
  4. ↑ Theo Aronson Zwaśnieni monarchowie Tryumf i tragedia europejskich monarchii w latach 1910-1918, wyd. polskie 1998, s. 30-31.
  5. ↑ a b c Chris Cook, John Stevenson Leksykon historii Europy XX wieku. 1900-2004, wyd. polskie 2004, s. 252-253
  6. ↑ a b Oxford Ilustrowana encyklopedia uniwersalna. Historia świata od 1800 roku do współczesności, wyd. 1997, s. 242

Linki zewnętrzne

Polityka zagraniczna mocarstw w latach 1871–1913
Mocarstwa
Traktaty
Wydarzenia
Ruchy, idee i procesy

Media użyte na tej stronie